
Συντρίμμια Ψυχής
- Fugitive Pieces
- 2007
- Καναδάς
- Αγγλικά, Ελληνικά, Γίντις, Γερμανικά
- Δραματική, Εποχής, Πολεμικό Δράμα
- 26 Μαρτίου 2009
Η ιστορία του Τζέικομπ ξεκινά το 1942 στην Πολωνία, όταν αυτός είναι μόλις 9 ετών. Οι ναζί σκοτώνουν τους γονείς του και απαγάγουν την αδερφή του, Μπέλα. Τραυματισμένος ψυχικά από αυτό το τρομακτικό γεγονός, ο Τζέικομπ βγαίνει από την κρυψώνα του και προσπαθεί να επιβιώσει, όταν τον ανακαλύπτει ο Άθως, ένας έλληνας αρχαιολόγος που εργάζεται στις ανασκαφές στο Μπισκούπιν. Συγκινημένος από την τραγική θέση του μικρού, ο Άθως αποφασίζει να τον φυγαδέψει από την Πολωνία και τον παίρνει μαζί του στη Ζάκυνθο, που βρίσκεται επίσης υπό την κατοχή των Γερμανών. Ο Τζέικομπ περνάει τα τελευταία χρόνια της κατοχής κάτω από την τρυφερή προστασία του Άθου, και αμέσως μετά τον πόλεμο μετακομίζουν στον Καναδά, όπου ο Άθως γίνεται δεκτός ως καθηγητής σε πανεπιστήμιο.
Σκηνοθεσία:
Jeremy Podeswa
Κύριοι Ρόλοι:
Stephen Dillane … Jakob Beer
Rade Serbedzija … Άθως Ρούσσος
Rosamund Pike … Alex
Ayelet Zurer … Michaela
Robbie Kay … Jakob Beer (νεαρός)
Devon Bostick … Ben (νεαρός)
Ed Stoppard … Ben
Rachelle Lefevre … Naomi
Nina Dobrev … Bella
Θέμις Μπαζάκα … Κα Σερένου
Γιώργος Καραμίχος … Ιωάννης
Δανάη Σκιάδη … Αλέγρα
Μέμος Μπεγνής … Μάκης
Adrian Frieling … γερμανός λοχαγός
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jeremy Podeswa
Παραγωγή: Robert Lantos
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Φωτογραφία: Gregory Middleton
Μοντάζ: Wiebke von Carolsfeld
Σκηνικά: Matthew Davies
Κοστούμια: Anne Dixon
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Fugitive Pieces
- Ελληνικός Τίτλος: Συντρίμμια Ψυχής
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Fugitive Pieces της Anne Michaels.
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο φωτογραφίας στα Genie, τα εθνικά βραβεία του Καναδά.
- Βραβείο αντρικής ερμηνείας (Rade Serbedzija) στο φεστιβάλ της Ρώμης.
- Υποψήφιο για μουσική στα βραβεία Ίρις.
Παραλειπόμενα
- Βρίσκονταν σε στάτους παραγωγής 7 χρόνια πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα.
- Γυρίσματα στην Ελλάδα έγιναν στην Ύδρα, την Κεφαλλονιά και τη Λέσβο.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 21/3/2009
Προσπαθώ να ανατρέξω στις πρόσφατες κινηματογραφικές μου μνήμες για να θυμηθώ μια ταινία σοβαρής κοπής τόσο αδιάφορη. Αν και η λέξη που ταιριάζει καλύτερα στο πόνημα του καναδού σκηνοθέτη είναι το άσκοπη. Ο σκηνοθέτης, που το 1999 με είχε εντυπωσιάσει με τις Πέντε Αισθήσεις, είναι παντελώς εκτός τόπου και χρόνου σε μια ιστορία που υποτίθεται ότι στηρίζεται σε μια απολιθωμένη παιδική ανάμνηση-τραύμα, αλλά μάλλον καταφέρνει να τραυματίσει δύο ώρες από τη ζωή μας…
Τι αλήθεια να πεις για μια ταινία που δεν λέει τίποτα; Ας προσπαθήσουμε! Το σκηνοθετικό ύφος του Podeswa δεν έχει σχέση με τις σινεφιλικές του αναζητήσεις των 1990 (βάλτε στη λίστα και την Έκλειψη), αλλά θυμίζει έντονα το επίσης καναδέζικο κατρακύλισμα του Atom Egoyan στο Αραράτ. Μια απλότητα για την απλότητα, χωρίς βαθιά νοηματική, χωρίς σεναριακή εξέλιξη και κάτι τρομερά σημαντικό: κανείς όχι μόνο δεν αγωνιά για το φινάλε, αλλά η ταινία είναι προγεγραμμένη να μην έχει κανένα φινάλε. Λυπάμαι που το λέω, αλλά οι τίτλοι τέλους είναι μονάχα ένα ξύπνημα από τον λήθαργο. Γιατί δεν του βάζω μηδέν; Γιατί συνυπολογίζω πως δεν είναι μια ταινία σκουπίδι, απλά μια καλλιτεχνική αποτυχία. Και μια ακόμα σκέψη: Η Θέμις Μπαζάκα, σε μια σύντομη εμφάνιση, καταφέρνει με άνεση την καλύτερη ερμηνεία της ταινίας. Επίδαυρο έχουμε, σενάρια πού θα βρούμε…
Βαθμολογία: