Η Κόρη

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 15/9/2022

Η «Κόρη» του Μανουέλ Μαρτίν Κουένκα συνεχίζει την κληρονομιά των ισπανικών θρίλερ, ενός είδους που αποδεικνύεται ιδιαιτέρως ανθεκτικό και αρκούντως δημοφιλές. Βραδυφλεγές (ίσως υπέρ το δέον), υποβλητικό και πολύσημο, το φιλμ του έμπειρου Ισπανού εντυπωσιάζει με την προσεγμένη του ατμόσφαιρα και τη σταδιακή του καταβύθιση προς τη σκοτεινιά, ωστόσο αδικείται κατάφωρα από ένα εκτός κλίματος φινάλε που έρχεται ενώ ήδη η ταινία μοιάζει να έχει μείνει από καύσιμα.

Ο Κουένκα τοποθετεί στο κέντρο της αφήγησης μια ιδιαίτερη «συναλλαγή», που έχει από τη μία ένα άτεκνο μεσήλικο ζευγάρι, έναν κοινωνικό λειτουργό και τη σύζυγό του, από την άλλη μια δεκατετράχρονη έγκυο που επιθυμεί να αποδράσει από το αναμορφωτήριο, και αντικείμενο το ίδιο το παιδί που αυτή κυοφορεί. Ανατρέπει τις θέσεις όλων των εμπλεκόμενων, μεταβάλλοντας σταδιακά τα κίνητρα και τις επιδιώξεις τους. Αναμοχλεύει την κεντρομόλο δύναμη της μητρότητας, τόσο ως φυσικής κατάστασης όσο και ως διακαούς επιθυμίας, και μεταβάλλει σταδιακά το άσυλο της νεαρής δραπέτη σε φυλακή, σε ένα μέρος όπου η ίδια επιτελεί έναν ορισμένο σκοπό. Αντί για αποδέκτης μιας αγαθοεργίας του φιλεύσπλαχνου κοινωνικού λειτουργού, γίνεται μηχανισμός επιδιόρθωσης ενός βιολογικού σφάλματος στη ζωή του ζευγαριού.

Το επαπειλούμενο κακό πλησιάζει συνεχώς, η έκρηξη της βίας φαντάζει αναπόφευκτη, όμως το ποιος θα την πυροδοτήσει δεν είναι και τόσο βέβαιο. Η αίσθηση του μεσοαστικού ζεύγους ότι δικαιούται να επιβάλλει τη θέλησή του άνευ όρων, σε συνδυασμό με την ανάγκη του μεσήλικα άνδρα να αποδείξει ότι κρατά σφιχτά τα γκέμια της οικογενειακής ζωής αρχίζουν να έχουν αντίκτυπο στην έγκλειστη έφηβη, η οποία με τη σειρά της βλέπει τους ενδοιασμούς της να γιγαντώνονται, όσο το ίδιο της το σώμα δημιουργεί άθελά της τον βιολογικό δεσμό με το κυοφορούμενο. Η σωτηρία της μετατρέπεται σε εφιαλτική ομηρία και η ίδια πρέπει να βρει τον τρόπο να αποδράσει ξανά.

Η ενδιαφέρουσα σκηνογραφία εντός του σπιτιού αντιπαραβάλλεται με το απειλητικά μεγαλειώδες της φύσης που περιβάλλει τον κύριο χώρο του δράματος, και ο Κουένκα μεθοδικά αναδεικνύει το βάρος των προβληματικών του φιλμ, ωστόσο οδηγεί την ιστορία σε μια κραυγαλέα απόληξη που φαντάζει μονοκόμματη. Οι οπαδοί του είδους, βέβαια, πιθανότατα δεν θα δυσανασχετήσουν, αφού το σύνολο είναι προσεγμένο. Σίγουρα όμως ένα πιο σφιχτό δέσιμο των υλικών της δραματουργίας, ειδικά μετά την επιτυχή σύσταση των χαρακτήρων και την εγκαθίδρυση της συγκρουσιακής τους συνθήκης, θα ήταν ευεργετικό για το τελικό αποτέλεσμα.

Βαθμολογία: