7 Μέρες στο Εντέμπε (2018)

ΣΥΝΟΨΗ

Το καλοκαίρι του 1976, ένα αεροπλάνο της Air France που πραγματοποιούσε δρομολόγιο από το Τελ Αβίβ στο Παρίσι μέσω Αθήνας, καταλαμβάνεται εν μέσω πτήσης από τέσσερις αεροπειρατές: δύο Παλαιστίνιους και δυο ακραίους γερμανούς σοσιαλιστές. Όταν το αεροπλάνο εκτρέπεται σε έναν εγκαταλειμμένο τερματικό σταθμό του αεροδρομίου του Εντέμπε στην Ουγκάντα, οι τρομοκρατημένοι επιβάτες μετατρέπονται σε αντικείμενα διαπραγμάτευσης σε ένα θανάσιμο πολιτικό αδιέξοδο. Καθώς η πιθανότητα να βρεθεί μια διπλωματική λύση καταρρέει, η ισραηλινή κυβέρνηση θέτει σε ενέργεια ένα εξωφρενικό σχέδιο απελευθέρωσης των ομήρων πριν να είναι πολύ αργά.

Σκηνοθεσία:

Jose Padilha

Κύριοι Ρόλοι:

Rosamund Pike … Brigitte Kuhlmann

Daniel Bruhl … Wilfried Bose

Lior Ashkenazi … πρωθυπουργός Yitzhak Rabin

Mark Ivanir … στρατηγός Motta Gur

Denis Menochet … Jacques Lemoine

Eddie Marsan … Shimon Peres

Ben Schnetzer … Zeev Hirsch

Peter Sullivan … Amos Eiran

Andrea Deck … Patricia Martel

Brontis Jodorowsky … λοχαγός Michel Bacos

Nonso Anozie … πρόεδρος Idi Amin

Vincent Riotta … Dan Shomron

Pierre Boulanger … Maurice Elbaz

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Gregory Burke

Παραγωγή: Tim Bevan, Eric Fellner, Ron Halpern, Kate Solomon, Michelle Wright

Μουσική: Rodrigo Amarante

Φωτογραφία: Lula Carvalho

Μοντάζ: Daniel Rezende

Σκηνικά: Kave Quinn

Κοστούμια: Bina Daigeler

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Entebbe
Ελληνικός Τίτλος: 7 Μέρες στο Εντέμπε
Εναλλακτικός Τίτλος: 7 Days in Entebbe [ΗΠΑ]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Επιχείρηση Αστραπή (1977)

Παραλειπόμενα

Βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, που καταχωρήθηκαν ως Επιχείρηση Εντέμπε. Τα ίδια γεγονότα είχαν παρουσιαστεί ήδη από το 1977 στο σινεμά, στην ισραηλινή ταινία Επιχείρηση Αστραπή. Ήταν και η βασική πηγή έμπνευσης για το περιπετειώδες Δύναμη Δέλτα (1986).
Ο Vincent Cassel είχε ανακοινωθεί στο αρχικό καστ.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στη Μάλτα, συνέβη αληθινή αεροπειρατεία, με την ταινία να δανείζεται στιγμιότυπα από αυτήν.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Μια σύγχρονη εκδοχή του παραδοσιακού εβραϊκού τραγουδιού Echad Mi Yodea παρουσιάζεται κατά διαστήματα μέσα στην ταινία, και υπό τη συνοδεία χορού από την αναγνωρισμένη Batsheva Dance Company.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Πάνος Αχτσιόγλου
Έκδοση Κειμένου: 18/9/2018

Τι πραγματικά συνέβη στη διαβόητη αεροπειρατεία του 1976 και ποιο το πολιτικό παρασκήνιο που οδήγησε στην «Επιχείρηση Αστροπελέκι» του αεροδρομίου της Ουγκάντας; O βραζιλιάνος σκηνοθέτης Ζοζέ Παντίλια αναλαμβάνει να ψηλαφίσει με καθαρό μυαλό, αλλά και σκηνοθετική ατολμία, αυτό που έως σήμερα χαρακτηριζόταν ως ένας άψογος στρατιωτικός χειρισμός και μια απόλυτη αντιτρομοκρατική επιτυχία.

Δέκα χρόνια μετά τους «Επίλεκτους», την ταινία που μετατράπηκε σε πολιτιστικό φαινόμενο στη χώρα του (ατάκες της ακούστηκαν ακόμη και μέσα στο κοινοβούλιο) και του χάρισε τη Χρυσή Άρκτο, ο βραζιλιάνος σκηνοθέτης Ζοζέ Παντίλια αφήνει στην άκρη τους αποτυχημένους πειραματισμούς του «Ρόμποκοπ» και επανέρχεται σε γνώριμα αφηγηματικά μονοπάτια με ένα φιλμ που φέρει το άρωμα και την κινηματογραφική προσέγγιση του ανθρώπου που του χάρισε το μεγάλο βραβείο του βερολινέζικου φεστιβάλ και τον οποίο, όπως έχει δηλώσει επανειλημμένα ο ίδιος ο δημιουργός, θαυμάζει απεριόριστα: τον Κώστα Γαβρά.

Ο Παντίλια, δίνοντας για ακόμη μία φορά την αίσθηση ότι γνωρίζει αρκετά καλά τους κανόνες και τις συμβάσεις ενός πολιτικού θρίλερ αγωνίας, αναλαμβάνει να καταγράψει τα γεγονότα της γνωστής αεροπειρατείας μιας πτήσης της Air France από το Τελ Αβίβ στο Παρίσι το πρωί της 27ης Ιουνίου 1976, η οποία κατέληξε στο αεροδρόμιο Εντέμπε της Καμπάλα, πρωτεύουσα της Ουγκάντας, μεταφέροντας 248 επιβάτες, το δωδεκαμελές πλήρωμα και 4 αεροπειρατές: δύο Γερμανούς και δύο Παλαιστινίους, μέλη των «Επαναστατικών Πυρήνων» και του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» αντίστοιχα.

Παίρνοντας σε αρκετά σημεία απόσταση, τόσο από την επίσημη εκδοχή της ιστορίας, όσο και από τις προηγούμενες κινηματογραφικές της μεταφορές, ο Παντίλια διαιρεί την ταινία του σε δύο παράλληλες ιστορίες, στην προσπάθεια του να εντοπίσει τις λεπτομέρειες (σε πολιτικό αλλά και προσωπικό επίπεδο) που οδήγησαν στην τελική στρατιωτική επέμβαση του ισραηλινού στρατού και την απελευθέρωση των ομήρων. Η μία ακολουθεί κυρίως τους δύο γερμανούς τρομοκράτες (ερμηνευμένους με νηφαλιότητα και συγκρατημένη συναισθηματική έκθεση από τους Ντάνιελ Μπρούλ και Ρόζαμουντ Πάικ), αναζητώντας τα κίνητρα και ανιχνεύοντας τις όποιες αναστολές τους, ιδίως όταν οι μέρες αρχίζουν να βαραίνουν πάνω τους και ο χρόνος αρχίζει να κυλά αντίστροφα. Η άλλη μας μεταφέρει στο Ισραήλ και την πολιτική διαμάχη ανάμεσα στη μετριοπαθή, διαπραγματευτική αντιμετώπιση του πρωθυπουργού Ράμπιν και την πιο επεμβατική, μιλιταριστική προσέγγιση του υπουργού άμυνας Σιμόν Πέρες.

Ο σκηνοθέτης εδώ δίνει την εντύπωση ότι κρατά μια πιο ισορροπημένη -ίσως κι ελαφρώς ευαίσθητη- στάση απέναντι στα γεγονότα σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του (πολλοί υποστηρίζουν ότι οι «Επίλεκτοι» φόρεσαν τον μανδύα ενός προοδευτικού κι αντισυμβατικού φιλμ καταγγελίας της κρατικής διαφθοράς στη Βραζιλία, ενώ στην πραγματικότητα προωθούσαν τη νομιμοποίηση της αστυνομικής βίας και της καταστολής) διατηρώντας παράλληλα όλα εκείνα τα στοιχεία που διαχρονικά πλέον χαρακτηρίζουν το έργο του: γρήγορος ρυθμός, νευρώδεις εικόνες, αστείρευτη ενέργεια και μια διαρκής αίσθηση απειλής να πλανάται στον αέρα.

Η σημαντικότερη αρετή του «7 Μέρες στο Εντέμπε», ωστόσο, εντοπίζεται στον πανέξυπνο συμβολισμό των συνταρακτικών γεγονότων μέσω μιας εξαίσιας χορογραφίας εκτελεσμένης από την περίφημη ομάδα χορού Μπατσέβα, η οποία ακόμη και μέσα από την κινηματογραφική οθόνη καθηλώνει με τη θεατρικότητα και την απαράμιλλη εκφραστικότητα των κινήσεων των μελών της. Αυτός ο σχεδόν τελετουργικός χορός μοιάζει να συνιστά και το πιο εμφατικό πολιτικό (και καλλιτεχνικό) σχόλιο μιας ταινίας, η οποία μπορεί μεν δημιουργικά να μην ξεφεύγει από τις περιοριστικές συμβάσεις μιας καλοστημένης αναπαράστασης ενός αληθινού περιστατικού, όμως καταφέρνει να βρει έναν ιδιαίτερα επιδέξιο τρόπο για να εκφράσει τον φόβο, τη βία, την καταστροφή, αλλά και την αυτοκαταστροφή που κρύβεται μέσα σε κάθε παραλογισμό, σε κάθε λανθασμένη επιλογή. Ίσως και σε κάθε βαρυσήμαντη ιστορική απόφαση, όποια έκβαση κι αν έχει αυτή.

Βαθμολογία: