
Ο Κυνηγός της Νύχτας
- Night Hunter
- Nomis
- 2018
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αστυνομική, Θρίλερ, Μυστηρίου
- 10 Οκτωβρίου 2019
Ένας ταλαιπωρημένος αστυνομικός, το αστυνομικό σώμα στο οποίο ανήκει και ένας αυτόκλητος τιμωρός εμπλέκονται σε μια επικίνδυνη συνωμοσία που σχετίζεται με απαγωγές και δολοφονίες γυναικών.
Σκηνοθεσία:
David Raymond
Κύριοι Ρόλοι:
Henry Cavill … Walter Marshall
Alexandra Daddario … Rachel Chase
Ben Kingsley … Michael Cooper
Brendan Fletcher … Simon Stulls/Nomis Stulls
Stanley Tucci … επίτροπος Harper
Minka Kelly … Angie
Eliana Jones … Lara
Nathan Fillion … Matthew Quinn
Mpho Koaho … Glasgow
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Raymond
Παραγωγή: Robert Ogden Barnum, Jeff Beesley, Rick Dugdale, Chris Pettit, David Raymond
Μουσική: Alex Lu, Benjamin Wallfisch
Φωτογραφία: Michael Barrett
Μοντάζ: Jim Page
Σκηνικά: Taavo Soodor
Κοστούμια: Sandra Soke
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Night Hunter
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Κυνηγός της Νύχτας
- Εναλλακτικός Τίτλος: Nomis
Παραλειπόμενα
- Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον David Raymond.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 29/8/2019
Φιλότιμος ο David Raymond στην πρώτη του απόπειρα -και κατευθείαν για «πρώτης κατηγορίας»- για σινεμά, αλλά φοβάμαι πως χάθηκε κάπου στα «προκαταρτικά». Και το φιλότιμο του έγκειται στο ότι έχει ένα θέμα που δεν είναι καθόλου εξαντλημένο, όπως η απαγωγή και κακοποίηση γυναικών, το οποίο εμπλουτίζει με την κλασική μεν φόρμα της Σιωπής των Αμνών, που όμως δεν έχει χάσει τη δημοτικότητα της ακόμα και σήμερα.
Αλίμονο, όμως, ο Raymond αποδεικνύεται άτεχνος όχι τόσο ως τη σεναριακή του ιδιότητα, όσο τη σκηνοθετική. Χωρίς να μπορεί να δέσει ποτέ το μήνυμα που θέλει να περάσει με το αστυνομικό θρίλερ, χάνεται σε ένα μοντάζ που δεν ελέγχει ποτέ, και σε ένα κείμενο που μια σου κεντρίζει το ενδιαφέρον και την άλλη ξεπέφτει σε τετριμμένα. Ίσως, δε, παραφουσκώνει ένα θέμα, που θα μπορούσε εύκολα να ειπωθεί στρωτά, με πολλά μοτίβα: μυστήριο, αστυνομικό, ανατροπή, θρίλερ, κοινωνικό, επιμέρους πλοκές, δράση… Κι όλα αυτά μέσα σε μιάμιση ώρα. Ακόμα κι αν δένουν από θέμα στόρι, το ένα εισβάλει στα εδάφη του άλλου, προκαλώντας ζημιά και ατέλειες.
Μοιάζει να θέλει να αναπτύξει χαρακτήρες ο δημιουργός, άλλωστε έχει κι ένα καστ που μπορεί κάτι τέτοιο να το υποστηρίξει, μα και ως προς αυτό ποτέ δεν πείθουν ως προς την ουσιαστική τους σημασία οι χαρακτήρες. Ποτέ δεν επηρεάζουν αληθινά την πλοκή οι ιδιαιτερότητες τους. Ακόμα κι αυτή η κρίσιμη του δολοφόνου (μνήμες από Διχασμένος), σκιαγραφείται για χάρη της ανατροπής του φινάλε, την οποία μπορεί να μην είναι εύκολο να μαντέψεις με το νι και με σίγμα, αλλά πάνω-κάτω έχεις αντιληφθεί τα βασικά, και δεν επιφέρει το πολυπόθητο σοκ. Και γενικά το φινάλε μπάζει, προσπαθώντας να φέρει στο επίκεντρο όλους τους ήρωες που πάσχιζαν ως εκεί να βρουν χρόνο ανάπτυξης, φέρνοντας σε κάτι από «απόθεση» θεάτρου σκιών.
Παρόλα αυτά, υπάρχει ολούθε η προσπάθεια για κάτι που θα αποτελέσει μια αξιοπρεπή βραδινή θέαση, και τα πολλά προβλήματα από μεριάς Raymond δεν καίνε εντέλει τελείως την ταινία του. Πρόκειται καθαρά για θέμα απαιτήσεων δικών σας. Πολύ πιο ολιγόλογα, θέλεις να δεις δυνατό θρίλερ που θα σου μείνει; Λάθος αίθουσα. Θέλεις να παρακολουθήσεις ως λάτρης του θρίλερ κάτι που κατά βάσει θα βρεις έστω ενδιαφέρον; Κατά βάσει πάντα, λοιπόν, λογικά το βρήκατε.
Βαθμολογία: