Film Noir (2007)

🆗 Α/Μ & Εγχρ. 01 ωρ. 37 λεπ.

1 votes 2

ΣΥΝΟΨΗ

Βράδι, Λος Άντζελες. Τα φώτα του Χόλιγουντ φαίνονται στο βάθος. Σειρήνες ουρλιάζουν… Ένας άντρας ανακτά τις αισθήσεις του. Το πρώτο πράγμα που βλέπει είναι ένα περιπολικό και έναν νεκρό αστυνομικό. Δίπλα στον αστυνομικό, ένα όπλο. Στη ζώνη του, μια θήκη που ταιριάζει στο όπλο. Δεν θυμάται τίποτα. Μπαίνει στο αμάξι και φεύγει. Το κινητό του χτυπάει και μια φωνή από την άλλη άκρη ζητάει τον ιδιωτικό ντεντέκτιβ Σαμ Ρούμπεν. Αυτό είναι το όνομά του; Ή μήπως είναι ο Ντέιβιντ Χάντσον, ο δολοφόνος τον οποίο καταδιώκει ο Σαμ Ρούμπεν;

Σκηνοθεσία:

D. Jud Jones

Risto Topaloski

Κύριοι Ρόλοι:

Mark Keller … ο ήρωας (φωνή)

Bettina Devin … Angela (φωνή)

Roger Jackson … ντετέκτιβ Riley/ντετέκτιβ Kaplanski (φωνή)

Jeff Atik … Randall Stern (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: D. Jud Jones

Παραγωγή: Miodrag Certic

Μουσική: Mark Keller

Φωτογραφία: Radan Popovic

Μοντάζ: Namub Elephantine

Σκηνικά: Relja Penezic

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Film Noir
Ελληνικός Τίτλος: Film Noir

Παραλειπόμενα

Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό)
Μοναδική κινηματογραφική ταινία για τον D. Jud Jones υπό οποιαδήποτε ιδιότητα. Για τον Risto Topaloski είναι η μοναδική σκηνοθεσία.
Γυρίστηκε σε σερβικό στούντιο.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ο Mark Keller συνέθεσε το Don’t Ask, I Don’t Remember, που ερμηνεύει για την ταινία η Loralee Christensen.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/8/2008

Το Film Noir των D. Jud Jones, Risto Topaloski αγγίζει άψογα την ψυχολογία τού πώς θα ήταν τα νουάρ σήμερα, αν έβγαιναν σε μαζική παραγωγή υπό την παλιά του πάντα μορφή. Όμως, η ταινία δεν προσθέτει τόσα στη μυθολογία του νουάρ, όσο του ενήλικου κινουμένου σχεδίου, και λόγω τρομερών ανακριβειών στο σενάριο, καλύτερα θα «έγραφε» σε γκράφικ-νόβελ.

Η ιστορία είναι μια συρραφή από μοτίβα του κλασικού νουάρ. Αμνησία, οδός Μαλχόλαντ, μοιραίες γυναίκες, πλαστική εγχείρηση κ.α. Οι δύο σκηνοθέτες τα δένουν αρκετά καλά, ώστε να επικαλεστούν αναβίωση και όχι αναπαραγωγή. Όμως, ειδικά με την εξέλιξη της ταινίας, τα σεναριακά λάθη γίνονται αφόρητα, και ενώ η ταινία δεν υπονοεί πουθενά σουρεαλισμό για να δικαιολογηθούν. Αναφορικά και μόνο, ένας πληρωμένος εκτελεστής αστοχεί απελπιστικά, ακόμα και με οπλοπολυβόλο, εκτός κι αν στοχεύει άλλου εκτός του ήρωα! Προχειρότητα; Μάλλον, γιατί δεν πάει αλλού το μυαλό μου, εκτός ίσως από το ότι οι δημιουργοί είναι επηρεασμένοι από το γκράφικ-νόβελ, όπου εκεί καλύπτονται καρτουνίστικα πολλές ανακρίβειες εύκολα.

Η τεχνική του κινουμένου σχεδίου είναι μια ακριβής αναπαράσταση συγκεκριμένων παιχνιδιών βίντεο-γκέιμ. Βέβαια, πιστεύω ότι οι δημιουργοί δεν θα το αρνούνταν και ίσως ηθελημένα να το προσομοίωσαν στο έργο τους. Ότι είναι ασπρόμαυρο είναι ένα απαραίτητο συν (κλασικό νουάρ και έγχρωμο δεν συμβάδισαν ιδιαίτερα), αλλά και κάποιες έγχρωμες παρεμβολές (συνήθως εκεί που πέφτει το φως) χαρίζουν μια έξυπνη αισθητική, την οποία όμως έχουμε ξαναδεί.

Ο υπερβολικά έντονος σεξουαλικός χαρακτήρας της ταινίας δεν ξενίζει, παρότι κρίνεται κάπως επιτηδευμένος. Τα νουάρ πάντα έκρυβαν έναν έντονο ερωτισμό και αν δεν κυριαρχούσαν την εποχή του κώδικα Χέιζ, σίγουρα θα περιείχαν άφθονο γυμνό. Ο παράγοντας «τσόντα» θα απομακρύνει κάποιους, που θα ήθελαν να δουν την ταινία με πιο νοσταλγικό μάτι, αλλά εντείνει τη φιλοσοφία τού ότι παρακολουθούμε ένα ενήλικο καρτούν, στην παράδοση του ευρωπαϊκού ερωτικού κόμικ.

Γενικά, παρότι εμπεριέχει αστείρευτη την ψυχή του κλασικού νουάρ, το Film Noir δεν γοητεύει απόλυτα. Μοιάζει περισσότερο με την ταινία που κρύβει ο μπαμπάς στο ψηλότερο ράφι για να μην τη βρουν τα παιδιά. Ανήκει κυρίως στην ψυχολογία και την ηθική του ενήλικου κινουμένου σχεδίου, γιατί, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια, το σενάριο χάνει τόσο πολύ σε λεπτομέρειες, που θα εκνευρίσει τους φίλους του αστυνομικού θρίλερ. Ελάχιστα νοσταλγικό λόγω του ακραίου ερωτισμού, ενώ στο νουάρ «δούλευε» το υπονοούμενο, και λίγο άκαμπτο λόγω σχεδίου και νοοτροπίας παρά τη συνεχή ροή του. Προσφέρεται άνετα για μια βραδιά σε θερινό σινεμά… και έπειτα μια βόλτα σε διπλανό ξενοδοχείο. Έτσι, για να θυμηθούμε και επί του πρακτέου τα παλιά!

Βαθμολογία: