Glass Onion: Στα Μαχαίρια

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 25/12/2022

Ίσως τα κάτωθεν συμπεράσματα να ήταν εξαρχής στον νου του Rian Johnson, όταν έχτιζε έναν ομολογουμένως χρησιμότατο νέο χαρακτήρα για τον ψυχαγωγικό κινηματογράφο (ίσως, πάλι, όχι). Ο Μπενουά Μπλανς πράγματι έπρεπε να «γεννηθεί», ως μια κατεξοχήν επί της οθόνης αναβίωση ενός επιμέρους ύφους-είδους που όταν ως σήμερα δεν περνούσε πρώτα από σελίδες βιβλίου (μην κρυβόμαστε, μιλάμε για την Agatha Christie και μόνο), σπάνια είχε αυτό τον συνδυασμό ελαφρότητας και ποιότητας. «Μελετώντας» όμως το δεύτερο αυτό κεφάλαιο μιας -όπως όλα δείχνουν- μακράς σειράς περιπετειών για τον Μπλανς, δύο τινά βρίσκονται στο εν κατακλείδι…

Το πρώτο αφορά το ότι ουσιαστικά και κυριολεκτικά… δεν έχουμε whodunit. Για την ακρίβεια, όλα συνηγορούν μεν στην κατηγοριοποίηση του φιλμ ως τέτοιο, αλλά ποτέ δεν θα δοθεί η ευκαιρία στον θεατή να «παίξει» κι αυτός. Από το άπλωμα ήδη του μυστηρίου ως και τη σχετικά απότομη επίλυση του, έχουμε καθαρή ταινία twist, όπως όλες αυτές που μεσουρανούν εντός αυτής της χιλιετίας. Ναι, είναι πολύ έξυπνα δοσμένο, αλλά και ξαφνιάζει με την σπιρτάδα που έχει δομηθεί επί του σεναρίου, μα μια «προδοσία» θα τη νιώσετε κι εσείς. Φυσικά όμως και δεν υπήρχε κάποιο συμβόλαιο ανάμεσα σε θεατή και δημιουργό περί του τι ακριβώς θα δούμε, άρα είναι λίγοι οι πόντοι που κόβονται ως προς αυτό.

Το δεύτερο, που δεν αφορά την ποιότητα του φιλμ αλλά την αθανασία του ήρωα, είναι η αποκλειστική του διανομή μέσω του Netflix. Δεν θα αναφερθώ στα περί συνολικής ποιότητας των ταινιών της εν λόγω πλατφόρμας (κάτι που και παλαιότερα έχω πει ότι θεωρώ άστοχο ως συζήτηση, λες και τις σκηνοθετεί όλες ο ίδιος), αλλά στο ότι υπό αυτή την ιντερνετική συνθήκη είναι δύσκολο και «άχρωμο» το χτίσιμο ενός νέου κινηματογραφικού μύθου. Τέσσερα είναι τα στοιχεία σε κάθε μα κάθε ταινία, πριν μετά από χρόνια κριθεί οριστικά και ως προς τη διαχρονικότητα της αξίας της: κριτικές, αποδοχή κοινού, βραβεία και ταμεία. Το Netflix λοιπόν μας στερεί εξολοκλήρου το τέταρτο στοιχείο από αυτά, που είναι όμως το πλέον σημαντικό ως προς τη μυθολογία μιας ψυχαγωγικής συγκεκριμένα ταινίας (οι αντίστοιχες «αυστηρώς ποιοτικές» δεν το έχουν ιδιαίτερη ανάγκη). Η μη επαφή με τη μεγάλη αίθουσα αφήνει «αμέτρητο» εκείνο το κρίσιμο νούμερο σε εκατομμύρια δολάρια, που όμως είχε επιτακτική ανάγκη ένας, πχ, Τζέιμς Μποντ ή ένας Πόλεμος των Άστρων για να πάρει την άμεση σφραγίδα της επιτυχίας. Αυτό γεννάει αυτόματα μια μείωσης της δυναμικής του φιλμ, που επιφέρει ζημιά στη φίρμα με το όνομα Μπενουά Μπλανς…

Επιστρέφοντας στα περί ποιότητας, πράγματι η ταινία είναι καλογραμμένη, έχει ιδανικό καστ, σκηνικά (κυρίως) και κοστούμια που θα μπορούσαν να επιφέρουν Όσκαρ ακόμα κι αν δεν έχουμε ταινία εποχής, ενώ το τοπίο μάς θυμίζει ότι κάποιες από τις ομορφότερες μερίδες Ελλάδας δεν ανήκουν στους Έλληνες!.. Η δομή και το χαλαρό χιούμορ επίσης είναι στημένα έξυπνα ως προς το να σε κρατήσουν σταθερά επί της οθόνης, αλλά και να σε κάνουν να πιείς μονορούφι τα άνω των δύο ωρών λεπτά διάρκειας. Πλάι όμως στην ένσταση περί έλλειψης μυστηρίου σε ταινία μυστηρίου, θα προσθέσουμε και το «μα ακόμα και η ύπαρξη του φακέλου αρκούσε», κάτι που θα πρέπει να το κρατήσετε για το φινάλε της ταινίας, μια και για την ώρα αποτελεί spoiler.

Μαζί με όλα αυτά, υπάρχει ένα φοβερό σχόλιο περί πλουτοκρατίας, το οποίο επεκτείνεται σε διάφορα σημεία ανά την ταινία, με κυριότερο την επεξήγηση του «γυάλινου κρεμμυδιού» (μπορείτε να το παραφράσετε και ως «ο βασιλιάς είναι γυμνός»). Δίνει και τη μεγάλη απάντηση περί αξιοκρατίας στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, την οποία σχεδόν όλοι φοβούνται να ξεστομίσουν (στην προκειμένη: «ο κύριος Μπρον είναι πανίβλακας»…).

Ακόμα όμως κι αν αρκετά εδώ μέσα αξίζουν τον χαρακτηρισμό του «φοβερού και τρομερού», θα νιώστε ότι χρειάζεται να δούμε περισσότερα από τον κύριο Μπλανς ώστε να τον κρίνουμε συνολικά, μια και αυτόνομα ούτε η πρώτη του ταινία αλλά ούτε κι αυτή μένουν αξέχαστες. Στο πρώτο είχαμε ντετεκτιβική ουσία δίχως όγκο, κι εδώ μπουχτίσαμε από όγκο αλλά χάσαμε όσα αγαπήσαμε από το πρώτο! Και το ότι ζητάμε περισσότερα από αυτόν πρέπει να θεωρείται αυτονόητο, μια και οι τελευταίες απόπειρες του Kenneth Branagh με τον Πουαρό απέδειξαν με τον εγκυρότερο τρόπο ότι το είδος ήθελε όχι ανανέωση, αλλά αναγέννηση.

Βαθμολογία: