
Ένας κασκαντέρ που εργάζεται σε ταινίες δράσης ως οδηγός, συμμετέχει παράλληλα σε ληστείες. Μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα ληστείας, θα διαπιστώσει ότι υπάρχει ένα συμβόλαιο θανάτου εις βάρος του. Αμέσως θα το βάλει στα πόδια, παίρνοντας μαζί του το κορίτσι ενός πρώην κατάδικου.
Σκηνοθεσία:
Nicolas Winding Refn
Κύριοι Ρόλοι:
Ryan Gosling … ο οδηγός
Carey Mulligan … Irene
Bryan Cranston … Shannon
Christina Hendricks … Blanche
Ron Perlman … Nino
Oscar Isaac … Standard Guzman
Albert Brooks … Bernie Rose
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Hossein Amini
Παραγωγή: Michel Litvak, John Palermo, Marc Platt, Gigi Pritzker, Adam Siegel
Μουσική: Cliff Martinez
Φωτογραφία: Newton Thomas Sigel
Μοντάζ: Matthew Newman
Σκηνικά: Beth Mickle
Κοστούμια: Erin Benach
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Drive
Ελληνικός Τίτλος: Drive
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Drive του James Sallis.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για ηχητικά εφέ.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα δεύτερου αντρικού ρόλου (Albert Brooks).
- Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, δεύτερου γυναικείου ρόλου (Carey Mulligan) και μοντάζ.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο σκηνοθεσίας.
Παραλειπόμενα
- Ο Ryan Gosling αντικατέστησε τον Hugh Jackman.
- Ο Nicolas Winding Refn δεν ήταν η αρχική επιλογή για τη σκηνοθεσία, αλλά ο Neil Marshall. Ο Ryan Gosling ήταν αυτός που τον υπέδειξε.
- Ο Hossein Amini αντιμετώπισε τη διασκευή σεναρίου ως μια πρόκληση. Κι αυτό επειδή το βιβλίο του James Sallis ήταν μικρό, πεσιμιστικό και σαν συλλογή ποιημάτων.
- Σύμφωνα με τον Refn, η ταινία αφιερώθηκε στον Alejandro Jodorowsky, εμπεριέχοντας και στοιχεία υπαρξισμού, κατεξοχήν σημάδι του χιλιανού δημιουργού.
- Η ταινία αρχικά προορίζονταν για blockbuster. Εντέλει, βγήκε ως ανεξάρτητη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αποκόμισε πολλά κέρδη. Κόστισε μόλις 15 εκατομμύρια δολάρια, ενώ έβγαλε 78,1.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Όταν είχε βγει μια πρώιμη εκδοχή της ταινίας, ως διαρροή, δεν υπήρχε καθόλου η μουσική του Cliff Martinez. Αντί αυτής, είχε χρησιμοποιηθεί αυτή του The Social Network.
- Το τραγούδι που ανοίγει την ταινία, το Nightcall του Vincent Belorgey, ήταν μια επιλογή του μοντέρ Matt Newman.
- Αρχική επιλογή του σκηνοθέτη για τη μουσική ήταν ο Johnny Jewel των Desire και των Chromatics. Τον ήθελε επειδή ασχολούνταν με την ηλεκτρονική μουσική, την οποία θεωρούσε κατάλληλη για την ταινία. Ο Jewel εργάστηκε πάνω στο φιλμ, αλλά ενώ υπάρχει μουσική του στο έργο, προσλήφθηκε τελευταία στιγμή ο Cliff Martinez για να μιμηθεί το ίδιο ύφος και στο υπόλοιπο σκορ. Ο Jewel εργάστηκε πάνω σε όση δουλειά του έμεινε από έξω και τη συμπερίλαβε στο άλμπουμ του, Themes for an Imaginary Film.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 16/9/2011
Στην τριλογία «Pusher» (από την οποία είδαμε στις αίθουσες τον Άγγελο Θανάτου) ο Δανός σκηνοθέτης Nicolas Winding Refn συνδύασε τον δραματικό ρεαλισμό μέσα από μια καταγραφή του υπόκοσμου (διαφορετικά από τον Κόπολα, τον Σκορσέζε και τον Ταραντίνο, αλλά κάπου ανάμεσα τους) με ένα σχεδόν εξπρεσιονιστικό θεόμαυρο χιούμορ. Στο Bronson έκανε καθαρό art-house δίνοντας ένα οπερετικό πορτραίτο του γνωστού κατάδικου με μια αισθητική video-clip. Και τώρα μας δίνει ένα έξοχο αστυνομικό θρίλερ κερδίζοντας το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάνες.
Στην τωρινή περίπτωση, εγκαταλείπει τον δραματικό ρεαλισμό και χωρίς διάθεση για χιούμορ αναπλάθει το παλιό b-movie και το ανάγει σε τέχνη. Ένας από πους δυο κομπιναδόρους που ρολάρουν την βρώμικη υπόθεση λέει κάποια στιγμή στον ήρωα «Στα 1980, έκανα παραγωγή σε ταινίες δράσης-σεξ, τέτοια πράγματα, μερικοί τις έβρισκαν ευρωπαϊκές αυτές τις μαλακίες» – μοιάζει σαν ένα εσωτερικό σχόλιο για την ίδια του την ταινία (επί αμερικανικού πλέον εδάφους) αλλά και για την αντίληψη των Αμερικανών όσον αφορά την διαφορετική, πιο αρτίστικη ματιά των Ευρωπαίων όταν ανακατεύονται στα δικά τους χωράφια.
Το βασικό στοιχείο για την δημιουργία της ατμόσφαιρας στο φιλμ είναι ο χαρακτήρας του ήρωα που τον ενσαρκώνει μοναδικά, τον σφραγίζει με την ερμηνεία του ο Ryan Gosling. Έχει την αποφασιστικότητα του Κλιντ Ίστγουντ και την Ζεν ψυχραιμία του Αλέν Ντελόν στους σχετικούς ήρωες που έχουν υποδυθεί. Είναι απροσδιόριστος, χωρίς πλαίσιο (δεν υπάρχουν συγγενείς, φίλοι, παρελθόν, τίποτε) είναι αδιαφανής, τόσο που μπορεί να είναι πολύσημος. Μπορεί να δρα ως μηχανή, ως άγγελος ή ως τιμωρός ενώ ξέρεις ότι είναι πάντα ο ίδιος. Έχει συγκρότηση, αλλά καταχωνιασμένη στα κατάβαθα. Τη μέρα εργάζεται σε συνεργείο φίλου και ατζέντη καθόσον του κλείνει και δουλειές ως κασκαντέρ σε ταινίες – ντεραπάρει αυτοκίνητα κ.λπ. Κάποια βράδια, του κλείνει κι άλλες δουλειές. Γίνεται ο οδηγός σε ληστείες.
Έχει κώδικα; Ασφαλώς. Λειτουργεί ως σαμουράι, κάνοντας αυτό που πρέπει, χωρίς να εμπλέκεται ή να επενδύει. Δεν είναι ο αγκιστρωμένος στο αμερικανικό όνειρο. Δεν είναι το χρήμα που τον διακινεί αλλά η τελετή. Είναι ο λανθάνων ποιητής και αυτό έρχεται στην επιφάνεια όταν γνωρίζει την Αϊρίν (Carey Mulligan). Την ερωτεύεται με μια πλατωνική διάθεση γιατί κι εκείνη είναι ένα «σιωπηλός» χαρακτήρας που «σκεπάζει, απαλύνει» την σκληρότητα της ζωής με ένα ευγενικό, αδιόρατο χαμόγελο, θα έλεγα σαν Γιαπωνέζα. Δεν είναι τυχαίο που και οι δυο τους έχουν ελάχιστες ατάκες, ενώ γύρω τους περιστρέφονται οι τυπικοί, λαλίστατοι άνθρωποι της κομπίνας, όπως τους ξέρουμε από εκατοντάδες ταινίες δράσης και μάλιστα με την ερμηνευτική ποιότητα που συναντάμε στο καλό σινεμά π.χ. του Σκορσέζε.
Ο «driver» (δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα του) θα αναλάβει να κάνει μια ληστεία με τον αποφυλακισθέντα άντρα της, που χρωστάει στον υπόκοσμο, όχι βέβαια για χάρη του αλλά προκειμένου να προστατεύσει την Αϊρίν και τον μικρό της γιο. Και αυτός ο ιπποτισμός του κάνει σημείο τομής με τους ήρωες του παλιού νουάρ, όπως αυτούς που ενσάρκωνε ο Μπόγκι. Μάλιστα, ο μύθος αυτού του τύπου ήρωα εντείνεται και από το τίμημα της μοναξιάς που επιλέγει.
Όσον αφορά στις σκηνές δράσεις, ο Refn κάνει και πάλι την διαφορά. Λιγοστά τα κυνηγητά με αυτοκίνητα, αλλά τόσο περίτεχνα σχεδιασμένα ώστε να φαίνονται απολύτως αληθοφανή και, προπάντων, εντελώς ουσιώδη όχι μόνο για την πλοκή αλλά και για την σκιαγράφηση της προσωπικότητας του ήρωα. Η εναρκτήρια σκηνή, μιας βραδινής ληστείας, πριν από τους αρχικούς τίτλους, ζωγραφίζει την ιδιοσυγκρασία του μέσα από τους χειρισμούς του στο τιμόνι και στην όλη στρατηγική που ακολουθεί. Η σκηνή στο ασανσέρ με την αλληλουχία μεταξύ ερωτικής ποίησης και ωμής βίας είναι κομμάτι ανθολογίας. Τα τραγούδια που επιλέγει ο Refn μοιάζουν να αποτελούν αναφορά σε παλιότερα b-movies. Θα προτιμούσα πιο ατμοσφαιρική κάλυψη.
Εντέλει, ένα στιλάτο θρίλερ πάνω στο κινηματογραφικό αρχέτυπο του ρομαντικού ήρωα της νουάρ φιλολογίας.
Βαθμολογία: