Μετά από 39 χρόνια δεσμό, ο Μπεν κι ο Τζορτζ παντρεύονται στο Μανχάταν. Όταν η είδηση φτάνει στο καθολικό σχολείο όπου εργάζεται ο Τζορτζ, τον απολύουν μετά από πολλά χρόνια δουλειάς και το ζευγάρι δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να κρατήσει το διαμέρισμα του στη Νέα Υόρκη. Ως προσωρινή λύση, ο Τζορτζ μένει με δύο γκέι αστυνομικούς στη διπλανή τους πόρτα, ενώ ο Μπεν μετακομίζει στο Μπρούκλιν για να ζήσει με τον ανιψιό του, Έλιοτ, τη σύζυγο του, Κέιτ, και τον νεαρό τους γιο. Καθώς και οι δύο παλεύουν για να μπορέσουν να συντηρήσουν ένα νέο διαμέρισμα, ο πόνος της έλλειψης του ενός για τον άλλον βάζει σε δοκιμασία όλες τις σχέσεις που εμπλέκονται.

Σκηνοθεσία:

Ira Sachs

Κύριοι Ρόλοι:

Alfred Molina … George Garea

John Lithgow … Ben Hull

Marisa Tomei … Kate Hull

Charlie Tahan … Joey Hull

Cheyenne Jackson … Ted

Darren E. Burrows … Elliot Hull

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ira Sachs, Mauricio Zacharias

Παραγωγή: Lucas Joaquin, Lars Knudsen, Ira Sachs, Jayne Baron Sherman, Jay Van Hoy

Φωτογραφία: Χρήστος Βουδούρης

Μοντάζ: Affonso Goncalves, Michael Taylor

Σκηνικά: Amy Williams

Κοστούμια: Arjun Bhasin

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Love Is Strange
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Αγάπη Είναι Παράξενη

Παραλειπόμενα

  • Οι πίνακες του Μπεν ανήκουν στην πραγματικότητα στον ζωγράφο Boris Torres, που είναι ο σύζυγος του σκηνοθέτη.

Κριτικός: Πάνος Αχτσιόγλου

Έκδοση Κειμένου: 7/12/2014

Είναι η αγάπη παράξενη τελικά; Μήπως είναι η ζωή παράξενη; Μήπως, πάλι, ο τρόπος που αγαπάμε είναι παράξενος και όχι το ίδιο το συναίσθημα; Κατά τον Άιρα Σακς, βραβευμένο ανεξάρτητο αμερικανό σκηνοθέτη, η αγάπη έχει μοναδικότητα. Σ` αυτό το τρυφερό φιλμ, καθένας από τους ήρωες αγάπα μοναδικά. Και αυτό είναι που ουσιαστικά τούς ενώνει.

Αυτή η συγκινητική κι εξαιρετικά ερμηνευμένη ιστορία έχει να κάνει με την αγάπη, τη φίλια, ίσως και λίγο με τις τιμές των ακινήτων στη Νέα Υόρκη. Οι δυο βασικοί πρωταγωνιστές, ο Τζορτζ (Άλφρεντ Μολίνα), καθηγητής μουσικής σε ένα καθολικό σχολείο, κι ο Μπεν (Τζον Λίθγκοου), συνταξιούχος κι επίδοξος ζωγράφος, αποφασίζουν να παντρευτούν μετά από μια σχέση σαράντα ετών. Τη ρομαντική και αδέξια τελετή διαδέχονται οι θλιβερές συνέπειες. Ο Τζορτζ απολύεται από τη δουλειά του, μόνο η σύνταξη του Μπεν δεν φτάνει για να συντηρήσουν το κομψό διαμέρισμά τους κι έτσι αναγκάζονται να το πουλήσουν, ζητώντας παράλληλα φιλοξενία από κοντινούς φίλους και συγγενείς. Τελικά καταλήγουν σε ξεχωριστά σπίτια, με τους φίλους τους να δέχονται με χαρά να τους φιλοξενήσουν, αλλά με λιγότερη χαρά να τους έχουν όλη μέρα ανάμεσα στα πόδια τους.

Η σκηνοθεσία, αφήνοντας πίσω την κατάφωρη κοινωνική αδικία της απόλυσης του γκέι δάσκαλου, εστιάζει την προσοχή της πάνω σε άλλα, εξίσου ενδιαφέροντα θέματα. Η πρόκληση που αντιμετωπίζει κανείς κατά τη συμβίωση με άλλους είναι από τους πυρήνες του φιλμ, με μια συνεχή αλληλεπίδραση (και ίσως εντάσεις) ανάμεσα σε αυτούς που προσπαθούν να βοηθήσουν και σ` αυτούς που προσπαθούν να μη γίνουν βάρος, αποδομένη όμως με εξαίσια διακριτικότητα και τρυφερό, υπόγειο χιούμορ. Το σενάριο ακουμπά με σεβασμό πάνω στους κύκλους μιας αγάπης που ανθίζει με τον χρόνο, ανακαλύπτοντας τις διαδραστικές σχέσεις τριών γενεών, μιας ώριμης και πιο ολοκληρωμένης, μιας κάπου στη μέση που προσπαθεί να καταλάβει τι θέλει και πώς τελικά επιβιώνει ο ένας απ` τον άλλον, αλλά και μιας μικρότερης που ανακαλύπτει το συναισθηματικό δέσιμο -ερωτικό ή μη- για πρώτη φορά. Με παστέλ τόνους (όμοιους με τους πίνακες του Τζον) φωτογραφείται η Νέα Υόρκη από τον εξαιρετικό έλληνα κινηματογραφιστή Χρήστο Βουδούρη, προσθέτοντας ζωή σε μια πόλη που παίζει αφενός πρωταγωνιστικό ρόλο, προσφέροντας το ιδανικό σκηνογραφικό καμβά, αφετέρου ξέρει να μένει στην αφάνεια για να αφήσει με τη σειρά της τους δυο εξαιρετικούς θεατρικούς ηθοποιούς (και στην πραγματικότητα πολύ κάλους φίλους) να διαπρέψουν.

Επενδυμένο με βελούδινες μελωδίες του Σοπέν, αφήνοντας ένα εύστοχο σχόλιο πάνω στην πολυφυλετικότητα της μουσικής που δεν κάνει διακρίσεις (πανέξυπνη η σκηνή του κονσέρτου), η ταινία αποδίδει σχεδόν σε όλους τους τομείς, πάρα ίσως την υπερβολική feel-good διάθεση που αποπνέει. Με απόλυτο πρωταγωνιστή έναν συγκλονιστικό και υπόγεια μελαγχολικό Τζον Λίθγκοου, που αποδεικνύει ότι η καλοσύνη, πάρα το οποιοδήποτε κόστος, είναι αυτή που μένει τελικά, η ταινία καταφέρνει να πετύχει τον στόχο της, συγκινώντας με αυτό που ίσως πολλές φορές θεωρούμε δεδομένο: την παρουσία.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

14 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *