
Pacific Rim: Εξέγερση
- Pacific Rim: Uprising
- 2018
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Έπος, Καταστροφής, Περιπέτεια, Τέρατα
- 22 Μαρτίου 2018
Η διαμάχη ανάμεσα στα τεράστια τέρατα μαζικής καταστροφής, τα Καϊτζού, και στα γιγαντιαία ρομπότ, τα Γιάγκερ, τα οποία ελέγχονται ταυτόχρονα από δυο πιλότους μέσα από μια γέφυρα νευρώνων, ήταν μονάχα η αρχή για την απόλυτη απειλή που βιώνει η ανθρωπότητα δώδεκα χρόνια ηρεμίας. Αυτή τη φορά, ο Τζέικ, ο άλλοτε πολλά υποσχόμενος πιλότος των Γιάγκερ, του οποίου ο θρυλικός πατέρας έδωσε τη ζωή του για να εξασφαλίσει τη νίκη της ανθρωπότητας ενάντια στα τερατώδη Καϊτζού, καλείται να εγκαταλείψει τον υπόκοσμο όπου έχει μπλεχτεί, και να φανεί αντάξιος της κληρονομιάς του πατέρα του, αντιμετωπίζοντας τα εξωγήινα τέρατα. Στο πλευρό του Τζέικ βρίσκουμε τον Λάμπερτ και τη δεκαπεντάχρονη Αμάρα, οι οποίοι μαζί με τους υπόλοιπους επίλεκτους πιλότους ξεκινούν μια παγκόσμια εξέγερση ενάντια στις δυνάμεις που απειλούν με αφανισμό την ανθρωπότητα.
Σκηνοθεσία:
Steven S. DeKnight
Κύριοι Ρόλοι:
John Boyega … Jake Pentecost
Scott Eastwood … Nathan ‘Nate’ Lambert
Cailee Spaeny … Amara Namani
Tian Jing … Liwen Shao
Rinko Kikuchi … Mako Mori
Burn Gorman … Δρ Hermann Gottlieb
Adria Arjona … Jules Reyes
Jin Zhang … Marshal Quan
Charlie Day … Δρ Newton ‘Newt’ Geiszler
Karan Brar … δόκιμος Suresh
Ivanna Sakhno … δόκιμη Viktoria
Mackenyu … δόκιμος Ryoichi Hatayama
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Steven S. DeKnight, Emily Carmichael, Kira Snyder, T.S. Nowlin
Παραγωγή: John Boyega, Cale Boyter, Guillermo del Toro, Jon Jashni, Femi Oguns, Mary Parent, Thomas Tull
Μουσική: Lorne Balfe
Φωτογραφία: Dan Mindel
Μοντάζ: Dylan Highsmith, Josh Schaeffer, Zach Staenberg
Σκηνικά: Stefan Dechant
Κοστούμια: Lizz Wolf
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Pacific Rim: Uprising
- Ελληνικός Τίτλος: Pacific Rim: Εξέγερση
- Εναλλακτικός Τίτλος: Pacific Rim 2 [ανεπίσημος]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Pacific Rim (2013)
Σεναριακή Πηγή
- Στόρι (χαρακτήρες): Pacific Rim του Travis Beacham.
Παραλειπόμενα
- Έναν χρόνο πριν κυκλοφορήσει η πρώτη ταινία, ο Guillermo del Toro είχε δηλώσει πως δεν έχει περαιτέρω ιδέες για κάποιο σίκουελ. Αλλά το 2014 δήλωσε πως κρυφά εργάζονταν με τον Zak Penn επί μήνες πάνω σε έναν νέο στόρι. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, είπε πως θα το σκηνοθετήσει πάλι ο ίδιος. Κι ενώ τον Νοέμβριο του 2015 θα ξεκινούσαν γυρίσματα, ξέσπασε διαμάχη ανάμεσα στους δύο νέους εταίρους, τη Universal Pictures και τη Legendary, και το μέλλον του σίκουελ κρίνονταν αβέβαιο. Η επιμονή του del Toro ευτύχισε όταν η Legendary πουλήθηκε στην κινεζική Wanda Group, και η νέα ιδιοκτήτρια έδειξε άμεσο ενδιαφέρον, μια και το πρώτο μέρος ήταν μεγάλη επιτυχία στην Κίνα. Τον Φεβρουάριο του 2016, τέλος, η εταιρία και ο ίδιος ο del Toro ανακοίνωσαν πως θα υπάρχει νέος σκηνοθέτης, ο Steven S. DeKnight της τηλεοπτικής σειράς Spartacus, με τον Μεξικανό να παραμένει στην παραγωγή.
- Ο Steven S. DeKnight έκανε εδώ το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στη σκηνοθεσία. Πλάι σε αυτόν, ο John Boyega μπαίνει για πρώτη φορά σε κρέντιτ ως παραγωγός.
- Ο Charlie Hunnam ήθελε να επιστρέψει και στο σίκουελ, αλλά δεν τον άφηναν οι υποχρεώσεις του με το Βασιλιάς Αρθούρος: Ο Θρύλος του Σπαθιού.
- DNEG (Double Negative), Atomic Fiction, Blind LTD και Territory Studio ανέλαβαν τα ειδικά εφέ, με κάποια μόνο μέλη της Industrial Light & Magic (που είχε τα εφέ του ορίτζιναλ) να προσφέρουν μια βοήθεια.
- Τα γυρίσματα έγιναν στην Αυστραλία, τη Νότια Κορέα και σε στούντιο της Κίνας.
- Για την προώθηση, η Legendary Comics έβγαλε το Pacific Rim: Aftermath, μια σειρά 6 κόμικς που λειτουργεί σαν γέφυρα ανάμεσα στα δύο μέρη, και η Titan Books το Pacific Rim Uprising: Ascension, ένα πρίκουελ μυθιστόρημα.
- Οι συζητήσεις για ένα ακόμα σίκουελ ξεκίνησαν 5 μήνες μετά την πρεμιέρα. Οι κυριότερες ειδήσεις πάνω σε αυτό αφορούσαν την πιθανή συμπερίληψη του στο MonsterVerse, αλλά και τη δήλωση του del Toro το 2021 πως δεν πρόκειται να έχει κάποια ανάμιξη πλέον με το franchise. Το 2021, παράλληλα, το Netflix έβγαλε το Pacific Rim: The Black, μια μάνγκα σειρά κινουμένων σχεδίων.
- Τα ταμεία χάρισαν στο φιλμ 290,9 εκατομμύρια δολάρια, αλλά και το μπάτζετ ήταν στα ύψη (176).
- Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο πρώην συνεργάτης του σκηνοθέτη στην τηλεόραση, John Paesano, είχε ήδη να γράφει τη μουσική της ταινίας, όταν ανακοινώθηκε ότι αντικαταστάθηκε. Καμία επίσημη δήλωση δεν έγινε επί των αιτιών.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/8/2018
Καλό είναι κάποιος να τρέφει σεβασμό απέναντι σε όλους τους ανθρώπους, αλλά πώς να κλείσεις τα μάτια όταν κάποιος Steven S. DeKnight αφήνεται να κάνει μπάχαλο κάτι που θα μπορούσε να είναι αποδεδειγμένα πιο ψυχαγωγικό. Το σίκουελ της ταινίας του 2013 όχι μονάχα έπρεπε να βγει κατευθείαν για το Home Cinema, αλλά δεν μπαίνει και σε μεγάλο κόπο να αποφύγει μια τέτοια εικόνα. Αντίθετα με τον προκάτοχο του που τουλάχιστον, μέσα στις πολλές αδυναμίες του, ήταν ένα γεμάτο blockbuster, εδώ δεν πείθεσαι ποτέ ούτε καν για το μπάτζετ των 150 εκατομμυρίων δολαρίων που δηλωμένα διατέθηκαν…
Χαρακτήρες ξεχνιόνται, νέα στοιχεία τεχνολογίας προστίθενται δίχως να μπαίνει το σενάριο στον βασικό κόπο να μας τα αναλύσει, καμία προσπάθεια αποφυγής των πατροπαράδοτων κλισέ, κι εντέλει μια αφέλεια συνολική από τους πάντες, κι ενώ μιλάμε για εποχή που η ευφυία έχει επικρατήσει. Με ένα σενάριο στην ουσία παιδικό όπως αυτό, μένει μονάχα να δούμε αν τουλάχιστον το θέαμα πείθει. Δυστυχώς, πείθει μεν, δεν χορταίνει δε. Οι παραγωγοί ήταν λογικά τόσο αισιόδοξοι για τη μοίρα της σειράς, που επιβάλλουν να συστηθεί όλο αυτό το νέο σύμπαν νεανικών χαρακτήρων, φορτώνοντας βαρετές σκηνές το έργο, κι αφήνοντας τη δράση να συνωστίζεται από τα μισά του έργου και μετά. Πρέπει όμως και τότε να περιμένεις να περάσει κάμποση ακόμα ώρα για να έρθει επιτέλους το ουσιαστικό προκείμενο. Αυτό κρύβει μια αλά βίντεο-γκέιμ έκπληξη, που ευτυχώς χαρίζει ένα φινάλε, ας πούμε, αξιοπρεπές. Όχι τίποτα άλλο, πάλι καλά να λέμε, γιατί ενώ μιλάμε για μεγαλύτερα γιάγκερ, στην ουσία τίποτα δεν έχει εξελιχθεί σε σχέση με τα εφέ της πρώτης ταινίας. Ίσα-ίσα, που λόγω της μη συναισθηματικής εμπλοκής του θεατή με το όλο θέαμα, μοιάζουν και χαμηλότερης δυναμικής.
Κακά τα ψέματα, όμως, η συγκεκριμένη παραγωγή επιβάλλεται να κριθεί χαλαρά και καθαρά ως μια παραγωγή που δεν έπρεπε να δει φώτα μεγάλης οθόνης. Εκεί, όντως, τα λεφτά σου τα κλαις, και οι δικαιολογίες κρίνονται άτοπες. Αλλά ως «b-blockbuster», δίχως δηλαδή την παραμικρή απαίτηση για κάτι μεγάλο σε όγκο, θα δεις ότι έχεις κάτι για να περάσει ξέγνοιαστα η ώρα σου, έχει κάμποσο «μέγκα» ξύλο, κι έναν John Boyega που θα μπορούσες να ξεγελαστείς και να του δώσεις Όσκαρ όταν περιφέρεται -κάπως βαριεστημένα- ανάμεσα σε τέτοιο καστ…
Βαθμολογία: