Μέσα στον Χιονιά

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 29/11/2023

Το Disney+ μπήκε κι αυτό από νωρίς στην κούρσα των χριστουγεννιάτικων ταινιών. Η πρώτη που φέρνει στις οθόνες μας είναι το Dashing Through The Snow, ξεκινώντας το φετινό trend του μαύρου Άγιου Βασίλη. Όταν λέμε μαύρος δεν εννοούμε δύσμοιρος αλλά μιλάμε για το χρώμα του δέρματος, αφού εδώ τον Άγιο Βασίλη υποδύεται ο γνωστός κωμικός Λιλ Ρελ Χάουερι, ενώ λίγες μέρες μετά, ξανά στο Disney+, θα δούμε σε ρόλο Άγιου Βασίλη και τον Ντάνι Γκλόβερ (λογικά την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές θα έχει ήδη κάνει πρεμιέρα)!

Με καλές προθέσεις ξεκίνησα την προβολή του Dashing Through The Snow και φαινομενικά και η ταινία είχε καλές προθέσεις ως προς την αφήγηση μιας ιστορίας που την έχουμε ξαναδεί μεν και την βλέπουμε κάθε Χριστούγεννα, αλλά που μπορεί να είναι ευχάριστη δε υπό προϋποθέσεις. Η ιστορία έχει να κάνει φυσικά με έναν τύπο που σιχαίνεται τα Χριστούγεννα λόγω παιδικού τραύματος που κουβαλάει ακόμα. Ο τύπος είναι χωρισμένος και θα περάσει λίγες ώρες με την κόρη του, την Παραμονή Χριστουγέννων, για να βοηθήσει την πρώην σύζυγο να κάνει κάποια ψώνια της τελευταίας στιγμής. Ο τύπος μας φροντίζει τη γάτα του γείτονα, ο οποίος λείπει για διακοπές και αυτό θα προκαλέσει ένα τεράστιο μπέρδεμα. Στην καμινάδα του γείτονα βρίσκεται σφηνωμένος ο Νικ, που υποστηρίζει ότι είναι ο Άγιος Βασίλης. Έξω από το σπίτι, τα τσιράκια ενός διεφθαρμένου πολιτικού αναζητούν κάτι, το οποίο πιστεύουν ότι έχουν πια στην κατοχή τους οι δύο άνδρες. Ο Νικ και ο τυπάκος πρωταγωνιστής μας θα βρεθούν κυνηγημένοι και νομίζω ότι όλοι μπορούμε να μαντέψουμε πώς θα συνεχιστεί η ιστορία μας.

Τη σκηνοθεσία υπογράφει εδώ ο Τιμ Στόρι, ο οποίος ξεκίνησε από σκηνοθέτης βιντεοκλίπ και από το 2002 έχει κάνει μέσα στα χρόνια κάποιες εμπορικές επιτυχίες, όπως τα δύο πρώτα Fantastic Four και το Ride Along. Όχι τίποτα ιδιαίτερο όμως γενικά. Εδώ, σε συνεργασία με τον σεναριογράφο Σκοτ Ρόζενμπεργκ (Con Air, High Fidelity, Jumanji: Welcome To The Jungle) φτιάχνουν μια κωμωδία φαντασίας που θεωρητικά προσπαθεί να κάνει μια διαφορετική πρόταση με την εμφάνιση του Λιλ Ρελ ως Άγιο Βασίλη και να τον φέρει λίγο πιο κοντά στην κουλτούρα των μαύρων της Αμερικής. Καταλαβαίνω τη λογική και προχωράω παρακάτω, όμως δυστυχώς δεν λειτουργεί ικανοποιητικά η συγκεκριμένη πρόταση. Επιμένει στη γνωστή ατάκα που λέει “ότι πρέπει να πιστέψεις για να δεις τη μαγεία των Χριστουγέννων” και δεν σταματά να την επαναλαμβάνει, αλλά πέρα από τα αρκετά καλά στάνταρ παραγωγής και μερικά ενδιαφέροντα ψηφιακά εφέ προς το φινάλε, δεν υπάρχει αρκετή μαγεία στην οθόνη αλλά ούτε αρκετή και καλή κωμωδία.

Ο Λούντακρις, που είναι ο πρωταγωνιστής εδώ, αποτελεί μια πολύ κακή επιλογή. Είναι μια εντελώς άοσμη παρουσία, χωρίς χημεία με το κοριτσάκι που υποδύεται την κόρη του. Από την άλλη, ο Λιλ Ρελ είναι πιο χαρισματικός, το παλεύει αρκετά, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιείται ο ρόλος του δεν δίνει αυτά που περιμένεις.

Και τι περιμένεις από μια ταινία που θέλει να παρουσιάσει έναν εναλλακτικό Άγιο Βασίλη; Μα φυσικά να το πάει στα άκρα. Να πουλήσει όσο γίνεται περισσότερη τρέλα. Ο Τιμ Στόρι όμως δεν φαίνεται να μπορεί να το κάνει αυτό. Δείχνει να θέλει, αλλά φαντάζομαι ότι σε μια ταινία της Ντίσνεϊ είναι πραγματικά δύσκολο, ακόμα κι αν μπορείς να δώσεις έναν ουσιαστικά εναλλακτικό Άγιο Βασίλη. Οπότε καταλήγουμε στα γνωστά ηθικοπλαστικά μηνύματα και το υπερ-χαρούμενο φινάλε, που προφανώς και δεν ενοχλεί σε τέτοιου τύπου ταινίες, αλλά εδώ υπάρχει μια αρκετά αδιάφορη αφήγηση που όσο η ώρα περνά σε αφήνει όλο και περισσότερο έξω από την ταινία.

Βαθμολογία: