Ο Ρομπ είναι μεγαλοδικηγόρος με ειδίκευση σε θέματα περιβάλλοντος, και εκπροσωπεί μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες. Η καριέρα του βρίσκεται στην καλύτερη φάση της, όταν δύο αγρότες έρχονται σε επαφή μαζί του και ισχυρίζονται ότι ένα παράρτημα της εταιρίας DuPont αποβάλλει τοξικά απόβλητα στον τοπικό ποταμό, με αποτέλεσμα την καταστροφή των γεωργικών εκτάσεων και τον θάνατο εκατοντάδων ζώων. Με σκοπό να τους βοηθήσει και να ανακαλύψει την αλήθεια, συντάσσει μια επιστολή διαμαρτυρίας που σηματοδοτεί την έναρξη μιας δεκαπενταετούς διαμάχης που θα θέσει σε δοκιμασία όχι μόνο την καριέρα του, αλλά και την υγεία του και τις οικογενειακές του σχέσεις.

Σκηνοθεσία:

Todd Haynes

Κύριοι Ρόλοι:

Mark Ruffalo … Robert Bilott

Anne Hathaway … Sarah Barlage Bilott

Tim Robbins … Tom Terp

Bill Camp … Wilbur Tennant

Victor Garber … Phil Donnelly

Mare Winningham … Darlene Kiger

Bill Pullman … Harry Dietzler

William Jackson Harper … James Ross

Louisa Krause … Carla Pfeiffer

Elizabeth Marvel … Δρ Karen Frank (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Matthew Michael Carnahan, Mario Correa

Παραγωγή: Pamela Koffler, Mark Ruffalo, Christine Vachon

Μουσική: Marcelo Zarvos

Φωτογραφία: Edward Lachman

Μοντάζ: Affonso Goncalves

Σκηνικά: Hannah Beachler

Κοστούμια: Christopher Peterson

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Dark Waters
  • Ελληνικός Τίτλος: Σκοτεινά Νερά

Σεναριακή Πηγή

  • Άρθρο: The Lawyer Who Became DuPont’s Worst Nightmare του Nathaniel Rich.

Παραλειπόμενα

  • Η κύρια κι επίσημη πηγή είναι ένα άρθρο του Nathaniel Rich του 2015 στο The New York Times Magazine, αλλά μέρη της ιστορίας βγαίνουν από τα αντίστοιχα της Mariah Blake (Welcome to Beautiful Parkersburg, West Virginia) και της Sharon Lerner (Bad Chemistry). Ο ίδιος ο Robert Bilott έγραψε επίσης για τα ίδια γεγονότα στα απομνημονεύματα του, με τίτλο Exposure.
  • Αρκετά πρόσωπα που συμμετείχαν στα αληθινά γεγονότα λαμβάνουν μέρος σε δεύτερους ρόλους.
  • Ο αρχικός τίτλος ήταν Dry Run.
  • Μόλις έκανε πρεμιέρα η ταινία, η μετοχή της DuPont έπεσε 7,15 μονάδες.
  • Ο Mark Ruffalo είχε ξανά “αναμετρηθεί” με την οικογένεια DuPont, στο Foxcatcher (2014).

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/3/2020

Είναι σε πτώση ο Todd Haynes, ένας εκ των πλέον σταθερών αμερικανών δημιουργών των τελευταίων δεκαετιών; Αν απαντήσει κάποιος ψυχρά αυτό το ερώτημα, φοβάμαι πως θα απαντήσει καταφατικά. Μετά από το Δωμάτιο των Θαυμάτων και τα Σκοτεινά Νερά, πώς κανείς να είναι ευχαριστημένος από τον δημιουργό των Carol, I’m Not There, Ο Παράδεισος Είναι Μακριά και Velvet Goldmine. Έχει πάει όμως και στην άκρα αντίθετη μεριά; Μάλλον όχι…

