Νικίτα

Μετά την καταδίκη της για τον φόνο ενός αστυνομικού, η ατίθαση Νικίτα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην εκτέλεσή της ή την εκπαίδευσή της ως επαγγελματία δολοφόνου σε μια μυστική κρατική υπηρεσία. Με την καινούρια της ταυτότητα και μια καινούρια ζωή, με τον σαδιστή αρχηγό της, Μπομπ, να την καταδυναστεύει, η Νικίτα μετατρέπεται στην κοσμική Ζοζεφίν, μια βίαιη, αλλά στιλάτη και κομψή μηχανή θανάτου.

Σκηνοθεσία:

Luc Besson

Κύριοι Ρόλοι:

Anne Parillaud … Nikita/Marie Clement

Jean-Hugues Anglade … Marco

Tcheky Karyo … Bob

Jeanne Moreau … Amande

Philippe Leroy … Grossman

Jean Reno … Victor

Marc Duret … Rico

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Luc Besson

Παραγωγή: Patrice Ledoux

Μουσική: Eric Serra

Φωτογραφία: Thierry Arbogast

Μοντάζ: Olivier Mauffroy

Σκηνικά: Dan Weil

Κοστούμια: Anne Angelini, Valentin Breton Des Loys, Mimi Lempicka

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Nikita
• Ελληνικός Τίτλος: Νικίτα
• Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: La Femme Nikita [ΗΠΑ]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

• Κωδικό Όνομα: Νίνα (1993)

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
• Βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου (Anne Parillaud) στα Cesar. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, υποσχόμενο ηθοποιό (Marc Duret), μουσική, φωτογραφία, μοντάζ, σκηνικά και ήχο.

Παραλειπόμενα

• Είσοδος στο σινεμά δράσης για τον Luc Besson.
• Ο Besson είχε δηλώσει πως εμπνευστεί τον χαρακτήρα της Νικίτα ακούγονταν το ομώνυμο τραγούδι του Elton John, σε πτήση πάνω από το Λος Άντζελες. Σύμφωνα πάλι με τον ίδιον, το σενάριο το έγραψε μόνος του κατά τα γυρίσματα του Απέραντου Γαλάζιου. Από την άλλη, όμως, η Michele Halberstadt επέμενε ότι το έγραψαν μαζί από την αρχή ως το φινάλε του. Το όνομα της δεν υπάρχει φυσικά στους τίτλους.
• Ο παραγωγός Patrice Ledoux ήταν πολύ διστακτικός σχετικά με το σενάριο, αλλά εμπιστεύτηκε το ταλέντο του Besson, ακόμα και στην απευθείας ανάθεση του πρώτου ρόλου στην τότε σύντροφο του σκηνοθέτη, την Anne Parillaud. Ο Besson έβλεπε την επιλογή της ως μια ευκαιρία να αναδείξει το όνομα της, που συνοδεύονταν από μια σειρά εμπορικών αποτυχιών, κυρίως στο πλάι του πρώην συντρόφου της, του Alain Delon. Εκείνη ωστόσο δεν είχε πει το ναι αρχικά διαβάζοντας το σενάριο, αλλά συμφώνησε με τον όρο να δοθεί άμεσα ο ρόλος σε άλλη εάν στις πρώτες σκηνές δεν τα πήγαινε καλά.
• Σε κάποιο στάδιο ο σκηνοθέτης είχε αποφασίσει να κάνει τα γυρίσματα στις ΗΠΑ, όπου διατηρούσε καλές επαφές. Αυτό όμως ταυτόχρονα θα σήμαινε ότι θα απομάκρυνε τον Tcheky Karyo και θα προσλάμβανε στη θέση του είτε τον Christopher Walken είτε τον Mickey Rourke. Η απόφαση του αυτή όμως ανακλήθηκε γρήγορα.
• Για να βάλει στο πετσί του ρόλου την Anne Parillaud, ο σκηνοθέτης την υποχρέωσε να μένει επί 1μιση μήνα απομονωμένη σε εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, δίχως δυνατότητα να πλυθεί ή να ακούσει μουσική. Είχε στη διάθεση της μόνο 5 φράνκα ανά ημέρα, και έπρεπε να φοράει συνεχώς τα ρούχα και την περούκα της Νικίτα. Όταν έκανε πολύ κρύο στο ανοιχτό εργοστάσιο, η Parillaud κατάφευγε στο μετρό για να κοιμηθεί. Αλλά και μέχρι να ολοκληρωθεί η παραγωγή, οι δυο τους δεν είχαν καμία προσωπική επαφή εκτός πλατό.
• Όλη η ταινία γυρίστηκε με χρονολογική σειρά, ώστε η Parillaud να μη χάσει τη λογική της εξέλιξης της ηρωίδας της. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Besson να ξανασκεφτεί ποιο θα είναι το φινάλε, και διέκοψε τα γυρίσματα για να το ξαναγράψει. Το 2023 όμως θα δηλώσει πως ήταν το τελικό φινάλε που τον άφησε λιγότερο ευχαριστημένο, μια και το αρχικό ήταν πολύ πιο σκοτεινό.
• Έσχατη ταινία για τον Jean Bouise που έφυγε από τη ζωή με καρκίνο.
• Μια εισπρακτική επιτυχία στη Γαλλία (όχι ισάξια με το Απέραντο Γαλάζιο), που πέρασε ως την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Στις ΗΠΑ, όντας η πρώτη γαλλική ταινία που ξεπέρασε σε εισπράξεις τα 5 εκ. δολάρια, έγινε ριμέικ μέσα σε τρία χρόνια, αλλά και τηλεοπτική σειρά τόσο το 1997, όσο και το 2010. Όταν ρώτησαν την Anne Parillaud αν ενδιαφερόταν εκείνη για ένα σίκουελ, είχε απαντήσει αρνητικά και με έμφαση.
• Ο χαρακτήρας που ερμηνεύει ο Jean Reno, ο Βικτόρ, αποτέλεσε τη βάση για τη δημιουργία του Leon (1994).