Η Μηχανή της Χαράς (2011) ⋆ Filmy.gr

ΣΥΝΟΨΗ

Στη βικτωριανή Αγγλία, ο Δρ Ρόμπερτ Ντάλριμπλ προσπαθεί να θεραπεύσει τη γυναικεία “υστερία” με τη μέθοδο “υστερικός παροξυσμός”, δηλαδή οδηγώντας τις ασθενείς του σε οργασμό “δια χειρός” του. Καθώς όμως είναι μια πολύ κοπιαστική μέθοδος, προσλαμβάνει και τον νεαρό συνάδελφό του, Δρ Μόριμερ Γκράνβιλ, για να τον βοηθήσει. Όμως και ο νεαρός -που είναι ιδιαίτερα ικανός- σύντομα αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα κόπωσης, και έτσι η ιατρική επιστήμη καταφεύγει στην επιστήμη της μηχανικής, και δημιουργούν με τη βοήθεια ενός πλούσιου λόρδου ένα μηχάνημα που εκτός από το ότι έχει ακόμα καλύτερα αποτελέσματα, είναι και εντελώς ξεκούραστο…

Σκηνοθεσία:

Tanya Wexler

Κύριοι Ρόλοι:

Hugh Dancy … Δρ Mortimer Granville

Maggie Gyllenhaal … Charlotte Dalrymple

Jonathan Pryce … Δρ Robert Dalrymple

Felicity Jones … Emily Dalrymple

Rupert Everett … λόρδος Edmund St. John-Smythe

Ashley Jensen … Fannie

Sheridan Smith … Molly

Gemma Jones … λαίδη St. John-Smythe

Anna Chancellor … Κα Bellamy

Tobias Menzies … Κος Squyers

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Stephen Dyer, Jonah Lisa Dyer

Στόρι: Stephen Dyer, Jonah Lisa Dyer, Howard Gensler

Παραγωγή: Tracey Becker, Bob Bellion, Judy Cairo, Sarah Curtis

Μουσική: Gast Waltzing

Φωτογραφία: Sean Bobbitt

Μοντάζ: Jon Gregory

Σκηνικά: Sophie Becher

Κοστούμια: Nic Ede

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Hysteria
Ελληνικός Τίτλος: Η Μηχανή της Χαράς

Παραλειπόμενα

Στην έρευνα που έκανε η συγγραφική ομάδα για το σενάριο, ανακάλυψε εκτός από την ιστορία του δονητή και τη σκανδαλώδη ιστορία πίσω από το θέμα της υστερίας. Ήδη από την αρχαία Ελλάδα, οι γιατροί πρότειναν πυελικό μασάζ, ακόμα και γάμο, ενώ σε κάποιες άλλες περιπτώσεις η ιστορία έχει καταγράψει την ιππασία (16ος αιώνας) και τα μπάνια (18ος αιώνας) ως μέθοδο αντιμετώπισης της διαδεδομένης “νόσου”. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι ποτέ δεν συνδέθηκε κάποια θεραπεία ή το ίδιο το πρόβλημα με τη σεξουαλική ικανοποίηση των γυναικών. Δυσκολευόμαστε βέβαια να πιστέψουμε ότι οι γυναίκες ασθενείς δεν είχαν αντιληφθεί τι συνέβαινε ακριβώς. Αυτή η μονοσήμαντη αντιμετώπιση του γυναικείου ψυχισμού πάντως κράτησε για χιλιετίες. Το 1866, μάλιστα, ο άγγλος γιατρός Isaac Baker-Brown πρότεινε ως εναλλακτική τού μασάζ την κλειτοριδεκτομή που ευτυχώς δεν έγινε δεκτή. Παραμένει άγνωστο, βέβαια, σε πόσες γυναίκες είχε πειραματιστεί ο συγκεκριμένος γιατρός. Με το γνωστό του δοκίμιο για την υστερία (1895), ο Σίγκμουντ Φρόιντ ήταν ο πρώτος που όρισε την υστερία ως πνευματική διαταραχή. Το 1908, οι μάλλον κίτρινοι The London Times σχολιάζουν ότι οι σουφραζέτες που επιμένουν για το δικαίωμα τους στη ψήφο «υποφέρουν από υστερία». Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1952 για να αποφανθεί επιτέλους το Αμερικανικό Ψυχιατρικό Ινστιτούτο ότι η υστερία δεν είναι ασθένεια.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 16/7/2012

Hysteria. Όχι, δεν πρόκειται για φιλμ συγγενικό με το Ο Θεός της Σφαγής του Roman Polanski! Ο όρος αναφέρεται σε μια ασθένεια από την οποία θεωρούνταν ότι έπασχε ένας τεράστιος αριθμός γυναικών του πλανήτη μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. Στην πραγματικότητα, όμως, τα συμπτώματα που παρουσίαζαν δεν οφείλονταν παρά στο γεγονός ότι ήταν σεξουαλικά ανικανοποίητες! Γι’ αυτό άλλωστε και η θεραπεία που προσέφεραν οι γιατροί ήταν ο… «χειρονακτικός» οργασμός. Στα πλαίσια αυτά, η ταινία μας μεταφέρει στη δεκαετία του 1880 και μας αφηγείται πώς εφευρέθηκε αυτή η «μηχανή της χαράς» του ελληνικού τίτλου, λαϊκιστί ο δονητής.

Το αξιοσημείωτο με το «Hysteria» είναι πως επιχειρεί εύστοχα να προσπεράσει την ταινία εποχής και να γίνει ιστορική, χάρη σε έναν ευπρόσδεκτο εμπλουτισμό των εγκυκλοπαιδικών γνώσεων του θεατή, προσφέροντάς του όχι πράγματα που υποχρεωτικά θα έπρεπε να γνωρίζει, αλλά που, αν μη τι άλλο, αξίζουν. Και είναι πολύ πιθανό να του κινήσει, εντέλει, το ενδιαφέρον να κάνει τη δική του μίνι έρευνα πάνω στο θέμα, πράγμα σημαντικό και πολύ ωραίο σαν επίτευγμα μιας ταινίας.

Όλα αυτά κάτω από ένα απολαυστικό πέπλο ρομαντισμού. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, το «Hysteria» παραμένει πάντα μία ρομαντική κομεντί. Διαθέτει μία ανάλαφρα χιουμοριστική διάθεση κι ένα αξιαγάπητο καστ, ενώ δεν παραλείπει να αφήσει αρκετό χώρο για τις κοινωνικές προεκτάσεις του αναφορικά με τα δικαιώματα των γυναικών. Σε γενικές γραμμές, χωρίς να αποτελεί κάτι το εξαιρετικό, είναι μία δροσερή και πολύ ευχάριστη πρόταση για θερινό σινεμά, που μάλλον θα εκτιμήσει περισσότερο το γυναικείο κοινό.

Βαθμολογία: