Το Κορίτσι στην Ομίχλη

Κριτικός: Πάνος Αχτσιόγλου

Έκδοση Κειμένου: 15/4/2018

Έχοντας πουλήσει πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, το αστυνομικό μυθιστόρημα ενός από τους πιο αγαπημένους συγγραφείς στην Ιταλία τα τελευταία χρόνια μεταφέρεται πια και στον κινηματογράφο, δια χειρός μάλιστα του ίδιου του δημιουργού του. Κάνοντας παράλληλα το ντεμπούτο του πίσω από την κάμερα, ο Ντονάτο Καρίζι αναλαμβάνει να διασκευάσει με περίσσια αυτοπεποίθηση (ίσως παρασυρμένος από την επιτυχία της σεναριακής του πρώτης ύλης) την ιστορία της εξαφάνισης μιας νεαρής κοπέλας από το απομακρυσμένο μικρό χωρίο της, δύο ημέρες πριν τα Χριστούγεννα.

Ο Τονι Σερβίλλο της «Τέλειας Ομορφιάς» ενσαρκώνει τον νάρκισσο -και αγαπημένο πρόσωπο των αστυνομικών δελτίων- επιθεωρητή Φόγκελ, ο οποίος φτάνει στο απομονωμένο μέσα σε μια ορεινή κοιλάδα Αβεσό και αναλαμβάνει να λύσει το πολύκροτο μυστήριο, χρησιμοποιώντας τις δικές του ανορθόδοξες μεθόδους. Καθώς η αφήγηση αρχίζει να σπέρνει στοιχεία εδώ κι εκεί, εξυπηρετώντας μεθοδικά αλλά ανεπεξέργαστα τις συμβάσεις του είδους της, φτάνεις γρήγορα σε σημείο να μην προλαβαίνεις να μετρήσεις τις άπειρες σκηνοθετικές αναφορές σε πασίγνωστα crime thrillers, από το «Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» και το «Φάργκο», έως το «Twin Peaks» (οι εικόνες της μινιατούρας του χωριού βγάζουν μάτι) και τον εξίσου διάσημο συγγραφικά αλλά αποτυχημένο κινηματογραφικά «Χιονάνθρωπο». Ο Καρίζι δείχνει αναπόδραστα εγκλωβισμένος μέσα σε ένα άψυχο σκηνοθετικό στιλιζάρισμα γεμάτο επιδεικτικές ατάκες και εμφατικά βλέμματα, με τα αδιάκοπα τράβελινγκ της κάμερας και την ανούσια πομπώδη ορχηστρική σύνθεση του σάουντρακ περισσότερο να εκνευρίζουν παρά να υποβάλλουν.

Καθώς το μυστήριο περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, νιώθεις το κατασκεύασμα να υποχωρεί κάτω από το ίδιο του το βάρος. Η υπερσυντηρητική χριστιανική αδελφότητα στην οποία ανήκει η εξαφανισμένη Άννα Λου (μαζί με σχεδόν ολόκληρο το χωριό, όπως φαίνεται), η οπορτουνίστρια δημοσιογράφος που ενδιαφέρεται μόνο για τα νούμερα της τηλεθέασης, ο συνεσταλμένος καθηγητής του τοπικού σχολείου -του οποίου το αυτοκίνητο εμφανίζεται διαρκώς την πιο ακατάλληλη στιγμή- αλλά και ο ψυχικά διαταραγμένος συμμαθητής με τη βιντεοκαμέρα, μοιάζουν να παρελαύνουν άψυχα μπροστά από την οθόνη, έχοντας ως μοναδικό στόχο τον σκόπιμο αποπροσανατολισμό σου από τη λύση του αινίγματος, αφού κανείς τους (ακόμη και οι πιο σημαντικοί) δεν αναπτύσσεται όπως θα έπρεπε. Συν τις άλλοις, ο μοναδικός τρισδιάστατος χαρακτήρας, αυτός του επιθεωρητή, ερμηνεύεται με μια αφόρητη δραματικότητα και έναν επιτηδευμένο μανιερισμό από τον (κατά τα άλλα ταλαντούχο) Σερβίλο, που δίνει την αίσθηση πως τίποτε απ’ όλα αυτά που αφηγείται δεν έχει τελικά την παραμικρή αξία. Ο δε Ζαν Ρενό, υποδυόμενος τον ψυχίατρο του χωριού, υποχρησιμοποιείται σε τέτοιο βαθμό, που σε κάνει να νομίζεις ότι βρέθηκε εκεί μονάχα για να στηρίξει το εκτενές φλας μπακ, το οποίο και εμφανίζεται ως βασικό δομικό συστατικό της πλοκής.

Δυστυχώς, τα σκοτεινά δασώδη τοπία (κι εδώ, ωστόσο, η επιρροή αγγίζει τα όρια της μίμησης) η απειλητική ατμόσφαιρα και ο σταθερά «εύπεπτος» ρυθμός του, δεν μοιάζουν ικανά για να παρασύρουν αυτό το τηλεοπτικής αισθητικής και αντιμετώπισης δημιούργημα μακριά από μια γενικότερη μετριότητα. Επιπλέον, η νέα τροπή που δίνεται στην υπόθεση καθώς το φιλμ διανύει την τελευταία του πράξη, όπως και οι πάμπολλες, ημι-αποτυχημένες ανατροπές του φινάλε δεν προσφέρουν τίποτε το αξιομνημόνευτο, περιπλέκοντας άσκοπα ό,τι με κόπο προσπαθεί να υπαινιχτεί, στην περίπου δίωρη διάρκειά του.

«Το μεγαλύτερο αμάρτημα του διαβόλου είναι η ματαιοδοξία» διατυπώνει βαρύγδουπα κάποια στιγμή ένας από τους χαρακτήρες. Ίσως τελικά αυτή να είναι και η φράση που «Το Κορίτσι στην Ομίχλη» προσπαθεί να ψιθυρίσει δειλά στον ίδιο το δημιουργό του.

Βαθμολογία: