4 Μαύρα Κουστούμια
- 4 Μαύρα Κουστούμια
- Four Black Suits
- 2010
- Ελλάδα
- Ελληνικά
- Δραμεντί, Μαύρη Κωμωδία, Ταινία Δρόμου
- 25 Μαρτίου 2010
Τέσσερις χρεοκοπημένοι νεκροθάφτες οργανώνουν την αρπαχτή που θα τους δώσει την ευκαιρία να αλλάξουν τη ζωή τους εγκαταλείποντας το επάγγελμα -που αρχικά ξεκίνησαν σαν προσωρινή λύση, αλλά έμειναν σε αυτό μία ζωή. Πραγματοποιούν, με την υπόσχεση μεγάλης αμοιβής, την τελευταία επιθυμία αποθανόντα Έλληνα της αλλοδαπής, που είναι να τον πάνε για ταφή από την Αθήνα σε κάποιο χωριό της Βοιωτίας, με τα πόδια. Πραγματοποιώντας αυτή την παράξενη τελευταία επιθυμία, θα εμπλακούν σε μια οδύσσεια που θα μετατραπεί σε ένα απροσδόκητο ταξίδι αυτογνωσίας.
Σκηνοθεσία:
Ρένος Χαραλαμπίδης
Κύριοι Ρόλοι:
Ρένος Χαραλαμπίδης … Μάκης
Γιάννης Ζουγανέλης … Κυριάκος
Τάκης Σπυριδάκης … Κοσμάς
Άλκης Παναγιωτίδης … Μπάμπης
Δημήτρης Πουλικάκος … δικηγόρος
Δημήτρης Βερύκιος … αστυνομικός
Νίκος Κατής … διαχειριστής
Αναστάσιος Βασιλείου … νεκροθάφτης
Τιτίκα Σαριγκούλη … ηλικιωμένη
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ρένος Χαραλαμπίδης
Παραγωγή: Άγγελος Βενέτης, Ηρακλής Μαυροειδής, Τάκης Νικολακόπουλος, Άρης Ντάγιος
Μουσική: Ρένος Χαραλαμπίδης
Φωτογραφία: Κωστής Γκίκας
Μοντάζ: Γιάννης Σακαρίδης
Σκηνικά: Δημήτρης Ζιάκας
Κοστούμια: Δημήτρης Ζιάκας
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: 4 Μαύρα Κουστούμια
- Διεθνής Τίτλος: Four Black Suits
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: 4 Μαύρα Κοστούμια
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Τέσσερα Μαύρα Κουστούμια
Παραλειπόμενα
- Το σενάριο της ταινίας έγραψε ο Ρένος Χαραλαμπίδης βασισμένος σε μια ιδέα που τριγύριζε στο μυαλό του από τη δεκαετία του 1990. Τελικά, όταν πήρε το πράσινο φως από την εταιρεία παραγωγής Boo Productions, συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Σεμινάριο Σεναρίου MFI (Mediterranean Film Institute) όπου και αναπτύχθηκε το τελικό σενάριο της ταινίας.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 29/3/2010
Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη και η νοοτροπία σας απέναντι σε αυτό που αποκαλούμε mainstream ελληνικό κινηματογράφο, αλλά μπορώ να σας εγγυηθώ ότι τα 4 Μαύρα Κοστούμια δεν έχουνε τίποτα το mainstream, τίποτα που να έχετε δει και ξαναδεί στον ελληνικό κινηματογράφο. Εντάξει, παρθενογένεση στον κινηματογράφο δεν υπάρχει, και ο Ρένος Χαραλαμπίδης δεν διεκδικεί τίποτα τέτοιο, ξέρει ότι οι Κοέν προϋπήρξαν αυτού και δεν προσπαθεί να τους ξεπεράσει. Αυτό που ξέρει καλύτερα απ’ όλα είναι να διαχειριστεί τις επιρροές του και να μας δώσει μια αν μη τι άλλο διασκεδαστική και ταυτόχρονα σινεφιλικά ποιοτική ταινία.
Πρόκειται για μια ταινία χαρακτήρων τής οποίας το βασικό ελάττωμα είναι ότι δεν αναπτύσσει τους χαρακτήρες της στο απαιτούμενο βάθος (ναι είναι οξύμωρο). Αυτό δεν την εμποδίζει για κανέναν λόγο να καταφέρει να γοητεύσει και να κερδίσει από τα πρώτα λεπτά το κοινό της. 4 μοναδικές ερμηνείες, 4 ιδιαίτεροι χαρακτήρες και η cult ελληνική ύπαιθρος που όλοι αγαπάμε να μισούμε. Δεν ξέρω αν είστε από την επαρχία, ξέρω όμως ότι όλοι (εκτός αν είστε βέροι Κηφισιώτες) έχετε επισκεφθεί πανηγύρια, παζάρια και λοιπές cult εκδηλώσεις. Ο Χαραλαμπίδης μάς μεταφέρει σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι από μας κοιτάζουμε αφ’ υψηλού και ίσως αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι, και όχι απλά το μετατρέπει στο ιδανικό σκηνικό για την ταινία του, αλλά μας κάνει να ερωτευθούμε τον ατελείωτο θεσσαλικό κάμπο και το μαλλί της γριάς.
Εγώ δεν σας λέω ότι είναι η καλύτερη κωμωδία που έχετε δει, ούτε ότι δεν θα σας θυμίσει τίποτε άλλο. Θα σας χαρίσει, όμως, 90 χιουμοριστικά λεπτά με μερικές υπέροχες ατάκες και φυσικά ανεπανάληπτες cult σκηνές. Και όχι, δεν φταίει το ότι είμαι Λαρισαία…
Βαθμολογία:
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 7/8/2011
Η ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη είναι τυπικό δείγμα ελληνικής τεμπελιάς. Πολύ καλή ιδέα, μερικές εμπνευσμένες μικρές σκηνές και ατάκες και παρακάτω… περιμένουμε να προκύψει το έργο από μόνο του. Χωρίς ρυθμό, χωρίς προσοχή στο μοντάζ, στη φωτογραφία, στην αληθοφάνεια της πλοκής (με πρόσχημα τον συμβολισμό) κ.λπ. Είναι από εκείνα τα πρότζεκτ που αναλύεις στον καφέ με τους φίλους, αλλά όταν έχει έρθει η ώρα να τα πραγματοποιήσεις, έχεις ήδη κουραστεί. Από την άλλη, βέβαια, δεν υπάρχει και προϋπολογισμός. Οπότε, τι αποφασίζεις; Να το πραγματοποιήσεις παρόλα αυτά, στηριζόμενος στην παλιά παρέα; Η αισθητική τύπου Τζάρμους τού ψιλοβγήκε στο «No Budget Story» (1997) και στο «Φτηνά Τσιγάρα» (2000), αλλά όχι εδώ.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