Τα Σκοτεινά Νερά είναι μια ταινία που έπρεπε να υπάρξει. Πέρα από όσα θαυμαστά έχει να προσφέρει στο κοινό η έβδομη τέχνη, υπάρχει και η παράμετρος της κοινοποίησης. Όταν μάλιστα μιλάμε για ένα τόσο τρομακτικά σημαντικό θέμα όπως η ζωή και ο θάνατος, η κουλτούρα έπεται, και αυτό που μετράμε είναι το κατά πόσο κοινωνείται ορθά το θέμα. Πάνω σε αυτό, υπάρχει μια άλλη παράμετρος. Η μεγάλη μάζα θέλει σωστό «σερβίρισμα» για να ρίξει τη ματιά της κάπου. Στην προκειμένη περίπτωση, δυστυχώς δεν έχουμε αυτό το χρυσό περιτύλιγμα που θα έστρεφε μαζικά τον κόσμο στις αίθουσες, και από εκεί το θέμα στην παγκόσμια ημερησία διάταξη. Κι ενώ ο Haynes πράττει λειτούργημα απλά και μόνο που επέλεξε να κάνει αυτή την ταινία, δεν χαίρει της μεταδοτικότητας που θα επιβάλλονταν.

Το έργο θυσιάζει τους χαρακτήρες του, με αιχμή την ουσιαστική εξαφάνιση των δεύτερων ρόλων από τον φιλμικό χάρτη. Ακόμα και η Anne Hathaway πέφτει θύμα ως προς αυτό, παίρνοντας μόνο ένα τέταρτο δημοσιότητας προς το φινάλε, ακόμα κι αν το ερμηνευτικό της φιλότιμο τα κάνει να μετράνε. Επιπλέον, στον ίδιο βωμό πέφτει και μια επιμέρους παράλληλη αφήγηση που θα τόνωνε το δράμα, ή πιθανόν κάποιον θριλερικό χαρακτήρα. Ούτε καν οι διάλογοι δεν είναι πομπώδεις, πέρα από λίγες φράσεις που διεκδικούν τη χάραξη τους στη μνήμη. Μα τι απομένει λοιπόν, και ποιο εντέλει το νόημα της θυσίας της κινηματογραφικής «Ιφιγένειας»;

Η απάντηση είναι μονολεκτική: το ζουμί. Ο Haynes γράφει στις παλιές του σόλες κάθε πιθανότητα να πάρει κάποιο βραβείο, και στρατολογεί το αφηγηματικό του ταλέντο στην υπηρεσία ενός θέματος που πρέπει να μη σβήσει ποτέ από την επικαιρότητα, αν δεν επιλυθεί στο εκατό τοις εκατό. Το πραγματικό του σφάλμα δεν είναι ότι υποβάλει τον θεατή σε ένα μικρό μάθημα χημείας, που δεν είναι και το αγαπημένο των περισσότερων, αλλά που δεν μετέτρεψε το δράμα σε μαχητικό ντοκιουντράμα. Έτσι λογικά θα τσιμπούσε πιο εύκολα συνειδήσεις, θα έκανε τον ντόρο που θα έστρεφε τα φώτα πάνω του. Δυστυχώς, το ψύχραιμο ύφος του φιλμ μπορεί να σε αφήνει να κατανοήσεις καλύτερα τη σοβαρότητα της υπόθεσης, αλλά δεν σε ταρακουνάει για να επιλέξεις να αντιδράσεις.

Οι λεπτομέρειες εν κατακλείδι, αδικούν το νέο δημιούργημα του Haynes, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν «χαϊδεύει» τον χαρακτηρισμό μιας καλής ταινίας. Αλλά επειδή η απώτερη ουσία δεν είναι εδώ η ορθή παρουσίαση του καυτού θέματος, αλλά η συμπερίληψη του στην καθημερινή μας ατζέντα, όχι δεν έχουμε αυτό το σινεφιλικό «razzle-dazzle» που θα σήκωνε τον θεατή με οργή από τη θέση του.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

17 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *