Η νεοϋορκέζα αρχιτέκτονας Νάταλι δουλεύει σκληρά για να την πάρουν σοβαρά στη δουλειά, αλλά είναι πιο πιθανό να της ζητήσουν να πάει να φέρει καφέ και κουλούρια, παρά να σχεδιάσει τον επόμενο ουρανοξύστη της πόλης. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κυνική ως προς τον έρωτα Νάταλι έρχεται αντιμέτωπη με έναν ληστή, λιποθυμάει και όταν ξυπνάει συνειδητοποιεί ότι η ζωή της έχει μετατραπεί στον χειρότερό της εφιάλτη… μια ρομαντική κομεντί στην οποία πρωταγωνιστεί.
Σκηνοθεσία:
Todd Strauss-Schulson
Κύριοι Ρόλοι:
Rebel Wilson … Natalie
Liam Hemsworth … Blake
Adam Devine … Josh
Priyanka Chopra … Isabella
Betty Gilpin … Whitney
Jennifer Saunders … η μητέρα της Natalie
Brandon Scott Jones … Donny
Michelle Buteau … Martina
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Erin Cardillo, Dana Fox, Katie Silberman
Στόρι: Erin Cardillo
Παραγωγή: Todd Garner, Gina Matthews, Grant Scharbo
Μουσική: John Debney
Φωτογραφία: Simon Duggan
Μοντάζ: Andrew Marcus
Σκηνικά: Sharon Seymour
Κοστούμια: Leah Katznelson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Isn’t It Romantic
- Ελληνικός Τίτλος: Τι Ρομαντικό!
Παραλειπόμενα
- Για να προετοιμαστεί κατάλληλα, ο σκηνοθέτης Todd Strauss-Schulson παρακολούθησε 65 κομεντί μέσα σε δύο βδομάδες, παρατηρώντας τα κοινά στοιχεία τους ώστε να τα ενσωματώσει στο φιλμ.
- Πρώτη πρωταγωνιστική ερμηνεία για τη Rebel Wilson. Έγινε έτσι μία από τις ελάχιστες ιδιαίτερα εύσωμες ηθοποιούς που έχουν τέτοιο ρόλο σε mainstream κομεντί.
- Πρεμιέρα στις αίθουσες, αλλά στη συνέχεια άμεσα στη συνδρομητική πλατφόρμα του Netflix.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Jon Brion ήταν αρχικά να συνθέσει το σάουντρακ.
- Μετά από την ιδιαίτερη απήχηση του μιούζικαλ νούμερου εντός του φιλμ στις δοκιμαστικές προβολές, ο σκηνοθέτης αποφάσισε να κλείσει η ταινία με μια φουλ μουσικοχορευτική σκηνή με σύσσωμο το κεντρικό καστ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/3/2019
Κόπια με τη λογική του σαφώς ανώτερου «Κοριτσιού για Φίλημα», η λάθος πλευρά του χολιγουντιανού λόφου προσπαθεί να σατιρίσει, επί της ουσίας, τον εαυτό της. Αποτέλεσμα; Μάλλον διαφήμιση τού κάνει, παρά «ζημιά». Κι αυτό επειδή σκηνοθέτες σαν τον Todd Strauss-Schulson δεν μπορούν να ονομάζονται δημιουργοί, άρα να κάνουν κάτι περισσότερο από το να γεμίζουν ευχάριστα κάποιες ώρες που επιλέγουμε να ξεκουραστούμε. Κάνοντας, λοιπόν, την προσπάθεια να μας φέρει και σε προβληματισμό, μας ξεπαστρεύει κι αυτήν μας την ξεκούραση…
Καταρχάς, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, υπάρχουν ακόμα και κομεντί «συνταγής» με τις οποίες η ώρα περνάει ευχάριστα. Όπως υπάρχουν κι ένα κάρο μηδενικά του είδους που η εν λόγω ταινία δεν αγγίζει. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, το φιλμ του Strauss-Schulson αναπαράγει κάποια από τα βαρύγδουπα κλισέ του είδους, χωρίς όμως να ρωτάει αν είναι αυτά που έχουν προσδώσει το κακό κριτικό όνομα στις κομεντί. Τίποτα δεν είναι κακό, είναι ο τρόπος που διαχειρίζεσαι το οτιδήποτε, πράγμα που η ταινία ξεχνάει να αγγίξει. Αποτέλεσμα είναι το έργο να είναι το ίδιο μια συρραφή από κλισέ του είδους, αλλά αναπαραγόμενα με τον χείριστα βαρετό τρόπο. Η δικαιολογία περί σατιρικής «κωμωδίας φαντασίας» έχει παρέλθει πολύ γρήγορα, κι απλά παρακολουθούμε ένα σερί από κουραστικά περιστατικά που βάλλονται να μας αποδείξουν τι; Σταματήστε να βλέπετε αυτό που σας δείχνουμε, λες και κάποιος μας υποχρεώνει να βλέπουμε με το ζόρι όλες τις κομεντί; Σεναριογράφοι επαναστατήστε επί των παραγωγών που ρίχνουν χρήματα σε αυτές, άρα θέλουν κιόλας να βγάλουν; Μια «τρελή» αφέλεια, όταν επί της ουσίας δεν φταίει το ίδιο το είδος που αναπαράγει τα ίδια και τα ίδια, αλλά το κοινό που το αγκαλιάζει και απλούστατα θέλει να βλέπει τα ίδια και τα ίδια, πληρώνοντας κιόλας. Αυτό που κάνει το φιλμ δεν είναι «μάχη εκ των έσω», αλλά όπως επακριβώς πετυχαίνουν και οι σύγχρονες παρωδίες τύπου «Scary Movie», καταλήγουμε συγκρίνοντας να αποθεώνουμε το δήθεν κατακριτέο προϊόν…
Τουλάχιστον, θα ρωτούσε εύλογα κάποιος, γελάει κανείς με την ταινία αν τη δει καθαρά ως μια κωμωδία; Δυστυχώς, ούτε για πλάκα. Η άμοιρη Rebel Wilson δεν αφήνεται να κουνηθεί πέρα από αυτή την ιλουστρασιόν κλισε-παρέλαση, ενώ ακόμα και στα σημεία που υποτίθεται ότι την κατακρίνει, είναι και πάλι τετριμμένη. Την έχουν προλάβει οι ίδιες οι κομεντί, που σε αρκετές περιπτώσεις ρίχνουν και μια σταλιά αυτοσαρκασμού, για να μη λένε κι αυτές τα ίδια και τα ίδια. Και ως προς αυτό, δηλαδή, η ταινία απλά άργησε. Πιο πολύ θα δεχόμουν ότι οι δημιουργοί το καταδιασκεδάζουν μεταξύ τους, αλλά με τη λογική μια αφελούς παρέας που δεν ασχολείται πέρα από όσα πιάνει με την πρώτη το μάτι τους.
Μην τα συζητάμε όμως περισσότερο. Η ταινία είναι πιο βαρετή και πιο αφελής από ό,τι είναι τα περισσότερα σίριαλ του Disney Channel. Ανάξια προσοχής, και κυρίως ανάξιο σοβαρού -μια κι από μόνη της προφάζεται ότι είναι σάτιρα- διαλόγου. Πάμε παρακάτω…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
