Ο Τόνι Γουέντις, πρώην πρωταθλητής του τένις που εργάζεται πλέον ως πωλητής αθλητικών ειδών, ανακαλύπτει ότι η σύζυγός του, Μάργκο, τον απατά με τον Μαρκ Χόλιντεϊ, συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων. Ο Γουέντις αποφασίζει να ξεφορτωθεί τη σύζυγό του για να κληρονομήσει την περιουσία της, και προκειμένου να μην κινήσει τις υποψίες της αστυνομίας, αναθέτει τη δολοφονία της στον Τσαρλς Σουάν, έναν συμμαθητή του από το κολέγιο που έχει ήδη κατηγορηθεί για ληστεία και που πλέον τον χρηματοδοτούν γηραιές κυρίες. Με όπλα τον εκβιασμό και τη χρηματική αποζημίωση, ο Γουέντις αναγκάζει τον Σουάν να σκοτώσει τη γυναίκα του, σχεδιάζοντας έτσι το τέλειο έγκλημα.
Σκηνοθεσία:
Alfred Hitchcock
Κύριοι Ρόλοι:
Ray Milland … Tony Wendice
Grace Kelly … Margot Mary Wendice
Robert Cummings … Mark Halliday
John Williams … επιθεωρητής Hubbard
Anthony Dawson … Charles Alexander Swann/αστυνόμος Lesgate
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Frederick Knott
Παραγωγή: Alfred Hitchcock
Μουσική: Dimitri Tiomkin
Φωτογραφία: Robert Burks
Μοντάζ: Rudi Fehr
Σκηνικά: Edward Carrere
Κοστούμια: Moss Mabry
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Dial M for Murder
- Ελληνικός Τίτλος: Τηλεφωνήστε: Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως! [αυθεντικός]
- Εναλλακτικός Τίτλος: Alfred Hitchcock’s Dial M for Murder
- Εναλλακτικός Τίτλος: Dial ‘M’ for Murder
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Τηλεφωνήσατε: Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως [επανέκδοσης]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ένας Τέλειος Φόνος (1998)
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Dial M for Murder του Frederick Knott.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Bafta ξένης ηθοποιού (Grace Kelly).
Παραλειπόμενα
- Πριν κάνει πρεμιέρα στο σανίδι, το θεατρικό είχε πρώτα παρουσιαστεί τηλεοπτικά στο BBC Television το 1992. Ο Anthony Dawson και ο John Williams κρατούσαν τον ίδιο ρόλο τόσο στη θεατρική όσο και την κινηματογραφική εκδοχή.
- Προορίζονταν να βγει ως τρισδιάστατη ταινία. Μέχρι όμως την κυκλοφορία του, το ενδιαφέρον του κοινού είχε εξασθενίσει για αυτή την τεχνική προβολής (που ήταν και δύσκολη για τα στούντιο, και επέφερε συχνά σφάλματα στην προβολή), και βγήκε ως 3D για ελάχιστες προβολές και ημέρες στις ΗΠΑ. Μαζί με τη συγκεκριμένη ταινία “πέθανε” και το παλιού τύπου τρισδιάστατο των 1950. Ο εγγλέζος σκηνοθέτης είχε δηλώσει: “Ήταν ένα θαύμα εννιά ημερών, κι εγώ ήρθα την ένατη μέρα”. Από τη δεκαετία του 1980 που αναθέρμανε η τεχνική προβολής, έγιναν κάποιες 3D επανεκδόσεις, ενώ το 2012 κυκλοφόρησε έτσι στο Blu-Ray.
- Το κάμεο του Hitchcock έρχεται στο 13ο λεπτό, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία από ριγιούνιον. Και μια και δεν είναι ζωντανή η εμφάνιση, είναι η τελευταία φορά που ο μαιτρ του σασπένς δεν θα “παίξει” σε κάποια ταινία του.
- Ο Hitchcock ήθελε τον Cary Grant για πρωταγωνιστή, αλλά η Warner Bros δεν τον ήθελε για ρόλο κακού, κάτι στο οποίο συμφωνούσε και ο ηθοποιός. Για τους δύο άλλους ρόλους, οι αρχικές επιλογές ήταν η Deborah Kerr και ο William Holden, που όμως δεν ήταν διαθέσιμοι.
- Η Olivia de Havilland ζήτησε πολλά χρήματα για να ερμηνεύσει τη Μάργκο, κάτι που το στούντιο δεν έκανε αποδεκτό.
- Ο σκηνοθέτης επέλεξε η Grace Kelly να φοράει φορέματα σε ανοιχτά χρώματα στην αρχή, και όσο το φιλμ προχωράει, αυτά να σκουραίνουν.
- Πολλές οι διασκευές του και οι παραλλαγές του ανά τις δεκαετίες, μεταξύ τους διασημότερη αυτή του 1998 με τους Michael Douglas, Viggo Mortensen και Gwyneth Paltrow ως Ένας Τέλειος Φόνος.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 2/6/2010
Δεν ξέρω αν φταίει τόσο η παρουσία της Grace Kelly, αλλά η ταινία ξεχειλίζει από στυλ. Μπορεί να είναι ένα κλειστό, θεατράλ έργο αστυνομικού μυστηρίου, αλλά μαζί με τον Βρόγχο είναι τα δύο έργα που ο μαιτρ έκανε στις ΗΠΑ με μια καθαρά βρετανική διάθεση. Σαν να χύνεται το cinemascope χρώμα πάνω στην εικόνα, και το δωμάτιο που βλέπουμε εμμονικά φαντάζει σαν ένα πολύχρωμο πάρκο. Και μέσα σε αυτό, κρύβεται το κλειδί της λύσης του μυστηρίου. Ένα μυστήριο που θα λυθεί εν μέσω διαλόγων κι ελάχιστης δράσης. Καθόλου τυχαία, η ταινία είναι διασκευή από θεατρικό έργο, του φοβερού Frederick Knott, κι ο Hitchcock δεν το βγάζει ποτέ αυτό από τη λογική της ταινίας του.
Ένα ακόμα κλειδί του έργου είναι το κλειστοφοβικό του περιβάλλον. Η αίσθηση πως έχουμε παγιδευτεί μέσα σε τέσσερις τοίχους (ένα χρυσό κλουβί) που μυρίζουν έγκλημα αποδίδεται με τον καλύτερο τρόπο. Κι ο εξωτερικός διάδρομος αντικαθιστά την ντουλάπα στην οποία κρύβουμε τα μυστικά μας. Κι όμως, αυτό το διαλογικά κι ατμοσφαιρικά υπέροχο θρίλερ δεν συγκαταλέγεται εύκολα στις σημαντικές στιγμές του δημιουργού του. Ευκαιρία να πάρει μια δεύτερη γνώμη, τη δική σας…
Βαθμολογία: