Ο Λεόν είναι ένας πληρωμένος από την ιταλική μαφία εκτελεστής, που μένει απομονωμένος σε ένα μικρό διαμέρισμα της Νέας Υόρκης, μακριά από σχέσεις και συναισθήματα. Μετά όμως από τυχαία γεγονότα, ο Λεόν καλείται να προστατέψει τη Ματίλντα, ένα 12χρονο κορίτσι που άθελα του έγινε μάρτυρας στη δολοφονία της οικογένειας της. Η στιβαρή σοβαρότητα του Λεόν έρχεται κόντρα στο νεύρο και τη σπιρτάδα της Ματίλντα, που αναστατώνει τη μέχρι τώρα ρουτίνα της δουλειάς του.

Σκηνοθεσία:

Luc Besson

Κύριοι Ρόλοι:

Jean Reno … Leon Montana

Natalie Portman … Mathilda Lando

Gary Oldman … Norman Stansfield

Danny Aiello … Tony

Michael Badalucco … ο πατέρας της Mathilda

Ellen Greene … Margie Lando

Maiwenn … η ξανθιά

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Luc Besson

Παραγωγή: Patrice Ledoux

Μουσική: Eric Serra

Φωτογραφία: Thierry Arbogast

Μοντάζ: Sylvie Landra

Σκηνικά: Dan Weil

Κοστούμια: Magali Guidasci

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Leon
  • Ελληνικός Τίτλος: Leon
  • Διεθνής Τίτλος: Leon: The Professional
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Λεόν [τηλεόραση]

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Jean Reno), μουσική, φωτογραφία, μοντάζ και ήχο στα Cesar.

Παραλειπόμενα

  • Παρότι τα εσωτερικά πλάνα γυρίστηκαν στη Γαλλία, όλα τα εξωτερικά είναι στη Νέα Υόρκη.
  • Ντεμπούτο για τη Natalie Portman. Ήταν 11 χρονών όταν επιλέχθηκε να παίξει. Πρώτευσε στις οντισιόν ανάμεσα σε δύο χιλιάδες υποψήφιες.
  • Πιθανότατα λόγω πίεσης από τους γονείς της Portman, το αρχικό σενάριο που ήθελε τον Λεόν και τη Ματίλντα να δημιουργούν ερωτική σχέση αλλάχτηκε στην τελική του μορφή.
  • Η Liv Tyler ήταν στις υποψήφιες για τη Ματίλντα, αλλά στα 15 της τότε θεωρήθηκε ήδη μεγάλη. Και η Christina Ricci όμως ήταν στις υποψήφιες.
  • Παρότι ο ρόλος του Λεόν ήταν προέκταση από τον ρόλο του Jean Reno στο Νικίτα, ο Robert De Niro ήταν στα υπόψιν για να τον αναλάβει.
  • Ο Besson έγραψε και ένα σενάριο, το Mathilda, για να είναι το σίκουελ του φιλμ. Λόγω της καθυστέρησης όμως, η Portman μεγάλωσε και αναβλήθηκε το σχέδιο. Το σενάριο αυτό αποτέλεσε εντέλει τη βάση του Colombiana (2011).
  • Το φιλμ ήταν κερδοφόρο, αφού με κόστος 16 εκατομμύρια δολάρια απέφερε 46,1. Κυρίως όμως απέκτησε cult φήμη, και έγινε σημείο αναφοράς για αρκετές μελλοντικές δουλειές.
  • Αναφερόμενο ως version longue στα αγγλικά ή international version στα αγγλικά, υπάρχει μια εκτεταμένη εκδοχή της ταινίας, ένα Director’s Cut 25 λεπτά μεγαλύτερο σε διάρκεια. Σύμφωνα με τον Besson, αυτή ήταν η αρχική εκδοχή που ήθελε να βγάλει την ταινία, αλλά μετά από αποκαρδιωτική δοκιμαστική προβολή, προέβη στο νέο μοντάζ.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ο Eric Serra είχε γράψει για το φινάλε το τραγούδι The Experience of Love. Οι παραγωγοί όμως αποφάσισαν να το αλλάξουν με το The Shape of My Heart του Sting. Το τραγούδι του Serra χρησιμοποιήθηκε εντέλει για την επόμενη του δουλειά, Επιχείρηση Χρυσά Μάτια.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 30/6/2019

Μελετώντας προσεκτικά τη φιλμογραφία του, αυτή η ταινία είναι η κορύφωση της πρώτης περιόδου του Luc Besson, όπου από ταινία σε ταινία έβρισκε κι έναν ολοένα και πιο «φιλοθεάμων» χαρακτήρα. Πριν λοιπόν αλλάξει φάση και ρότα για τα καλά με το Πέμπτη Στοιχείο, απογειώνει εδώ αυτό που θα ονομάζαμε λαϊκό σινεμά, μια ταινία καμωμένη να αρέσει σε μεγάλη μάζα κοινού.

Οι κωδικοί του φιλμ είναι απλοί, όσο και μελετημένοι. Ο χαρακτήρας του ψυχρού δολοφόνου αλλά καλόκαρδου κατά βάθος Jean Reno, η εύθραυστη γοητεία της μικρούλας Natalie Portman, και ως μπαλαντέρ το αδιαπραγμάτευτο κακό υπό τη μορφή του Gary Oldman. Περιθώρια αποτυχίας μηδενικά για εκείνη την εποχή, μια και το μοτίβο αυτό δεν είχε γίνει ήδη τετριμμένο. Βέβαια, είναι και η πρώτη ταινία του γάλλου δημιουργού που όχι μονάχα δεν είναι παρθενογένεση, αλλά μπορεί ακόμα και να κατηγορηθεί για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων. Τίποτα λοιπόν δεν θα υπήρχε αν δεν είχε πρώτα βγάλει ο Κασσαβέτης την Γκλόρια, ούτε όμως το στιλ θα ήταν τόσο σπιντάτο αν δεν έβλεπε πρώτα σινεμά της Άπω Ανατολής ο Besson. Η θεματική είναι έμμεσο δάνειο από wuxia, ενώ ο φορμαλιστής John Woo είναι σαν να υπάρχει πίσω από την κάμερα.

Λίγο βέβαια απασχόλησε αυτό το δυτικό κοινό, που ως συνήθως αρνείται να δει σινεμά που μιλάει κάποια «ακαταλαβίστικη» γλώσσα. Όπως όμως και να ‘χει, το Leon είναι όντως καλογυρισμένο, δουλεύει καλά την πλαστικότητα των χαρακτήρων του, και εκμαιεύει με μια τιμιότητα το συναίσθημα. Πλέον βέβαια είναι φανερό πως θα έρθει και το Πέμπτο Στοιχείο, και πως το γαλλικό εμπορικό σινεμά σε μεγάλο του μέρος θα μεταλλαχτεί σε κάτι νέο, κάτι όμως που αρνείται από την ψυχή του τη γαλλική κουλτούρα, ακόμα κι αν φυσικά αυτή ήταν παράγωγο κάποτε ενός παριζιάνικου χωνευτηριού πολιτισμών.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

21 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *