Η Εβίτα Ντουάρτε ήταν μια άσημη ηθοποιός, η οποία μέσα από την αδάμαστη θέληση της, κατάφερε να ξεφύγει από τη φτώχεια, να παντρευτεί τον πρόεδρο της Αργεντινής και να γίνει η πιο λατρεμένη, αλλά και η πιο μισητή γυναίκα στη χώρα της.

Σκηνοθεσία:

Alan Parker

Κύριοι Ρόλοι:

Madonna … Eva Peron

Antonio Banderas … Che

Jonathan Pryce … Juan Peron

Jimmy Nail … Agustin Magaldi

Olga Merediz … Bianca Duarte

Peter Polycarpou … Domingo Mercante

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Alan Parker, Oliver Stone

Παραγωγή: Alan Parker, Robert Stigwood, Andrew G. Vajna

Μουσική: Andrew Lloyd Webber

Φωτογραφία: Darius Khondji

Μοντάζ: Gerry Hambling

Σκηνικά: Brian Morris

Κοστούμια: Penny Rose

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Evita
  • Ελληνικός Τίτλος: Εβίτα

Σεναριακή Πηγή

  • Άλμπουμ (στίχοι): Evita του Tim Rice.

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ τραγουδιού (You Must Love Me). Υποψήφιο για φωτογραφία, μοντάζ, σκηνικά και ήχο.
  • Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου γυναικείου ρόλου (Madonna) στην ίδια κατηγορία, και τραγουδιού (You Must Love Me). Υποψήφιο για σκηνοθεσία και πρώτο αντρικό ρόλο (Antonio Banderas) σε κωμωδία/μιούζικαλ.
  • Υποψήφιο για Bafta σεναρίου, μουσικής, φωτογραφίας, μοντάζ, σκηνικών, κοστουμιών, ήχου και μακιγιάζ/κομμώσεων.

Παραλειπόμενα

  • Η αρχική πηγή είναι το ομώνυμο άλμπουμ του 1976, σε μουσική Andrew Lloyd Webber και στίχους Tim Rice. Ήταν υπό θεατρική δομή διαμορφωμένο, και το 1978 μετατράπηκε σε θεατρικό μιούζικαλ που ανέβηκε στο West End του Λονδίνου, και έναν χρόνο μετά στο Μπρόντγουεϊ.
  • Επί 15 χρόνια, διάφορα στούντιο (μεταξύ αυτών: Warner Bros., Metro-Goldwyn-Mayer και Paramount Pictures) και καλλιτέχνες (Ken Russell, Barbra Streisand, Liza Minnelli, Elaine Paige, Herbert Ross, Richard Attenborough, Francis Ford Coppola, Meryl Streep, Michelle Pfeiffer, Glenn Close) συνδέθηκαν με την προσπάθεια να γίνει η ταινία. Η καίρια κίνηση έγινε το 1993, όταν ο Andrew G. Vajna αγόρασε τα δικαιώματα. Τον επόμενο χρόνο έκανε πίσω ο Oliver Stone από τη σκηνοθεσία (όπου από το 1987 είχε αναλάβει), για να πάρει το πόστο τελικά ο Alan Parker. Ο λονδρέζος δημιουργός ήταν και ο πρώτος που τη δεκαετία του 1970 είχε κάνει μια κίνηση για να το φέρει στην οθόνη, αλλά είχε απογοητευτεί όταν κατάλαβε ότι ήθελαν να γίνει πρώτα θεατρικό.
  • Η Madonna είχε από το 1986 εκφράσει διάχυτα ότι ήθελε να ερμηνεύσει την Εβίτα. Η δεύτερη της κρούση έγινε το 1994, όταν έστειλε ένα γράμμα στον Parker, εξηγώντας του τους λόγους που την έκαναν την ιδανική πρωταγωνίστρια, αλλά κι ότι θα αφοσιώνονταν στον ρόλο. Ο σκηνοθέτης συμφώνησε αφού πρώτα εξέφρασε πολλούς ενδοιασμούς, όπως το ότι η σταρ έπρεπε να γνωρίζει ποιος είναι το αφεντικό της ταινίας, και ότι δεν θα ήταν ακόμα ένα βίντεο-κλιπ της.
  • Τα γυρίσματα στην Αργεντινή είχαν αρνητική και έντονη απήχηση στη χώρα. Το κόμμα των περονιστών κίνησε καμπάνια μίσους επί της ταινίας, ενώ υπήρξαν μαζικές διαμαρτυρίες επί του φόβου της σπίλωσης της εθνικής ηρωίδας. Η κυβέρνηση απάντησε με το να χρηματοδοτήσει μια εγχώρια παραγωγή για τη ζωή της Εβίτα (Eva Peron: The True Story), που βγήκε κι αυτή το 1996.
  • Η ενδυματολόγος Penny Rose είχε ειδική πρόσβαση στην γκαρνταρόμπα της Eva Peron, δημιουργώντας έτσι φορέματα και παπούτσια φορμαρισμένα πάνω στα αληθινά.
  • Η Madonna επί της ταινίας θα αλλάξει 85 φορέματα, 39 καπέλα, 45 ζευγάρια παπούτσια και 56 ζευγάρια σκουλαρίκια. Αυτό καταγράφθηκε ως νέο ρεκόρ στο βιβλίο Guinness.
  • Στη σκηνή του Don’t Cry for Me Argentina συμμετείχαν 4 χιλιάδες κομπάρσοι επί δύο ημέρες.
  • Η φωτογραφία είναι επηρεασμένη από τα έργα του αμερικανού ρεαλιστή ζωγράφου George Bellows.
  • Το υλικό που βρέθηκε στη μονταζιέρα ήταν 98 χιλιάδες μέτρα φιλμ, και αφορούσε 299 σκηνές.
  • Τα εισιτήρια δικαίωσαν την παραγωγή, αφού με κόστος 55 εκατομμύρια δολάρια, εισέπραξε 141.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Πέρα από το άκουσμα κλασικών κομματιών από το αυθεντικό άλμπουμ, όπως το Don’t Cry for Me Argentina και το Another Suitcase in Another Hall, Tim Rice και Lloyd Webber έγραψαν κι ένα ειδικά για την ταινία. Πρόκειται για το You Must Love Me, σε ερμηνεία της Madonna.

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 21/4/2015

Ο μύθος της Εύας Περόν ενέπνευσε το δίδυμο των Βέμπερ και Ράις να δημιουργήσουν το γνωστό μιούζικαλ, βάζοντας αφηγητή (ποιητική αδεία) τον Τσε (περίπου, ας πούμε, τον Γκεβάρα) ως σύμβολο του αργεντίνικου λαού. Το λαϊκό όνειρο της επιτυχίας και της λάμψης, παρέα με έναν λαϊκισμό στην πολιτική, είχαν ως αποτέλεσμα την αγιοποίηση της Εβίτα από μερίδα του λαού και τη δαιμονοποίηση της από την αστική τάξη. Ο πυρήνας είναι αυτή η λάμψη, και η Μαντόνα στον ρόλο ξέρει πολύ καλά, από προσωπική πείρα, τι θα πει αυτό. Η Εβίτα είναι σαν να λέει στην κάθε νοικοκυρά: «κοίτα, εγώ η δική σου φτωχιά κοπέλα, φοράω τώρα Κριστιάν Ντιορ, άρα… νικήσαμε!». Ωστόσο, αυτό που κάνει το φιλμ του Άλαν Πάρκερ σχετικά αξιοσημείωτο, είναι το πώς χειρίζεται οπτικά όλη αυτή τη μουσική φασαρία. Ως ένα πανηγύρι των αισθήσεων και των αμφίβολων ιδεολογημάτων. Καλός ο Αντόνιο Μπαντέρας ως Τσε.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

20 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *