Όταν η Έλεν, η μητριαρχική φιγούρα της οικογένειας Γκρέιαμ, πεθαίνει, η οικογένεια της κόρης της αρχίζει να αποκαλύπτει αποκρυφιστικά και ολοένα και πλέον τρομακτικά μυστικά που αφορούν τη γενεαλογία τους. Όσα περισσότερα αποκαλύπτουν, τόσο βρίσκονται να προσπαθούν να αποφύγουν τη δόλια μοίρα τους, την οποία φαίνεται να έχουν κληρονομήσει, καθώς αυτή αργά-αργά καταστρέφει όλους όσους γνωρίζουν.
Σκηνοθεσία:
Ari Aster
Κύριοι Ρόλοι:
Toni Collette … Annie Graham
Gabriel Byrne … Steve Graham
Alex Wolff … Peter Graham
Milly Shapiro … Charlie Graham
Ann Dowd … Joan
Mallory Bechtel … Bridget
Kathleen Chalfant … Ellen Taper Leigh
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ari Aster
Παραγωγή: Kevin Scott Frakes, Lars Knudsen, Buddy Patrick
Μουσική: Colin Stetson
Φωτογραφία: Pawel Pogorzelski
Μοντάζ: Lucian Johnston, Jennifer Lame
Σκηνικά: Grace Yun
Κοστούμια: Olga Mill
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Hereditary
- Ελληνικός Τίτλος: Η Διαδοχή
Παραλειπόμενα
- Μεγάλου μήκους ντεμπούτο για τον Ari Aster, κι ενώ επί των μικρού μήκους ήταν ενεργός από το 2008.
- Ο Aster παραδέχτηκε επιρροές από πολλές πηγές: Rosemary’s Baby, Cries and Whispers, Don’t Look Now, Carrie, Ordinary People, The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover, αλλά και παλιά γιαπωνέζικα θρίλερ τρόμου. Προτιμάει δε να αναφέρεται στην ταινία του όχι ως ταινία τρόμου, αλλά ως “τραγωδία που καταλήγει σε εφιάλτη”.
- Ένα αληθινό περιστατικό στην πολιτεία της Τζόρτζια το 2004 στάθηκε ως έμπνευση για το στόρι.
- Πρώτη κινηματογραφική παρουσία για τη μικρή Milly Shapiro, ήδη όμως βραβευμένη για την παρουσία της στο Μπρόντγουεϊ.
- Σύμφωνα με τον Alex Wolff, το αρχικό μοντάζ ξεπερνούσε τις 3 ώρες, με αποτέλεσμα να κοπεί αρκετός διάλογος.
- Γυρίστηκε στη Γιούτα μέσα σε 32 ημέρες. Όλα όμως τα εσωτερικά σκηνικά, εκτός από του σχολείου, ήταν σε στούντιο.
- Η φωνή του Ari Aster είναι που ακούγεται στο τηλέφωνο ως αφεντικό της Άνι.
- Σε πόλη της Αυστραλίας, το trailer προβλήθηκε από λάθος πριν το Πίτερ Ράμπιτ, προκαλώντας πανικό ανάμεσα στους ανήλικους θεατές.
- Με 10 εκατομμύρια δολάρια μπάτζετ, κέρδισε 80,2 παγκοσμίως, κι έγινε η πλέον επικερδής στην ιστορία της ανεξάρτητης εταιρίας A24.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/7/2019
Παρόλα τα οφθαλμοφανή θετικά στοιχεία του έργου, η δουλειά του Ari Aster ελέγχεται ως προς τη διαχείριση του σεναρίου της. Για να συνειδητοποιήσει κανείς το πώς φτάνουμε στο απογοητευτικό φινάλε μιας τόσο υποσχόμενης μέχρι ενός κεντρικού σημείου ταινίας, πρέπει να κατανοήσει τον τρόπο που λογικά αυτή η ταινία γράφτηκε. Πέρα λοιπόν από την αρχική ιδέα της αρχής και του αλά «Wicker Man-Μωρό της Ρόζμαρι» φινάλε, δεν μοιάζει να υπάρχει καμία συνοχή σκέψης. Γρήγορα ανοίγουν πολλά μέτωπα από το σινεμά του φανταστικού, απλώνονται σαν δέντρο, με κλαδιά που το ένα όμως είναι «λεμονιάς» και το άλλο «πορτοκαλιάς», και με το κατέβασμα των τελικών τίτλων, ανατρέχεις και βλέπεις ότι ελάχιστα από όσα παρεμβλήθηκαν έχουν εντέλει δέσει μεταξύ τους.
Μέχρι και λίγο πριν το τέλος, όλα προδικάζουν για μια ταινία ανατροπής. Κάπου εκεί έχεις μαντέψει αυτό που εντέλει ήταν απογοητευτικά αυτονόητο (θα με εντυπωσίαζε μονάχα σε παλιότερες δεκαετίες), αλλά το αρνιόσουν επειδή τίποτα δεν έδειχνε ότι μιλάμε για κάτι το παραδοσιακά straight-forward. Για την ακρίβεια, το μυστήριο που καλεί τον θεατή προς συμμετοχή χτιζόταν άθελα του πάνω σε μια ανικανότητα συνοχής, παρά σε οργανωμένη σύλληψη ολόκληρου του υλικού. Αν προσωπικά μου έλεγαν ότι ο δημιουργός εμπνέονταν σκηνή με σκηνή το τι θα βγάλει, θα το πίστευα. Και μάλιστα, δίχως να τον πολυ-ενδιαφέρει αν η μία σκηνή «προδίδει» την προηγούμενη.
Και τότε, πώς την πατάς τόσο εύκολα και μπαίνεις στο κόλπο της ταινίας; Ως προς αυτό, βοηθάει η ποιοτική της «πρόσοψη». Τα κουκλόσπιτα μπορεί εντέλει να είναι μονάχα ένα σημειολογικό αλλά άνευ ουσιαστικής αξίας ντεκόρ (ή κατά μια εκδοχή μου να «ακυρώθηκαν» στα μισά από τον δημιουργό…), δεν παύουν όμως να προσφέρουν ατμόσφαιρα, μαζί με μια γενικά πλουμιστή καλλιτεχνική διεύθυνση. Το ίδιο και οι μη-αμερικανικοί ρυθμοί του Aster, που θέλουν αρχικά να σε υπνωτίσουν, και προς το φινάλε να σε ξεσηκώσουν. Και τέλος, είναι η ερμηνεία της Toni Collette και των δύο παιδιών, που για θρίλερ και πολύ μας πέφτουν.
Για να είμαι όμως πάντα ειλικρινής με όσα βλέπω κι όχι όσα διαβάζω με μια ταινία που κρίνω, θεωρώ ότι και τα ποιοτικά στοιχεία του φιλμ πνίγονται σε ένα «αχταρμά» σενάριο. Θα ήθελα να δω τη μελλοντική πορεία του Aster για να είμαι σίγουρος για αυτή την ετυμηγορία μου, αλλά θεωρώ πως περισσότερο ξεγέλασε με μια φινέτσα που δεν παραπέμπει σε «καμένο» χολιγουντιανό κατασκεύασμα, παρά δημιούργησε κάτι το αξιοσημείωτο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
