Hustle

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 9/6/2022

Ο μοναδικός τρόπος που χειρίζεται την καριέρα του ο Άνταμ Σάντλερ συνεχίζεται με το Hustle. Δύο χρόνια μετά το Hubie Halloween, το οποίο ήταν χαρακτηριστική περίπτωση κωμωδίας “Σάντλερ”, και τρία μετά το Uncut Gems με την οσκαρικών προδιαγραφών ερμηνεία του Άνταμ, έχουμε την επιστροφή στις “σοβαρές” ερμηνείες, σε μια σαφώς πιο εύκολη για το ευρύ κοινό ταινία.

Ο Στάνλεϊ Σούγκερμαν είναι χρόνια τώρα σκάουτερ για λογαριασμό των Φιλαδέλφεια 76ερς, η οποία είναι ομάδα του NBA, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε (δεν οφείλετε να το γνωρίζετε και καμία σημασία δεν έχει αυτό στην παρακολούθηση της ταινίας). Τα πάει εξαιρετικά στο πόστο του, αλλά οι συνεχείς μετακινήσεις ανά την υφήλιο τον έχουν κουράσει, καθώς βρίσκεται μονίμως μακριά από τη γυναίκα και την κόρη του. Οι κόποι του αναγνωρίζονται από τον ιδιοκτήτη της ομάδας και τον προάγει σε βοηθό προπονητή. Τέρμα τα αεροδρόμια και τα ξενοδοχεία για τον Σταν! Η μοίρα όμως του παίζει άσχημο παιχνίδι. Ο γηραιός ιδιοκτήτης πεθαίνει, και τα ηνία της ομάδας αναλαμβάνει ο γιος του, που ούτε τις καλύτερες σχέσεις έχει με τον σκάουτερ αλλά ούτε είναι και το καλύτερο παιδί. Έτσι ο Σταν βρίσκεται ξανά σε δύσκολη θέση. Ο νέος ιδιοκτήτης τού ζητά να αναλάβει ξανά σκάουτερ και αν του φέρει ένα τεράστιο ταλέντο τότε θα του δώσει τη θέση του βοηθού προπονητή. Παρά την απογοήτευση, η τύχη χαμογελά στον πρωταγωνιστή μας, και σε ένα ταξίδι του στην Ισπανία για να δει ένα ταλέντο που αγωνίζεται στην εθνική κατηγορία, δεν καταφέρνει να μπει στον αγώνα λόγω ενός λάθους. Πού είναι λοιπόν το χαμόγελο της τύχης, θα αναρωτηθείς. Αφού δεν μπαίνει στον αγώνα ο Σταν, τριγυρνάει στις γειτονιές κι εκεί πέφτει πάνω σε έναν απίστευτα ταλαντούχο καλαθοσφαιριστή του δρόμου. Ο Μπο Κρουζ είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που έχουν δει τα μάτια του έμπειρου σκάουτερ και θα κάνει τα πάντα για να τον βάλει στα ντραφτ του NBA, έστω κι αν θα χρειαστεί στην ουσία να παλέψουν οι δυο τους για όλο αυτό, καθώς ο ιδιοκτήτης της ομάδας αφήνει ξεκρέμαστο τον Σταν.

Ο Σάντλερ είναι κι εδώ εκατό τοις εκατό αφοσιωμένος στον ρόλο του, και δεν μπορείς να μη θαυμάσεις τη φυσικότητα της ερμηνείας του. Το βλέμμα του, οι κινήσεις του, η αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους ηθοποιούς είναι δείγμα της ωριμότητας του Σάντλερ, του ίδιου τύπου που “κατηγορείται” για το ανώριμο και σαχλό χιούμορ των κωμωδιών του. Εδώ πάντως είναι για άλλη μία φορά μαγευτικός και φαίνεται να βοηθά αρκετά τον συμπρωταγωνιστή του, Χουάν Ερνανγκόμεθ, ο οποίος καμία σχέση με την ηθοποιία δεν έχει ο άνθρωπος. Ο Χουάν είναι πραγματικός καλαθοσφαιριστής της Εθνικής Ισπανίας και των Τζαζ της Γιούτα, αλλά το παλεύει αξιοπρεπέστατα και θεωρώ ότι έχει βοηθήσει ιδιαίτερα η παρουσία του Σάντλερ σε αυτό και η μεταξύ τους χημεία.

Σε γενικές γραμμές, η ταινία δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Είναι μια κλασική αθλητική ταινία, όπου ένας “κανένας” έχει τη δυνατότητα να αποδείξει πως είναι “κάποιος”. Αν το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό είναι το Ρόκι, δεν νομίζω ότι αυτό είναι τυχαίο. Η ταινία είναι γυρισμένη στη Φιλαδέλφεια, έχει μοντάζ προπόνησης και δεν διστάζει να αναφέρει τον Ρόκι σε μία από αυτές. Ο σκηνοθέτης, Τζερεμάια Ζάγκαρ, κρατά χαμηλά τους τόνους και τους φωτισμούς έχοντας στο μυαλό του περισσότερο απ’ όσο μάλλον αφήνει να φανεί την εμβληματική ταινία του 1976. Εδώ όμως δεν είναι μόνο η πορεία του “αθλητή”, του Μπο Κρουζ, προς τη λύτρωση, αλλά και η πορεία του μέντορα, Σταν Μπέρεν, προς αυτήν, καθώς μπορεί να έχει χρόνια στους χώρους, στην κρίσιμη στιγμή όμως αντιμετωπίζεται σαν “κανένας”.

Αξιοπρεπέστατο λοιπόν αθλητικό/κοινωνικό δράμα. Καθόλου βαρύ, αλλά όχι και κάτι ανάλαφρο με τάσεις να περάσει ηθικοπλαστικά μηνύματα. Όμορφα κινηματογραφημένο, με ωραίους διαλόγους και -το λέμε ακόμα μία φορά- με έναν πάρα πολύ καλό Άνταμ Σάντλερ.

Βαθμολογία: