Καμία Άλλη Γη

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 15/10/2024

Αν δεν υπήρχε και ο κινηματογράφος, αληθινός τρόπος συνειδητοποίησης και όχι απλής γνώσης για όσα συμβαίνουν στον πλανήτη μας δεν θα υπήρχε. Κι αυτό επειδή από τη μία τα ρεπορτάζ μοιάζουν ολοένα και πιο «ευπρεπή» με τρόπο που μόνο μέσα στα γεγονότα δεν σε βάζουν (ή δεν θέλουν;), ενώ οι διεθνείς ειδήσεις στα mainstream μμε είναι σαν να έχουν περάσει πρώτα από έλεγχο του υπουργείου εξωτερικών.

Και βρισκόμαστε εδώ ενώπιον μιας ταινίας που θα σου εξηγήσει με τον ζωντανότερο τρόπο ότι το επίσημο ρητό «το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα» είναι ένα ανιστόρητο ανέκδοτο, που μια φιλοπόλεμη κυβέρνηση όπως του Νετανιάχου μπορεί να επικαλείται, αλλά όχι μια χώρα σαν τη δική μας που έχει καθαρό -ακόμα- το κούτελο στα διεθνή ζητήματα.

Είμαστε στη Δυτική Όχθη, ανάμεσα σε ανθρώπους που απλά ζουν τη σκληρή καθημερινότητα τους στο ίδιο μέρος επί δύο κοντά αιώνες. Δεν προκαλούν κανέναν, απλά τυχαίνει να βρίσκονται σε έδαφος που η πολιτική του με-το-στανιό-ηγεμόνα γείτονα κρίνει ότι εμποδίζουν. Φοβούνται προέκταση μερικών κτηνοτρόφων, θέλουν να καθαρίσουν την ύπαιθρο από μελλοντικούς αντιστασιακούς σε πιθανή προέκταση συνόρων; Κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα ακόμα, αλλά και είναι ανούσιο μπροστά στο ανθρώπινο δράμα που εκτυλίσσεται. Και δεν είναι ένα δράμα δύο εμπόλεμων δυνάμεων με θύματα τον άμαχο πληθυσμό, αλλά έναν στρατό που γκρεμίζει με σύστημα και όπλο το «είμαι ο δυνατός και έτσι γουστάρω να κάνω» τοίχους και ζωές. Δεν υπάρχει καν το πρόσχημα τού σε διώχνω μεν από εδώ, αλλά σε βοηθώ να τοποθετηθείς κάπου που κι εσύ συμφωνείς, με την ανάλογη φυσικά πρακτική βοήθεια. Βασικά, δεν υπάρχει κανένα πρόσχημα.

Αυτό που σε ένα κείμενο μοιάζει μόνο με κραυγή διαμαρτυρίας, στις πενιχρές κάμερες των Basel Adra και Yuval Abraham βεβαιώνεται ότι είναι ένα θρίλερ επιβίωσης χωρίς δυστυχώς ψήγμα μυθοπλασίας. Κι όμως σαν να γύριζαν ταινία δράσης και αγωνίας, παίρνουν τα πράγματα με χρονολογική σειρά, χτίζουν χαρακτήρες, «ποντάρουν» πάνω σε αδυσώπητα «plot-twist» που ο κατακτητής προσφέρει απλόχερα. Είναι απίστευτα τραγικό ότι η δημιουργία ενός τόσο καλού ντοκιμαντέρ στηρίζεται πάνω στην έλλειψη ελέους από πλευράς σχεδιαστών της επιχείρησης στη Μασαφέρ Γιάτα, που ειρωνικά θα μπορούσαν να ζητήσουν και εύσημα για τις βραβεύσεις του…

Το έχουμε πει τόσες φορές το «μη τη χάσετε», αλλά κι αυτή τη φορά το εννοούμε αληθινά. Ένα ερασιτεχνικό σινεμά που η τραγική αδικία στον πλανήτη μας αναγάγει σε υπεραναγκαίο.

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα