Σίγουρα, Ίσως…

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 27/7/2008

Η τέχνη χρειάζεται συνεχώς ανανέωση, ακόμα κι αν δεν είμαι υπέρ του να χάνονται τα κλασικά μοτίβα. Η Περίπτωση του Σίγουρα, Ίσως είναι μία καινοτόμα περίπτωση, ακόμα κι αν δεν φαίνεται με μία πρώτη ανάγνωση, αλλά σίγουρα, και όχι ίσως…, εγγράφεται στο ασυνείδητο του θεατή ευχάριστα.

Η καινοτομία είναι ότι έχουμε μια ρομαντική κομεντί μυστηρίου, όπως ακριβώς την κατονομάζει κι ο ίδιος ο ήρωας στην αρχή της ταινίας. Ο πρωταγωνιστής γίνεται αφηγητής της προσωπικής του ερωτικής ιστορίας, στην οποία εμπλέκονται τρεις διαφορετικές κοπέλες, κι εμείς αναζητούμε ποια είναι η μία της καρδιάς του. Ένα θέμα που θα κολλούσε πολύ σε ντεκόρ βικτωριανής εποχής, αλλά κι έτσι δεν είναι καθόλου άσχημο, με βασικό ντεκόρ την πολιτική σκηνή των 1990.

Όχι μόνο υπάρχει μυστήριο, αλλά υπάρχει και το απρόβλεπτο τέλος, δηλαδή τέλος πάνω από το τέλος, ώστε ο… «δολοφόνος» της καρδιάς να είναι άλλος από αυτόν που νομίζουμε. Μάλιστα, ο Adam Brooks (ένας σκηνοθέτης-σεναριογράφος με μέχρι πρότινος μετριότατες επιδόσεις) προσπαθεί να κρύψει επιμελώς στοιχεία που θα μας κάνουν ηλίου φαεινή τη λύση, αλλά και να παρεισφρήσει άλλα που θα μας κάνουν να εκλιπαρούμε για τη μία κατάληξη.

Πέρα από αυτό το τρικ, πρόκειται για μια αυθεντικά ρομαντική ιστορία, ακόμα και που το να δίνεις την καρδιά σου τρεις φορές κάπως παραπάει! Σημαντικό μερτικό στην επιτυχία έχει ο πρωταγωνιστής Ryan Reynolds, που τον τελευταίο καιρό (Σαν μια Λάμψη στο Σκοτάδι, Οι Εννιά) έχει ανατρέψει το ανάλαφρο μπάσιμο του (Τρόμος στο Amityville, Blade Trinity) στα του Χόλιγουντ. Συμπαθέστατες και οι τρεις αγάπες, με τη μικρούλα όμως Abigail Breslin να κλέβει τις καρδιές του κοινού, στον μικρό ρόλο… του κοινού.

Εν κατακλείδι, ένας πανέξυπνος σχεδιασμός σεναρίου, καλογραμμένες σκηνές ακόμα κι αν δεν μπορώ να μιλήσω για αυθεντική ταινία-ποιότητας, καλοστημένες ερμηνείες και εξαιρετική σκηνοθετική απόδοση των παραπάνω. Μια ταινία που θα σε κάνει να ψάξεις, λες και πρόκειται για καθαρή ταινία μυστηρίου, αλλά και να ερωτευτείς, αφού και οι τρεις έρωτες του ήρωα έχουν λογικές συναισθηματικές βάσεις. Ρέει όμορφα, κυλάει απλά, τελειώνει μια χαρά. Μια πολύ καλή επιλογή για ξεκούραστο σινεμά, και ένα κομεντί κλίμα που δεν αποκλείει την αυθεντική συγκίνηση. Προτείνεται σε μονογαμικές καρδιές και άπαντες τις θηλυκές ρομαντικές υπάρξεις!

Βαθμολογία:

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 30/7/2008

Ως σεναριογράφος ο Adam Brooks, κάτι παραπάνω από καλός, μας έδωσε το έξυπνο, γεμάτο αιχμηρό αγγλικό χιούμορ Wimbledon (δείτε το οπωσδήποτε), μαζί με δύο – τρία ακόμη πετυχημένα κείμενα και ως σκηνοθέτης μερικές αδιάφορες κι ανούσιες δημιουργίες, προϊόντα μετάβασης από το κείμενο στη χρήση της κινηματογραφικής κάμερας. Απόμακρο και παντελώς αδιάφορο το σενάριο του Σίγουρα, Ίσως, ως μόνο λόγο ύπαρξης έχει την εκ νέου ανάδειξη του αδιαμφισβήτητου ταλέντου της μικρής Abigail Breslin, που εδώ ερμηνευτικά ισοπεδώνει τους ταλαντούχους Reynolds και Rachel, οι οποίοι δεν υποβοηθούνται ούτε καν από τους ρόλους που αναλαμβάνουν.

Επιφανειακό και όντας σκηνοθετικά απλά διεκπεραιωτικό, το φιλμ αρκείται στην προσπάθεια απεικόνισης των συναισθηματικών μεταβολών των ηρώων και της συνεχούς εναλλαγής συντρόφων μεταξύ ενός άνδρα και τριών γυναικών, αδυνατώντας να εξωτερικεύσει τα έντονα συναισθήματα που περικλείει και μαζί μ’ αυτά τις ευγενείς προθέσεις που είναι ξεκάθαρο ότι διαθέτει. Μοναδική αναλαμπή αποτελεί το συγκινησιακά φορτισμένο (και προβλέψιμο) 10λεπτο φινάλε, το οποίο απ’ ότι φαίνεται χωρίς την επιτυχημένη παρουσία της μικρής Abigail, δε θα προκαλούσε το παραμικρό ερέθισμα.

Βαθμολογία: