Ο Νεκρός
- Dead Man
- 1995
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Κρι
- Γουέστερν, Εποχής, Μαύρη Κωμωδία, Σινεφίλ, Ταινία Δρόμου, Φαντασίας
- 19 Απριλίου 1996
Ο Γουίλιαμ Μπλέικ είναι ένας φιλήσυχος λογιστής που φτάνει σε μια πόλη της Άγριας Δύσης νομίζοντας πως έχει προσληφθεί από ένα τοπικό μεγαλοπαράγοντα. Αντί αυτού, θα βρεθεί χωρίς δουλειά και στο κρεβάτι με μια κοπέλα. Στο δωμάτιο θα εισβάλει ο πρώην αγαπητικός της και θα πυροβολήσει σκοτώνοντας την κοπέλα και τον Μπλέικ. Ο λογιστής θα απαντήσει σκοτώνοντας κι αυτός με τη σειρά του τον φονιά του και θα χαθεί μέσα στη νύχτα. Κι ενώ σαν επικηρυγμένος θα έχει ξοπίσω του ένα κάρο δολοφόνους να τον αναζητούν, θα βρει βοήθεια από έναν ινδιάνο που τον συμπαθεί επειδή νομίζει πως είναι ο διάσημος νεκρός συνονόματος ποιητής.
Σκηνοθεσία:
Jim Jarmusch
Κύριοι Ρόλοι:
Johnny Depp … William Blake
Gary Farmer … ο Κανένας
Lance Henriksen … Cole Wilson
John Hurt … John Scholfield
Michael Wincott … Conway Twill
Eugene Byrd … Johnny ‘The Kid’ Pickett
Robert Mitchum … John Dickinson
Iggy Pop … Salvatore ‘Sally’ Jenko
Gabriel Byrne … Charlie Dickinson
Jared Harris … Benmont Tench
Mili Avital … Thel Russell
Billy Bob Thornton … Big George Drakoulious
Crispin Glover … ο θερμαστής του τρένου
Alfred Molina … ο ιεραπόστολος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jim Jarmusch
Παραγωγή: Demetra J. MacBride
Μουσική: Neil Young
Φωτογραφία: Robby Muller
Μοντάζ: Jay Rabinowitz
Σκηνικά: Bob Ziembicki
Κοστούμια: Marit Allen
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Dead Man
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Νεκρός
- Εναλλακτικός Τίτλος: Jim Jarmusch’s Dead Man
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
- Βραβείο διεθνούς κινηματογράφου στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
Παραλειπόμενα
- Τα ονόματα των δύο σερίφηδων που σκοτώνει ο ήρωας είναι Lee και Marvin. Ένας φόρος τιμής στον ηθοποιό Lee Marvin.
- Ο Jim Jarmusch έχει αδυναμία στο ροκ συγκρότημα Tom Petty and the Heartbreakers. Ο χαρακτήρας του Billy Bob Thornton ονομάζεται George Drakoulious, από τον George Drakoulias, μουσικό του συγκροτήματος. Ο χαρακτήρας του Jared Harris λέγεται Benmont Tench από ακόμα ένα μέλος του γκρουπ.
- Ο Gary Farmer ξαναπαίζει τον ρόλο του ομηρικού Κανένα στο Ghost Dog: Ο Τρόπος των Σαμουράι, του ίδιου φυσικά σκηνοθέτη.
- Το σύνολο των στίχων που απαγγέλλονται από τον Κανέναν είναι από ποιήματα του William Blake (1757-1827). Εξαίρεση είναι ο στίχος «Some are born to sweet delight and some born to the endless night», που είναι παρμένος από το End of the Night των The Doors.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Neil Young συνέθεσε τη μουσική αυτοσχεδιάζοντας, καθώς παρακολουθούσε την ταινία (που μόλις είχε μονταριστεί) μόνος στο στούντιο ηχογράφησης.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 16/6/2007
Όλοι οι δημιουργοί φτάνουν στο προσωπικό τους απόγειο, και του Jim Jarmusch σίγουρα αυτό είναι ο Νεκρός. Πρόκειται για ένα ξεχωριστό σε σκηνοθετική σύλληψη και άκρως μυσταγωγικό γουέστερν, που βλέπει την Άγρια Δύση με σινεφιλικό και παρωδιακό βλέμμα. Με μανία στη λεπτομέρεια του χώρου, και ατάκες λίγες αλλά μετρημένες, ο Jarmusch βρίσκει την τόλμη να αποστραφεί από τις ρίζες του αμερικανικού έθνους και να απαγγείλει ποίηση μέσα στο σκούρο τοπίο. Όλα αυτά, με την επιβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Robby Muller και υπό τις ταιριαστές μπλουζ νότες του Neil Young, που φαίνεται περισσότερο να αυτοσχεδιάζει.
Από την πρώτη κιόλας σκηνή, αντιλαμβανόμαστε την είσοδο του κεντρικού ήρωα στην κόλαση (στην ουσία, το αμερικανικό Ουέστ δεν ήταν διόλου μακριά από αυτό τον χαρακτηρισμό), στο πέρας της διαδρομής με το τρένο (η επονομαζόμενη μεθόριος που ήταν και το επίκεντρο της άναρχης πλευράς της Αμερικής του 19ου αιώνα). Με την ευγενική του περιβολή φαντάζει σαν τη μύγα μες το γάλα, μια μύγα που δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε για ένα βράδυ σε αυτό τον κόσμο των κακών πνευμάτων. Κι αρχίζει το ταξίδι-οδύσσεια του με σύμμαχους τα καλά πνεύματα, τους ιθαγενείς, για να βρει τη λύτρωση. Θα περάσει μέσα από Λαιστρυγόνες κι από Κύκλωπες, φιγούρες γκροτέσκες και δαιμονικές. Θα γνωρίσει τον Κανέναν, τη βοήθεια από τη διανόηση, τον αυτόχθονα Αμερικανό που θα τον οδηγήσει ως το πέρας του ταξιδιού. Και εκεί τον περιμένει ο Αχέροντας, το λυτρωτικό έσχατο, εκεί όπου ο ουρανός αγγίζει τη θάλασσα.
Δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα λόγια για μία από τις σημαντικότερες ταινίες των 1990. Διόλου τυχαία ασπρόμαυρη, όχι μονάχα για να αποσβέσει την καλλιτεχνική φιλοδοξία του δημιουργού του, αλλά κι επειδή στέκει εκτός τόπου και χρόνου, κάπου σε ένα σύμπαν ανάμεσα στους νεκρούς και τους ζωντανούς, πέρα από τα όρια της λογικής (της αναπτυσσόμενης τότε Αμερικής). Ο Jarmusch καθηλώνει με τις εικόνες από το πρώτο κιόλας πλάνο, και σε κατακτάει με το αμοραλιστικό του χιούμορ και τους καλοσχεδιασμένους όσο κι απόμακρους παρακμιακούς του χαρακτήρες. Μια κόμικ εικόνα της Άγριας Δύσης που δεν παραπέμπει σε καμία παλαιότερη, αποδημώντας τους κανόνες του είδους, αλλά με έναν τρόπο μάλλον εγωκεντρικό, σαν να μη θέλει συνέχεια από άλλους σε τούτο του το εγχείρημα. Μαζί, και η καλύτερη εμφάνιση του Johnny Depp (μαζί με το Εντ Γουντ), που όπως και στο σινεμά του Burton, δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα περισσότερο από το να αφήσει το ιδιαίτερο του πρόσωπο στα χέρια -και τα καμώματα…- του σκηνοθέτη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
