Τα Στρεβλά Λόγια του Θεού
- Los Renglones Torcidos de Dios
- God's Crooked Lines
- 2022
- Ισπανία
- Ισπανικά
- Δραματικό Θρίλερ, Εποχής, Θρίλερ, Μυστηρίου
1979. Μια ιδιωτική ντετέκτιβ που ισχυρίζεται ότι πάσχει από παράνοια πηγαίνει σε ένα ψυχιατρείο για να ερευνήσει τον μυστηριώδη θάνατο ενός άλλου ασθενούς.
Σκηνοθεσία:
Oriol Paulo
Κύριοι Ρόλοι:
Barbara Lennie … Alice Gould
Eduard Fernandez … Δρ Samuel Alvar
Loreto Mauleon … Δρ Montserrat Castell
Javier Beltran … Δρ Cesar Arellano
Pablo Derqui … Ignacio Urquieta
Federico Aguado … Δρ Teodoro Ruiperez
Adelfa Calvo … Δρ Bernardos
Antonio Buil … Ruiz de Pablos
Lluis Soler … Δρ Donadio
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Oriol Paulo, Guillem Clua, Lara Sendim
Παραγωγή: Angel Blasco, Mercedes Gamero, Adrian Guerra, Nuria Valls
Μουσική: Fernando Velazquez
Φωτογραφία: Bernat Bosch
Μοντάζ: Jaume Marti
Σκηνικά: Sylvia Steinbrecht
Κοστούμια: Alberto Valcarcel
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Los Renglones Torcidos de Dios
- Ελληνικός Τίτλος: Τα Στρεβλά Λόγια του Θεού
- Διεθνής Τίτλος: God’s Crooked Lines
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Los Renglones Torcidos de Dios του Torcuato Luca de Tena.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για πρώτο γυναικείο ρόλο (Barbara Lennie), σενάριο, μουσική, σκηνικά, κοστούμια και μακιγιάζ/κομμώσεις στα Goya.
Παραλειπόμενα
- Πρόκειται τη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του πετυχημένου βιβλίου του 1979, μετά από μια -επίσης- ομότιτλη μεξικανική του 1983 από τον Tulio Demicheli.
- Τα γυρίσματα έγιναν σε διάφορες περιοχές της Καταλονίας, και διήρκησαν 9 εβδομάδες. Για το ινστιτούτο επιστρατεύθηκαν τόσο ένα παλιό κτήριο στην Ταρραγόνα, όσο κι ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο αυτοκινήτων της Mercedes στη Βαρκελώνη.
- Μετά από μια φεστιβαλική πορεία και μια δίμηνη παραμονή στις ισπανικές αίθουσες, ενσωματώθηκε στην πλατφόρμα του Netflix.
Γκαλερι φωτογραφιων
Δυνατή ψυχολογική ταινία. Έχει, χωρίς να χρειάζεται, μεγάλη διάρκεια, ενώ οι σκηνές από το ψυχιατρείο επαναλαμβάνονται συνέχεια και κουράζουν. Ο σεναριογράφος, στην προσπάθειά του να κάνει κάτι διαφορετικό από το αριστούργημα "Το νησί των καταραμένων" , βάζει από πολύ νωρίς στους θεατές την ιδέα για την πρωταγωνίστρια, δηλαδή ότι δεν είναι αυτό που φαίνεται. Έτσι σε προκαταλαμβάνει για το τέλος. Παίζει συνέχεια με το ερώτημα "είναι ή δεν είναι ψυχοπαθής;". Αυτό κατά τη γνώμη καταντάει κουραστικό. Στο τέλος,που το ερώτημα απαντιέται, δεν νιώθεις ότι έγινε η μεγάλη ανατροπή. Όπως και να έχει,όμως, είναι μια πολύ αξιόλογη ταινία, από τις πολλές που μας χάρισε ο ισπανόφωνος κινηματογράφος.
Γωω