Αρχές της δεκαετίας του 1960 και ο πρίγκιπας Ρενιέ με τον γάλλο πρόεδρο Ντε Γκολ βρίσκονται σε οξεία διαμάχη πάνω σε ζητήματα φοροείσπραξης και η Γαλλία απειλεί με στρατιωτική επέμβαση. Διαμέσου αυτής της κρίσης, η πριγκίπισσα Γκρέις Κέλι, πρώην σταρ του Χόλιγουντ, περνάει τη δική της κρίση ταυτότητας και με τον γάμο της.
Σκηνοθεσία:
Olivier Dahan
Κύριοι Ρόλοι:
Nicole Kidman … πριγκίπισσα Grace Kelly
Tim Roth … πρίγκιπας Rainier III
Frank Langella … πάτερ Francis Tucker
Parker Posey … Madge Tivey-Faucon
Milo Ventimiglia … Rupert Allan
Derek Jacobi … κόμης Fernando D’Aillieres
Paz Vega … Μαρία Κάλλας
Robert Lindsay … Αριστοτέλης Ωνάσης
Nicholas Farrell … Jean-Charles Rey
Roger Ashton-Griffiths … Alfred Hitchcock
Jeanne Balibar … κοντέσα Baciochi
Yves Jacques … Κος Delavenne
Olivier Rabourdin … Emile Pelletier
Geraldine Somerville … πριγκίπισσα Antoinette
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Arash Amel
Παραγωγή: Arash Amel, Uday Chopra, Pierre-Ange Le Pogam
Μουσική: Christopher Gunning
Φωτογραφία: Eric Gautier
Μοντάζ: Olivier Gajan
Σκηνικά: Dan Weil
Κοστούμια: Gigi Lepage
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Grace of Monaco
- Ελληνικός Τίτλος: Γκρέις του Μονακό
- Εναλλακτικός Τίτλος: Grace de Monaco [Γαλλία]
Παραλειπόμενα
- Για τον ρόλο της Γκρέις Κέλι παρέλασαν ως υποψήφιες οι: Jessica Chastain, Emily Blunt, Charlize Theron, Reese Witherspoon, Gwyneth Paltrow, Kate Hudson, Rosamund Pike, Amy Adams, January Jones και Elizabeth Banks.
- Ο Jean Dujardin ήταν υποψήφιος για τον πρίγκιπα Rainier.
- Κατά σύμπτωση, όπως αναφέρεται, το ξεκίνημα των γυρισμάτων συνέπεσε με την 30ή επέτειο του θανάτου της Γκρέις Κέλι.
- Με το πέρας των γυρισμάτων, η βασιλική οικογένεια του Μονακό είχε την ευκαιρία να διαβάσει το τελικό σενάριο, και κατέληξαν με ανακοίνωση πως είναι ιστορικά ανακριβές και πως δεν πρέπει να θεωρείται βιογραφικό.
- Ο Olivier Dahan αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα κατά τη διαδικασία του τελικού μοντάζ, με “αντίπαλο” τον αμερικανό διανομέα Harvey Weinstein. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ακύρωση της εξόδου της ταινίας τον Νοέμβρη του 2013, αλλά και την ανανέωση της διαμάχης τους κατά την περίοδο του φεστιβάλ των Κανών. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η ύπαρξη τριών διαφορετικών μοντάζ-εκδοχών της ίδιας ταινίας.
- Στις ΗΠΑ έκανε πρεμιέρα κατευθείαν στην καλωδιακή τηλεόραση (στο κανάλι Lifetime), έναν χρόνο μετά την εκτός συναγωνισμού πρεμιέρα της στις Κάνες (ταινία ανοίγματος).
- Το κόστος έφτασε στα 30 εκατομμύρια δολάρια, αλλά τα κέρδη σταμάτησαν στα 26,6.
Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος
Έκδοση Κειμένου: 21/12/2014
«Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα». Κλασσική ατάκα την οποία έχουμε δει πάμπολλες φορές στην αρχή πολλών ταινιών. Το να εξιστορείς κάτι που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα δεν είναι κάτι το εύκολο. Πόσα βασίζεις στην πραγματικότητα; Πόσο πολύ αποκλίνεις από τα πραγματικά γεγονότα; Ποια περιστατικά είναι αρκετά σημαντικά για να συμπεριληφθούν; Με αυτά στο μυαλό, πάντα, προσπαθώ να επικροτώ την προσπάθεια των σεναριογράφων αλλά και των σκηνοθετών αυτών των ταινιών. Αλλά όταν μια ταινία είναι κακή… είναι κακή είτε βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, είτε όχι. Και το «Γκρέις του Μονακό» είναι μια κακή ταινία.
Εκ πρώτης όψεως υπάρχουν πολλά, πιθανώς άγνωστα, πράγματα που θα μπορούσαν να διερευνηθούν σε μια βιογραφία της Grace Kelly. Ο γάμος της με τον πρίγκιπα Rainier του Μονακό, η οικογενειακή της ιστορία και ο δρόμος της μέχρι τον λαμπερό κόσμο του Χόλιγουντ, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Μονακό από τη Γαλλία και άλλα τόσα. Δοσμένα όλα με κάποια καλλιτεχνική ελευθερία, αλλά διατηρώντας επί το πλείστων τον στόχο μιας βιογραφίας, που κατά τη γνώμη μου είναι η αλήθεια. Η ταινία του Olivier Dahan όμως δεν λέει ούτε αλήθειες, ούτε ψέματα, ούτε καν μια απλή ιστορία με συνοχή, παρουσιάζει απλά ένα best-of από στιγμές της ζωής της Grace Kelly.
Με μια πλοκή που μπορεί να περιγραφτεί μόνο ως κενή και άψυχη, το «Γκρέις του Μονακό» είναι από αυτές τις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει τίποτα που να πάλλεται και όλα γίνονται κάτω από το πρίσμα του βαρετού. Αυτό που παρακολουθείς είναι ένα άτσαλο μοντάζ σκηνών που έχουν τοποθετηθεί η μία μετά την άλλη χωρίς πολλή σκέψη και με καμία αίσθηση ρυθμού. Άλλοτε αστείο και κιτς και άλλοτε μυστηρίου, το φιλμ δεν γνωρίζει ποτέ τι θέλει να είναι και τι θέλει να πει, καταλήγοντας να περνάει κινηματογραφικές ημέρες/μήνες πανικοβλημένο για να φτάσει σε κάτι πιο ζουμερό που ποτέ δεν έρχεται.
Προς τιμήν της, η Kidman, κινηματογραφημένη με το μαλακότερο της εστίασης και το ηλιόλουστο του φωτισμού, παίζει την Grace όσο κούφια και όσο κραυγαλέα απαιτεί το υλικό. Έχει ως στόχο να διοχετεύσει ηρεμία εν μέσω πόνου, αλλά τα κλισέ λόγια και όλα όσα αναφέραμε τη μετατρέπουν σε ένα διάτρητο αρχέτυπο. Χωρίς καμία ουσία πίσω από τις ενέργειες ή συναίσθημα πίσω από τα μάτια. Κρίμα, γιατί είτε ως βιογραφική ταινία, είτε ως ένα καλλιτεχνικό δράμα, το «Γκρέις του Μονακό» χάνει την ευκαιρία να αποτίνει φόρο τιμής σε έναν θρύλο και καταλήγει μια ταινία πλούσια σε εμφάνιση, αλλά άδεια σε περιεχόμενο.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 30/5/2015
Δεν είναι μόνο θέμα σκηνοθεσίας, αλλά πριν απ’ όλα σεναρίου. Το ίδιο το κείμενο δεν παρέχει παρά μόνο τη δυνατότητα ενός τηλεοπτικού «βιβλίου τσέπης» που διάβαζαν παλιότερα κυρίες και κοπέλες στην παραλία για να ξεχαστούν. Λίγο «πριγκίπισσα Σίσι», λίγο «My Fair Lady», με γαρνιτούρα τη Μαρία Κάλλας να περιφέρεται στα πλάνα ως χαζοχαρούμενη φιλενάδα κ.λπ. Έτσι, η προσπάθεια του Ολιβιέ Νταάν («La Vie en Rose») να δείξει ότι ένα δημόσιο πρόσωπο είναι ένας ρόλος (φυσικά με κοινωνική επίδραση), καταποντίζεται από μια κοσμοπολίτικη αφήγηση χωρίς δραματικό βάθος και με ρηχή κοινωνικοπολιτική χρονογραφία. Δεν είναι ότι είναι κακό, απλά είναι παραμυθάκι που δεν διδάσκει, αλλά παραπλανά. Η Νικόλ Κίντμαν ερμηνεύει με συνέπεια, αλλά αυτό δεν σώζει την κατάσταση. Καλύτερα θα λειτουργούσε ως μιούζικαλ, και μάλιστα παλαιάς κοπής.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
