Όταν το Air Force One καταλαμβάνεται από τρομοκράτες αφήνοντας τον πρόεδρο των ΗΠΑ μέσα στην άγρια φύση των φινλανδικών βουνών, υπάρχει μόνο ένας που μπορεί να τον σώσει: ο 13χρονος Οσκάρι. Ο μικρός βρίσκεται στο δάσος για να αποδείξει ότι είναι πλέον μεγάλος για να γίνει ένας καλός κυνηγός, αλλά αντί για ελάφι, βρίσκει τον πλανητάρχη που έχει δραπετεύσει από τους τρομοκράτες. Οι δυο τους τώρα πρέπει να επιβιώσουν τις επόμενες 24 ώρες σε αυτό το άγριο περιβάλλον, με τους διώκτες στο κατόπι τους, κι ενώ το Πεντάγωνο παρακολουθεί τις κινήσεις μέσω δορυφόρου.
Σκηνοθεσία:
Jalmari Helander
Κύριοι Ρόλοι:
Samuel L. Jackson … πρόεδρος William Alan Moore
Onni Tommila … Oskari Kontio
Felicity Huffman … διευθύντρια της ΣΙΑ
Victor Garber … ο αντιπρόεδρος
Ted Levine … στρατηγός Underwood
Jim Broadbent … Fred Herbert
Ray Stevenson … πράκτορας Morris
Mehmet Kurtulus … Hazar
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jalmari Helander
Στόρι: Jalmari Helander, Petri Jokiranta
Παραγωγή: Will Clarke, Petri Jokiranta, Andy Mayson, Jens Meurer
Μουσική: Juri Seppa, Miska Seppa
Φωτογραφία: Mika Orasmaa
Μοντάζ: Iikka Hesse
Σκηνικά: Christian Eisele
Κοστούμια: Mo Vorwerck
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Big Game
- Ελληνικός Τίτλος: Big Game
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο ήχου στα Jussi, τα εθνικά βραβεία της Φινλανδίας. Υποψήφιο για ακόμα 5, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
Παραλειπόμενα
- Παρότι νομίζουμε ότι η φύση της ταινίας ανήκει στη Φινλανδία, τα εξωτερικά γυρίσματα έγιναν στις Άλπεις, ενώ κάποια άλλα στη Γερμανία.
- Ο σκηνοθέτης ήθελε τον Mel Gibson στον ρόλο του προέδρου.
- Με μπάτζετ 8,5 εκατομμύρια ευρώ, είχε γίνει η πιο ακριβή παραγωγή ποτέ στη Φινλανδία. Αυτά όμως αντιστοιχούσαν με 10 εκατομμύρια δολάρια, με τα κέρδη να σταματάνε στα 7,5.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 26/5/2015
Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία του Big Game, είναι ο ίδιος άνθρωπος που σκηνοθέτησε το νοσηρό παραμύθι Rare Exports; Κι όμως, είναι! Θα δυσκολευτείτε να το πιστέψετε βλέποντας την ταινία, αλλά είναι αλήθεια.
Ο Τζαλμάρι Χελάντερ προσπαθεί μάλλον να μεταπηδήσει στο Χόλιγουντ, αλλά αν περίμενε το εισιτήριό του να ήταν το Big Game, τότε τα πράγματα μοιάζουν πολύ δύσκολα γι` αυτόν. Το Big Game είναι ίσως η μεγαλύτερη «αμερικανιά» που έχει γραφτεί ποτέ από μη Αμερικανό. Οι ατάκες για το ποια είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο δίνουν και παίρνουν με καταιγιστικό ρυθμό, λες και παρακολουθείς ταινία δράσης βγαλμένη από άλλες εποχές, που θα μπορούσε να έχει γυριστεί κατευθείαν για το DVD. Ίσως ο Χελάντερ να είδε ότι το φιλμ του δεν έχει πολλές πιθανότητες να λειτουργήσει, και να προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να καλοπιάσει τους Αμερικανούς.
Ο Σάμιουελ Τζάκσον μπαίνει μπροστάρης σε όλο αυτό το εγχείρημα, παίζοντας τον αμερικανό πρόεδρο, με μια ξενέρωτη κι αδιάφορη ερμηνεία, όπως συμβαίνει και με όλους τους υπόλοιπους. Ούτως ή άλλως, το γράψιμο του Χελάντερ δεν έδωσε κανένα ενδιαφέρον σε κανέναν από τους χαρακτήρες της ταινίας. Τόσο από την πλευρά των καλών, όσο από την πλευρά των κακών, οι χαρακτήρες είναι απίστευτα μονοδιάστατοι. Ο Χελάντερ βάζει τους πάντες να εκστομίζουν εξυπνακίστικες ατάκες, μερικές φορές θέλοντας να κάνει πλάκα, άλλες πάλι θέλοντας ίσως να αποτίσει φόρο τιμής στις ταινίες δράσης του 1980 και του 1990. Και στις δύο περιπτώσεις, πάντως, δεν φαίνεται να πετυχαίνει τον στόχο του.
«Τουλάχιστον υπάρχει δράση;», θα αναρωτηθείτε. Υπάρχουν μία-δύο σκηνές που πάει να γίνει κάτι πιο θεαματικό, αλλά νομίζω ότι δεν αρκούν. Στη μεγαλύτερη διάρκεια του το φιλμ έχει τη μορφή κακογραμμένη τηλεοπτικής περιπέτειας, με μερικά εμβόλιμα όμορφα πλάνα των φινλανδικών βουνών. Κατά τα άλλα, τίποτα ιδιαίτερο δεν έχει να πει. Η γενικότερη αίσθηση που μου άφησε στο τέλος ήταν ότι παρακολούθησα μια λίγο πιο βίαιη παιδική περιπέτεια. Ίσως αν στόχευε καθαρά στο νεανικό κοινό ο Χελάντερ , να είχε περισσότερες πιθανότητες.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 30/10/2016
Προσωπικά αδυνατώ να πάρω πλέον στα σοβαρά το πόσο ανώτερα όντα είναι οι αμερικανοί πρόεδροι στον κινηματογράφο, και το τονίζω εδώ επειδή δεν έχουμε χολιγουντιανή παραγωγή. Αλλά το σημαντικότερο στην περίπτωση του «Big Game» είναι το πόσο νωθρός παρουσιάζεται ο Τζαλμάρι Χελάντερ, δημιουργός του cult και σκοτεινού «Rare Exports». Μοναδική δικαιολογία και για τα δύο αυτά δεδομένα είναι ότι ο φινλανδός δημιουργός έχει μελλοντικές βλέψεις για κάνα αμερικανικό block-buster. Η ταινία του είναι η τυπική περιπέτεια που βλέπεις σχετικά ευχάριστα και ξεχνάς, χωρίς την έκπληξη, χωρίς τη σπουδαία δράση, χωρίς χαρακτήρες, ενώ πρέπει να ανατρέξουμε στη δεκαετία του 1980 για να ανακαλύψουμε τα δάνεια στο φτωχό ύφος. Ο Σάμιουελ Τζάκσον δίνει ερείσματα να το παρακολουθήσεις, αλλά η -άνευρη, παρά ταύτα- παρουσία του δεν είναι αρκετή για να το ξεκολλήσει από τη χρυσή μετριότητα. Αν εντέλει κάτι διασώζει αληθινά το φιλμ, είναι μια κόμικ τάση, που δεν χαρακτηρίζει όμως το σύνολο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
