Looper: Αντιμέτωποι με το Χρόνο

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 28/9/2012

Το 2072, όταν η μαφία ήθελε να καθαρίσει κάποιον χωρίς να αφήσει καθόλου ίχνη, τον έστελνε με μηχανή του χρόνου τριάντα χρόνια πίσω, σε σημείο που τον περίμενε ένας «λούπερ», ο οποίος τον καθάριζε επί τόπου και εισέπραττε αμοιβή σε πλάκες ασημιού, δεμένες στην πλάτη του θύματος. Οι λούπερ λέγονταν έτσι επειδή όταν γέρναγαν και έφταναν στην εποχή της εφεύρεσης της μηχανής του χρόνου, η ίδια μαφία τους έστελνε και αυτούς πίσω για καθάρισμα ώστε να μην μείνει κανένα ίχνος. Έτσι έκλεινε ο κύκλος, ο βρόχος, η λούπα. Αυτό γινόταν κοινή συναινέσει. Ζούσαν τριάντα καλά χρόνια με τις αμοιβές κι αυτό ήταν όλο.

Όταν έρχεται η στιγμή που ο ήρωάς μας Τζο αναμένει την «αποστολή» του ίδιου του εαυτού, χάνεται ο έλεγχος γιατί ο γηραιός Τζο τού ξεφεύγει και μοιραία αρχίζει το κυνηγητό της γάτας με το ποντίκι. Ο νεαρός Τζο θέλει φυσικά να τον σκοτώσει για να μην έχει μπελάδες με τα αφεντικά (είναι σταλμένοι κι εγκαταστημένοι στο παρελθόν και μερικοί της οργάνωσης, για να ελέγχουν την δουλειά των λούπερ), ενώ ο γηραιός τον θέλει ζωντανό γιατί αλλιώς ο ίδιος θα έχει σβηστεί αυτομάτως ως συνέχειά του. Παρακάτω αναπτύσσεται μια δευτερεύουσα ιστορία. Εκεί στο μέλλον υπάρχει ένας τιμωρός του νόμου με υπερφυσικές ικανότητες και το οργανωμένο έγκλημα στέλνει στο παρελθόν εκτελεστές να τον σκοτώσουν αλά Terminator. Όλοι οι ήρωες στα κυνηγητά τους θα βρεθούν σε ένα αγρόκτημα όπου ζει μια νεαρή γυναίκα με ένα παιδάκι που προφανώς είναι ο «Τζον Κόνορ» της ιστορίας και εκεί θα παιχτεί η τελευταία πράξη με δραματικό τέλος.

Το Οι Αδελφοί Μπλουμ του 2008 ήταν μια συμπαθής αναβίωση του ανάλαφρου κοσμοπολίτικου heist-film των 1960-70, όπου το στιλ και το πρωτότυπο στόρι (οι κλέφτες οργάνωναν ληστείες ως μυθιστορηματικά σενάρια και το νέο υποψήφιο θύμα τους είναι μια πλούσια που γίνεται …συνένοχος) παραμέριζαν εύκολα τις αναληθοφάνειες του σεναρίου. Το προηγούμενο φιλμ-ντεμπούτο του, το Έγκλημα στο Κολέγιο (2005) ήταν κάτι πολύ παραπάνω. Μια πολύ έξυπνη μεταφορά του φιλμ νουάρ στο (έγχρωμο) παρόν, σε περιβάλλον… λυκείου, με τους ήρωες φυσικά εφήβους και με μίνιμαλ μουσική επένδυση εναλλακτικών ήχων που έκανε μεγάλη διαφορά.

Μαζί και με την παρούσα ταινία γίνεται φανερό ότι ο σκηνοθέτης Ράιαν Τζόνσον γράφει πρωτότυπα σενάρια με αφηγηματική διαύγεια που από μόνα τους ήδη κεντρίζουν και κρατούν τον θεατή σε εγρήγορση. Επιπλέον, η δράση είναι ρεαλιστική, χωρίς περιττά εφέ, αλλά τόσο καλά σκηνοθετημένη που σε παρασύρει. Οι ατάκες του έχουν την πυκνότητα και τη σπιρτάδα των παλιών νουάρ και η δράση την «τετράγωνη» καθαρότητα των γουέστερν. Όλα αυτά παράγουν μια αυθεντική κινηματογραφική ψυχαγωγία, τέτοια που σε κάνει να ξεχνάς ότι αφήνει ολίγον ακατέργαστο το δραματικό στοιχείο. Ο νεαρός ήρωάς μας εξελίσσεται ως χαρακτήρας, αλλά αυτό περνάει ξώφαλτσα, χωρίς μελέτη του σκηνοθέτη. Αλλά του το συγχωρείς. Αν στο μέλλον καταφέρει και αυτό το στοιχείο, θα δούμε κάποια πολύ ωραία φιλμ.

Οι Μπρους Γουίλις και Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ (ο τελευταίος πρωταγωνιστούσε και στο Έγκλημα στο Κολλέγιο) παίζουν όπως απαιτείται, αλλά οι απαιτήσεις δεν είναι μεγάλες, ακριβώς γιατί ο Τζόνσον βασίζεται μάλλον στο στόρι και τη σκηνοθεσία, παρά σε αυτούς. Η Έμιλι Μπλαντ κάνει μια διαφορά, σαν «οντισιόν» για άλλους, πιο σκληρούς ρόλους.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 4/10/2012

Το πιο αξιέπαινο στοιχείο των (καλών) ταινιών επιστημονικής φαντασίας είναι η ικανότητά τους να «βιδώνονται» στο μυαλό του θεατή μετά το τέλος τους, να τον προβληματίζουν, να τον μπερδεύουν και να τον υποχρεώνουν να βάλει τα κομμάτια του παζλ σε μια σειρά για να καταφέρει να το συμπληρώσει και να το κατανοήσει πλήρως –πράγμα που ορισμένες φορές αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολο. Και το θέμα του time-travelling ενδείκνυται για τέτοιου είδους απολαυστικά «μπερδέματα»…

Σε αυτήν την κατηγορία ακριβώς βρίσκεται το «Looper», ένα εγχείρημα ευφάνταστο, δυναμικό και εξαιρετικά σκηνοθετημένο. Σε μια σχετικά μεγάλη διάρκεια, συμβαίνουν τόσα πολλά, άλλοτε σε φρενήρεις και άλλοτε σε εύστοχα πιο χαλαρούς ρυθμούς, ώστε το φανταστικό σύμπαν της ταινίας φαντάζει εκπληκτικά ενδιαφέρον και κινηματογραφικά ελκυστικό. Άλλωστε, με δύο τόσο cool πρωταγωνιστές και μια αληθινά καλή Emily Blunt, θα ήταν ούτως ή άλλως δύσκολο να μην σε κερδίζει με ευκολία.

Και, ναι, το «Looper» κατορθώνει να εισβάλλει για πολλή ώρα μετά το τέλος του στις σκέψεις σου. Διαθέτοντας μία αρκετά ανατρεπτική κορύφωση που σχεδόν σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα, σε προβληματίζει και δίνει την ευκαιρία για εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Το πρόβλημα είναι ότι όσο και να προσπαθήσεις, ποτέ δεν θα καταφέρεις να συμπληρώσεις απολύτως αυτό το παζλ, γιατί κάποια κομμάτια απλώς δεν ταιριάζουν! Υπάρχουν συγκεκριμένα δύο μεγάλες τρύπες στην σύλληψη του φιλμ, που το εμποδίζουν να γίνει αυτό που θα μπορούσε: Μία στ’ αλήθεια εξαιρετική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Για τη μία από τις δύο ευθύνεται η ψευτοεντυπωσιακή κατάληξη που σχεδόν ισοπεδώνει το έξυπνα ανατρεπτικό του φινάλε –και η οποία θα μπορούσε εύκολα να αποφευχθεί…

Βαθμολογία: