🆗 Εγχρ. 01 ωρ. 51 λεπ.
9 votes 3.6

ΣΥΝΟΨΗ

Το χριστουγεννιάτικο πρωινό του 1909, ο Τζιμ κάνει δώρο στη γυναίκα του ένα κουτάβι με το όνομα Λαίδη. Η Λαίδη μεγαλώνει στα πούπουλα με δυο καλούς φίλους και γείτονες, τον Σκοτς και τον Ποδάρα. Έχει όλη την προσοχή του Τζιμ και της γυναίκας του μέχρι που… έρχεται το μωρό. Και η Λαίδη παύει να είναι το επίκεντρο της προσοχής τους. Όλα γίνονται χειρότερα όταν οι ιδιοκτήτες της αποφασίζουν να πάνε ταξίδι και την αφήνουν στη θεία Σάρα, η οποία δεν τρέφει και ιδιαίτερη συμπάθεια για τους σκύλους. Μια παρεξήγηση στέλνει τη Λαίδη έντρομη στον δρόμο, όπου θα ξανασυναντήσει τον Αλήτη, έναν αλητόσκυλο που περνάει τη μέρα του ζώντας την κάθε στιγμή, αλλά και προσπαθώντας να μείνει μακριά από τον μπόγια. Έτσι, η Λαίδη, θα μάθει τη δύσκολη ζωή των αδέσποτων, θα μπει σε περιπέτειες και θα ερωτευτεί.

Σκηνοθεσία:

Charlie Bean

Κύριοι Ρόλοι:

Tessa Thompson … Lady (φωνή)

Justin Theroux … Tramp (φωνή)

Thomas Mann … Jim Dear

Kiersey Clemons … Darling

Adrian Martinez … Elliott

Yvette Nicole Brown … θεία Sarah

F. Murray Abraham … Tony

Sam Elliott … Trusty (φωνή)

Ashley Jensen … Jock (Jacqueline) (φωνή)

Janelle Monae … Peg (φωνή)

Benedict Wong … Bull (φωνή)

Clancy Brown … Isaac (φωνή)

Ken Jeong … γιατρός

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Andrew Bujalski, Kari Granlund

Παραγωγή: Brigham Taylor

Μουσική: Joseph Trapanese

Φωτογραφία: Enrique Chediak

Μοντάζ: Melissa Bretherton

Σκηνικά: John Myhre

Κοστούμια: Colleen Atwood, Timothy A. Wonsik

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Lady and the Tramp
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Λαίδη και ο Αλήτης

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Παραλειπόμενα

  • Πρώτο ριμέικ της Disney που δεν βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά αποκλειστικά για την πλατφόρμα του Disney+. Από το 2018 που ανακοινώθηκε, δεν υπήρξε ποτέ προγραμματισμός να βγει στις αίθουσες.
  • Η λαίδη ερμηνεύεται από τη Rose, και ο αλήτης από τον Monte, ένα σκυλί διασώστη. Τρεις μήνες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, τα σκυλιά μπήκαν σε ειδική εκπαίδευση. Βέβαια, η παρουσία των ζώων στην ταινία συνδυάζεται με έντονο CGI για να φαίνεται κυρίως ότι μιλούν.
  • Πολλά από τα σκυλιά που χρησιμοποιήθηκαν για τα γυρίσματα προέρχονταν από τους δρόμους. Όλα υιοθετήθηκαν μετά το πέρας της παραγωγής.
  • Η κλασική σκηνή με τα σπαγγέτι αναπλάστηκε καρέ προς καρέ σε σχέση με την ορίτζιναλ ταινία.
  • Ο Jason Sudeikis ήταν υποψήφιος για τη φωνή του αλήτη.
  • Πρώτη ταινία της Disney σε κάδρο Univisium 2.00:1, και πρώτη του Disney+ που αξιολογήθηκε με PG.
  • Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Έλενα Δελακούρα (Λαίδη), Παναγιώτης Αποστολόπουλος (Αλήτης), Ντίνος Σούτης (Πιστός), Ζωή Κατσάτου (Τζοκ), Χριστίνα Αλεξίου (Πεγκ), Έλενα Παπαδημητρίου (Αγάπη), Γιώργος Σκουφής (Τζιμ Ντίαρ), Χίλντα Ηλιοπούλου (θεία Σάρα), Βαγγέλης Στρατηγάκος (Έλιοτ), Βασίλης Μήλιος (Μπουλ), Νεκτάριος Γεωργιάδης (Τζο), Μανώλης Θεοδωράκης (Ντέβον), Στρατής Στηλ (Ρεξ), Διαμαντής Καλαφατιάδης (Άρκο), Δημήτρης Κουζούπης (γιατρός), Μελίτα Σπυροπούλου (αδέσποτο σκυλάκι), Γιάννος Κοιλάκος (αδέσποτο σκυλάκι). Σκηνοθετική επιμέλεια/μετάφραση: Δημήτρης Κουζούπης. Στίχοι: Ηλίας Ματάμης.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Δύο είναι τα αυθεντικά τραγούδια (το What a Shame με τους Nate ‘Rocket’ Wonder, Roman GianArthur, και το That’s Enough με την Janelle Monae), ενώ χρησιμοποιήθηκαν και τα La La Lu (Kiersey Clemons), Bella Notte (F. Murray Abraham και Arturo Castro), He’s a Tramp -με αλλαγμένους στίχους- (Janelle Monae) και Peace on Earth (Kiersey Clemons) από την ταινία του 1955.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 24/12/2019

Επιβάλλεται να ξεκινήσει κανείς εδώ αναφέροντας το τετριμμένο περί αναγκαιότητας ή μη των ριμέικ. Όταν, ας πούμε, δεν έχεις σκοπό να κάνεις κάτι καλύτερο, γιατί να το κάνεις αφού υπάρχει το αυθεντικό; Γιατί αν υποθέσει κανείς ότι περίμενε κάποιος στην Disney από τον Charlie Bean να παραδώσει κάτι ανώτερο από το διαμάντι του 1955, θα ήταν τουλάχιστον ασέβεια, αν όχι κάτι άλλο. Βέβαια, σκοινί-κορδόνι αυτή η πολιτική για τη σύγχρονη Disney, αλλά για να είμαστε και λογικοί, όταν ένας κατά κράτος κατώτερος Βασιλιάς των Λιονταριών σαρώνει τα ταμεία, ποιος ο λόγος να την εγκαταλείψουν;

Αφού όμως είπαμε όσα έπρεπε να πούμε περί πολιτικής, ας πάμε και στο συναίσθημα. Είναι κρίμα να πει κανείς κακό, ακόμα και ψυχρά μέτριο, αυτό το συγκεκριμένο ριμέικ, όσο αχρείαστο επί της ψυχρής λογικής κι αν είναι. Υπάρχει άλλωστε μια ολόκληρη νέα γενιά που ακόμα κι αν έχει δει το παλιό στη μικρή οθόνη, δεν μπορεί να δεθεί συναισθηματικά με το παραδοσιακό σχέδιο και τη λογική άλλων χρόνων, όσο ανώτερο ποιοτικά κι αν είναι. Και τούτο εδώ το φιλμ δεν προβαίνει σε επαναστατικές αλλαγές υπέρ μιας τεχνοκρατικής λογικής, που θα έριχνε στα πατώματα το επίπεδο. Πασχίζει όσο μπορεί να είναι κάτι εν είδει αναπαλαίωσης του ορίτζιναλ, με τη ζωντανή εικόνα να μην κάνει εντέλει τη μεγάλη ζημιά.

Σίγουρα κάποια πράγματα μιλάνε αλλιώς στην παιδική ψυχοσύνθεση μέσω του κινουμένου σχεδίου, από ό,τι στο ζωντανό. Ακόμα και το μήνυμα περνάει με πιο μαλακό τρόπο αν έχεις χάρτινους χαρακτήρες, αντί για κάτι που σου προκαλεί την αίσθηση πως μπορεί να πληγώνεται αληθινά. Για παράδειγμα, η κινούμενη αισθητική περνούσε το μήνυμα περί της αγάπης προς τα ζώα (και όχι μόνο), και της ανάγκης ενός από αυτά να ζουν μέσα σε μια οικογένεια που τα αγαπάει, παρά στους κρύους δρόμους. Εδώ το νόημα παραμένει, αλλά γίνεται πιο εκβιαστικό, με τον μπόγια να ανάγεται σε κανονικός κακός ταινίας δράσης, κι όχι μια φιγούρα «θεάτρου σκιών». Επιπλέον, η ορίτζιναλ ταινία άφηνε πολλά στη φαντασία του θεατή, που όμως έτσι τα έκανε πιο κτήμα του, μια και η κατανόηση τους ανάγονταν σε κατάκτηση. Εδώ μπαίνουμε σε μια πολυλογία που αφήνει ελάχιστα στη φαντασία, και που χαρακτηρίζει όμως όλη αυτή τη γενιά των ριμέικ της Disney.

Μπορεί βέβαια ο Charlie Bean να μην αποδεικνύει χαρίσματα δημιουργού, αλλά χειρίζεται καλά το τρυφερό κομμάτι του φιλμ του, κυρίως με τη διατήρηση όσων μπορούσαν να «διασωθούν» από το έργο του 1955. Δεν χάνει τις κλασικές σκηνές (ακόμα κι αν δεν έχουν ισόποση βαρύτητα), χρησιμοποιεί ως συναισθηματικό πέπλο την παλιά μουσική (με ελάχιστες παύσεις, που δίνουν μια «κινούμενη» αίσθηση), και προσέχει το καθετί να μη χάνει την κλασική χροιά μιας ντισνεϊκής ταινίας. Καλοζυγισμένα λίγη η δράση, τρυφερό κι όχι «ενήλικο» το ρομαντικό κομμάτι, μετρημένο χιούμορ που δεν χαλάει το επίκεντρο της ιστορίας, και καλή προσέγγιση στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες, αφήνοντας ίσως έξυπνα επίπεδους τους ανθρώπινους, μια και δεν είναι αυτοί που έχουν να μας πουν εδώ κάτι.

Εντέλει, ακόμα κι αν είναι λίγα τα παιδιά που θα αγαπήσουν αληθινά τους σύγχρονους λαίδη και αλήτη, θα είναι άδικο να «κάνουμε» ότι τους αντιπαθούμε. Είναι ένα ριμέικ που όπως εν τη γενέσει του απλά δεν μπορούσε να πάει παραπάνω, μια και είναι λογικό ότι όλα είναι επιταγές των παραγωγών του και όχι ενός σκηνοθέτη με όραμα. Καλύτερο, δε, από αρκετές άλλες αναβιώσεις της ίδιας εταιρίας που έχουν βρει και τον δρόμο για τις αίθουσες, και εν κατακλείδι, ένα έργο που έχει τη δύναμη να σώσει έστω και μία άμοιρη ψυχή από τους σκληρούς δρόμους. Ως προς αυτό έχει τον τρόπο του, και αυτό είναι υπεράνω κριτικής…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Νεοτερες Ταινιες στη Βαση