Πώς να Γίνεις Λατίνος Εραστής

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 1/7/2017

Παιδιόθεν το όνειρο του Maximo ήταν να αποκατασταθεί στο πλευρό μιας εύπορης γυναίκας, ώστε να ζήσει με πολυτέλεια κι ανεμελιά. Όταν το καταφέρνει σε νεαρή ηλικία με την Peggy, η επιθυμία του εκπληρώνεται και ζουν μαζί 25 χρόνια γάμου, μέχρι τη στιγμή που η ίδια θα τον απατήσει με έναν πωλητή αυτοκινήτων. Χωρισμένος και χωρίς να καταφέρει να αποσπάσει τίποτα από τα περιουσιακά στοιχεία της πρώην γυναίκας του, θα ζητήσει τη βοήθεια της αδερφής του, Sara, από την οποία έχει αποξενωθεί από τότε που παντρεύτηκε μέχρι να ορθοποδήσει. Ταυτόχρονα, θα βάλει στο μάτι μια εύπορη χήρα, ενώ θα δώσει και συμβουλές στον ανιψιό του, Hugo, για το πώς να προσεγγίσει μια συμμαθήτριά του που του αρέσει.

Ο Ken Marino είναι κατά βάση ηθοποιός αλλά έχει σκηνοθετήσει για την τηλεόραση. Εδώ κάνει το βάπτισμα του πυρός σε αυτήν του την ιδιότητα στον κινηματογράφο και το τελικό αποτέλεσμα αποδεικνύει πως θέλει μάλλον πολλή δουλειά ακόμη. Πέραν της φωτεινής, καλοκαιρινής φωτογραφίας του βετεράνου John Bailey και τις φιλότιμες προσπάθειες της Salma Hayek της οποίας ο χαρακτήρας χάρη και στην αφοσίωση στον ρόλο της είναι ο μόνος που δεν δίνει την αίσθηση της καρικατούρας (σε αυτόν ανήκει και η καλύτερη στιγμή της ταινίας, όταν μαζί με τον αδερφό της τραγουδούν μεθυσμένοι στο σαλόνι του σπιτιού της, η μοναδική σκηνή στην οποία χτίζεται κάτι που θυμίζει οικογενειακή σχέση), το φιλμ είναι ένα Βατερλό, κακομονταρισμένο, «κρύο» και από ένα σημείο κι έπειτα σχεδόν ανυπόφορο στη θέασή του. Το ίδιο το φιλμ είναι εντελώς αναποφάσιστο ως προς τη δική του ταυτότητα, καθιστώντας ως βασική του υποπλοκή ένα ρομάντζο μεταξύ παιδιών που εστιάζει προφανώς στο κοινό μιας οικογενειακής κωμωδίας, αλλά με το χιούμορ να αποτελείται από σαφώς όχι ιδιαίτερα κατάλληλα για αυτές τις ηλικίες αστεία με λευκάνσεις αφεδρώνων, όρχεις και οιδιπόδεια συμπλέγματα που θα έβρισκε κανείς σε παραγωγές του Adam Sandler. Ένα άλλο σοβαρό μειονέκτημα είναι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, ο οποίος είναι αντιπαθέστατος, παρόλα αυτά το σενάριο επιμένει να προσπαθεί να βάλει το κοινό σε θέση να συμπάσχει με τα παθήματά του, τα οποία του αξίζουν και με το παραπάνω. Αν αυτό βέβαια αντισταθμιζόταν από μια χαρισματική ερμηνεία πιθανώς να ήταν συγχωρήσιμο, δυστυχώς όμως ο Eugenio Derbez κάθε φορά που του δίνεται η ευκαιρία να γίνει το επίκεντρο ενός κωμικού γκαγκ εστιάζει στο εύκολο φαρσικό γέλιο, του τύπου «είμαι μεσήλικας και προσπαθώ με υπερβολή να τονίσω τα χαρακτηριστικά πάνω μου που νομίζω πως είναι σέξι προκειμένου να φανώ γελοίος, γελάστε», καταλήγοντας κουραστικός και χαρακτηρίζοντας εντέλει και την ποιότητα του προϊόντος στο οποίο πρωταγωνιστεί.

Ευτυχώς, αποφεύγεται ο μισογυνισμός στον οποίο θα μπορούσε να εκπέσει ένα φιλμ με τέτοια θεματολογία, αυτό όμως δεν αναιρεί την ποικιλία αρνητικών στοιχείων που συσσωρεύονται. Λίγες φορές επιτυγχάνεται το πηγαίο γέλιο, με τα περισσότερα αστεία να είναι είτε πολύ χοντροκομμένα, είτε χιλιοχρησιμοποιημένα, είτε απλά αποτυχημένα στην εκτέλεσή τους. Πολλά και τα γνωστά ονόματα που παρελαύνουν σε μικρούς ρόλους, με τον Marino να ποντάρει τεμπέλικα στον παράγοντα της αναγνωρισιμότητας μην μπορώντας να ξεκλειδώσει κατάλληλα τις δυνατότητες του κάθε ηθοποιού που έχει στη διάθεσή του ώστε να αποδώσει αν όχι τα μέγιστα τουλάχιστον ένα κομμάτι των ικανοτήτων του, με περάσματα όπως αυτό του συνήθως απολαυστικού Rob Corddry να δίνουν την εντύπωση ενός «πέρασα για να πάρω την επιταγή κι έφυγα». Μοναδική εξαίρεση ο Michael Cera, που στη σύντομη εμφάνισή του είναι όντως αστείος και φαίνεται να το διασκεδάζει. Πρόχειρο στην κατασκευή του και με υπερβολικά μεγάλη διάρκεια που πλατειάζει ειδικά για το είδος που εκπροσωπεί, το «Πώς να Γίνεις Λατίνος Εραστής» είναι μια παταγώδης αποτυχία που υποτιμά συστηματικά τη νοημοσύνη του κοινού του και πάσχει τόσο από σοβαρή έλλειψη αποτελεσματικού χιούμορ, όσο κι από ένα ελαττωματικό σύμπαν ηρώων που αποτυπώνονται με υστερικά χρώματα ως επί το πλείστον.

Βαθμολογία: