Φανταστικοί Φίλοι

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 22/5/2024

Με πέντε χρέη σκηνοθέτη στο ενεργητικό του, ο John Krasinski απομακρύνεται για πρώτη φορά από το είδος του τρόμου για να πετύχει μια διακριτική αναβίωση τού όχι-και-τόσο-παιδικού σινεμά, με το οποίο στιγμάτισε τις παλαιότερες δεκαετίες ο Steven Spielberg. Πρωταγωνίστρια είναι η δωδεκάχρονη Μπι, ένα κορίτσι ως συνήθως πιο ώριμο από την ηλικία της, με το δικό της μερίδιο δυστυχίας στη ζωή, η οποία ξεκινά να βλέπει διάφορα πλάσματα, “φανταστικούς φίλους” παιδιών, που πλέον περιφέρονται στον κόσμο ξεχασμένοι -ένα στοιχείο που οπτικά τουλάχιστον θυμίζει έντονα το “Inside Out” της Pixar. Μπορεί θεματικά να μην έχει το ίδιο βάθος αλλά διαθέτει πολλές ψυχολογικές νύξεις και, το κυριότερο, διαθέτει καρδιά.

Το σενάριο δεν προσφέρει απλόχερα τις εξηγήσεις, και η αφηγηματική του δομή παρασέρνει σε ένα ταξίδι όπου η σκληρή πραγματικότητα δίνει τη θέση της σε έναν κόσμο μαγείας και φαντασίας, ενώ ο συνδυασμός τους στην τρίτη πράξη αποδίδει ένα έντονο συναισθηματικό φορτίο. Η προσέγγιση του Krasinski καταφέρνει μια ολότελα πιστευτή μίξη της ρεαλιστικής πραγματικότητας με τους animated φανταστικούς φίλους, ενώ η ατμόσφαιρα μαγείας υποστηρίζεται σημαντικά από το soundtrack του Michael Giacchino που κινείται από το παραμυθένιο στα όρια του επικού και αποδεικνύεται ως το πιο ουσιαστικά ενταγμένο στοιχείο της ταινίας. O Krasinski με μαεστρική αποτελεσματικότητα καταφέρνει τον συνδυασμό ύφους με τη σκηνοθεσία του, με αποκορύφωμα τη σκηνή του Κόνι Άιλαντ. Σημαντικός συνεργάτης είναι ο Janusz Kaminski, σταθερός συνεργάτης του Steven Spielberg από τη δεκαετία του ‘90, στη θέση του διευθυντή φωτογραφίας.

Εύσημα οφείλονται στη νεαρή Cailey Fleming που κατορθώνει να μας κάνει να συναισθανθούμε τον χαρακτήρα της ανακαλύπτοντας σταδιακά την πολυπλοκότητα του ρόλου της. Ο Krasinski κρατά για τον εαυτό του έναν μικρό αλλά καθοριστικό ρόλο σε μια σκληρά τρυφερή απεικόνιση πατέρα, ενώ η ταιριαστά συγκρατημένη ερμηνεία του Ryan Reynolds καταφέρνει να μην αποσπά από τα τεκταινόμενα, σε μια επιλογή που αποδίδει τα μέγιστα στη σκηνή του φινάλε. Η Fiona Shaw, βγαλμένη θαρρείς από το σύμπαν του Spielberg στον ρόλο της γιαγιάς, μέσα από λεπτομέρειες αποδίδει στην οθόνη όλο τον εσωτερικό κόσμο του χαρακτήρα της αλλά και το νόημα των αντίστοιχων σκηνών.

Λιγότερο ενδιαφέροντες είναι οι χαρακτήρες των φανταστικών φίλων, αφού είναι σχεδιασμένοι με σκοπό να επιτελέσουν τον σκοπό ασαφούς υποστήριξης που οδηγεί στη δημιουργία τους από τη φαντασία των παιδιών. Οι σκηνές αυτές υποστηρίζονται συμπληρωματικά από τον χαρακτήρα του Reynolds, μέχρι να φτάσουμε στο σεναριακό σημείο όπου καλούνται να επαναφέρουν στους ενήλικες τα όνειρα και τις ελπίδες τους.

Λιγότερο μια απόπειρα νοσταλγίας και περισσότερο μια σύγχρονων όρων αναβίωση μιας χαμένης μαγείας από το στουντιακό σύστημα παραγωγής, οι “Φανταστικοί Φίλοι” είναι αυτή η ταινία με τον ανήλικο πρωταγωνιστή που όμως απευθύνεται κυρίως στον ψυχισμό των ενηλίκων, που σίγουρα θα οδηγήσει σε πλειάδες δακρυσμένων ματιών μέχρι το τέλος της προβολής.

Βαθμολογία: