M3gan

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 4/1/2023

«Πάλι σατανική κούκλα;», αναφώνησε ένας μέσος αγανακτισμένος σινεφίλ κάπου στην υφήλιο, και όχι άδικα. Ωστόσο υπάρχει κάτι που σώζει τα προσχήματα στο φιλμ του Gerard Johnstone, και αυτό είναι η αυτοσαρκαστική διάθεση που επικρατεί ανά φάσεις και προσφέρει ομολογουμένως μια ψυχαγωγική αξία, ήδη από την έναρξη. Δυστυχώς αυτές οι σκηνές δεν το «τραβάνε» τόσο για να προκύψει καθαρόαιμη μαύρη κωμωδία, κι εκεί είναι που μπαίνουν ασφυκτικά στο κάδρο τα περισσότερα από τα κλισέ που θα περίμενε κανείς από ένα θρίλερ για γρήγορη κατανάλωση με την εν λόγω ιδέα. Είναι κι αυτός ο αιώνιος βραχνάς του PG-13 για εμπορικούς λόγους που θέτει κάποια όρια και αναπόφευκτα καθιστά κινηματογραφικά προϊόντα σαν το «M3gan» “ξενέρωτα”.

Με το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης να μπαίνει στον σεναριακό ιστό ίσως και να γινόταν η διαφορά στο συγκεκριμένο «κουκλίστικο» υποείδος τρόμου, αλλά τα σχετικά με την παράμετρο αυτή ευρήματα χρησιμοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά για να προκύψει σασπένς και να προχωρήσει η πλοκή, όχι για ουσιώδη προβληματισμό. Το κείμενο πυροβολεί κιόλας κατά κάποιον τρόπο τα πόδια του όταν σε αρκετά σημεία αποφασίζει να σοβαρευτεί, εισάγοντας και αρκετή ποπ ψυχολογία στο μείγμα, διαλύοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση του χαβαλέ που θα έπρεπε κανονικά να έχει τον πρώτο λόγο. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει στο φινάλε ένα κλείσιμο του ματιού για σίκουελ, μια προοπτική που δεν φαντάζει ιδιαίτερα ελπιδοφόρα αν το ξεκίνημα μιας υποθετικής saga είναι τόσο ανέμπνευστο…

Πάντως η ίδια η M3gan σαν θριλερική δημιουργία είναι καλοφτιαγμένη κι έχει άποψη, ενώ το ότι αποκτά υπόσταση χαρακτήρα και όχι απλά «μπαμπούλα» όσο εξελίσσεται η ιστορία κάνει την παρουσία της ένα από τα ελάχιστα ισχυρά ατού που διαθέτει το φιλμ. Οι «συμβατικοί» ηθοποιοί από την άλλη πλευρά μάλλον παραδίδουν ανιαρές ερμηνείες, με την Allison Williams να θυμίζει ελάχιστα εκείνη τη χαρακτηριστική άνεση που είχε στο «Τρέξε!», ίσως κι επειδή εδώ καλείται να κάνει κάτι αρκετά διαφορετικό.

Γενικότερα, από το υβρίδιο τρόμου που έχουν δημιουργήσει τα πρότυπα που καθιέρωσαν τα τελευταία χρόνια κυρίως ο James Wan και η Blumhouse, η συγκεκριμένη πρόταση ανήκει στα μάλλον αδύναμα δείγματα αυτής της κατηγορίας. Έχει κάποια στοιχεία που κάνουν κάπως δύσκολο το να τη χαρακτηρίσει κανείς ξεκάθαρα ως “αρπαχτή”, η δημιουργικότητα όμως είναι περιορισμένη. Και μάλλον επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά πως για να ξεχωρίσει σήμερα κανείς πραγματικά στο συγκεκριμένο είδος πρέπει να σκεφτεί και να πράξει «έξω από το κουτί» (αρκεί να μετρήσει κανείς τους σχετικούς auteur που αναδείχτηκαν τα τελευταία χρόνια στον πιο «καλλιτεχνικού» τύπου τρόμο), σε αντίθεση με το παράδειγμα του «M3gan».

Βαθμολογία: