Σε ένα ήσυχο χωριό, ένα ονειρεμένο σπίτι στη μέση του πουθενά βγαίνει προς πώληση. Για τον Σιμόν και την Αντελαΐντ, που ζουν στρυμωγμένα στο διαμέρισμά τους στο Παρίσι με τα δύο τους παιδιά, είναι η τέλεια ευκαιρία. Αλλά το όνειρο μετατρέπεται γρήγορα σε εφιάλτη όταν συνειδητοποιούν ότι οι φιλικοί γείτονές τους χρησιμοποιούν τον κήπο τους… ως κυνηγότοπο.
Σκηνοθεσία:
Frederic Forestier
Antonin Fourlon
Κύριοι Ρόλοι:
Hakim Jemili … Simon
Camille Lou … Adelaide
Didier Bourdon … Bernard
Jean-Francois Cayrey … Michel
Julien Pestel … Benjamin
Andre Penvern … Andre
Isabelle Candelier … Olivia
Thierry Lhermitte … Gaspard
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Antonin Fourlon
Παραγωγή: Julien Arnoux, Olivier Delbosc
Μουσική: Erwann Chandon
Φωτογραφία: Christian Abomnes
Μοντάζ: Thibaut Damade
Σκηνικά: Florian Augis
Κοστούμια: Natalie van der Meulen
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Chasse Gardee
- Ελληνικός Τίτλος: Κυνήγι Γειτόνων
- Διεθνής Τίτλος: Open Season
Παραλειπόμενα
- Πρώτη ταινία μεγάλου μήκους για τον Antonin Fourlon.
- Κόβοντας στη Γαλλία 1,9 εκατομμύρια εισιτήρια, βρέθηκε στην πέμπτη θέση των πιο εμπορικών εγχώριων παραγωγών της χρονιάς.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 13/6/2024
Οι ιδιαιτερότητες και οι ομορφιές της γαλλικής εξοχής πρωταγωνιστούν μεν στην κωμωδία των Forestier και Fourlon, ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο αμερικάνικη φάρσα περασμένων δεκαετιών του τύπου «απροσάρμοστοι αστοί εναντίον πληθωρικών επαρχιωτών» όσον αφορά τη σεναριακή δομή και την υφή του χιούμορ. Κάτι που δεν θα ήταν απαραίτητα κακό αν γενικά λειτουργούσαν τα αστεία, αλλά πέραν κάποιων ομολογουμένως εύστοχων σε αυτό το πεδίο στιγμών, οι χοντράδες και οι κρυάδες πάνε κι έρχονται, οι οποίες ίσως και να γίνονταν πιο ανεκτές αν δεν «πασάρονταν» στον θεατή μέσα σ’ ένα κλίμα υστερίας, σαν να τον εκλιπαρεί το σενάριο να γελάσει έστω και λίγο…
Το «καρτουνίστικο» του όλου στησίματος που επεκτείνεται σε πολλά στοιχεία, από κάποια επιτηδευμένα στερεότυπα χαρακτήρων μέχρι τα CGI ζώα με τις υπερβολικές αντιδράσεις, θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι διασκεδαστικό, αλλά δυστυχώς η κλασική χολιγουντιανή νοοτροπία που ακολουθείται (σε ευρωπαϊκή παραγωγή!) και πρέπει να περιέχει τις απαραίτητες παρεξηγήσεις, κάποιες πιο συναισθηματικές σκηνές, μια κορύφωση που να φλερτάρει με την περιπέτεια για να αυξηθεί το ενδιαφέρον και μια απαραίτητη ταύτιση με τους «καλούς» μεταξύ άλλων «νερώνει» και το σύνολο, κατευθύνοντάς το από τον απενοχοποιημένο χαβαλέ στη συντηρητική σε αντίληψη οικογενειακή ψυχαγωγία. Που, λόγω Γαλλίας, θα χώσει «σφήνα» και κάποια μπινελίκια ή καλαμπούρια σεξουαλικών αποχρώσεων, καθώς και με χρήση κάνναβης (αυτό για τους πιο επιφυλακτικούς γονείς που το σκέφτονται για θερινό)…
Το κρίμα, που παρατηρείται σε πολλές άλλες ανάλογες κωμωδίες της συγκεκριμένης χώρας παραγωγής που «ξεπετιούνται» το καλοκαίρι στην Ελλάδα, είναι ότι βλέπει κανείς ως και πολύ ικανούς ηθοποιούς να σπαταλιούνται για ρολάκια που δεν αξίζουν ούτε διεκπεραιωτικής αντιμετώπισης. Από τη μία τιμάει τους εν λόγω επαγγελματίες να δείχνουν αφοσίωση ακόμη και για το ευτελές, από την άλλη είναι στενόχωρο πως οι ίδιοι δεν αξιοποιούνται καλύτερα. Ενδεικτικά, ο βετεράνος Didier Bourdon, που δεν έχει δα και μια φιλμογραφία επιπέδου Depardieu να επιδείξει, χειρίζεται εξαιρετικά το κωμικό στοιχείο μέσω της αυτοσυγκράτησης, κάτι που ως ικανότητα σπανίζει όλο και περισσότερο όσο περνούν οι γενιές.
Κάποια χαχανητά εδώ κι εκεί βρίσκονται, αλλά αναλογικά με τη χρονική διάρκεια και την ποσότητα των αστείων δεν είναι αρκετά σε αριθμό για να αποζημιώσουν. Δυστυχώς, το «Κυνήγι Γειτόνων» δεν αποτελεί την πρόταση εκείνη που ενδεχομένως να έκανε τη διαφορά μέσα σε ένα καλοκαίρι που πολλές κωμωδίες κυκλοφορούν εκεί έξω υποσχόμενες μια δροσιστική προβολή. Πρόκειται για ένα θέαμα που «τρώγεται» καλύτερα αν το όποιο κοινό προσέλθει με χαμηλές προσδοκίες, και αυτό από μόνο του σαν δεδομένο είναι σίγουρα αρκετά προβληματικό.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
