Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 24/3/2016

Η κριτική περιέχει όσο το δυνατόν λιγότερα spoiler (δεν γινόταν και διαφορετικά)…

Εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, αμέτρητες εργατοώρες και οι ελπίδες των οπαδών σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν συσσωρευτεί στη δημιουργία του «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης». Κατά μία έννοια, είναι μια ταινία πολύ μεγάλη για να αποτύχει. Δεν έχει σημασία τι θα πουν οι κριτικοί, οι γενιές των οπαδών των DC κόμικ θα τρέξουν εγγυημένα στις αίθουσες, καθιστώντας την ταινία εμπορικά επιτυχημένη, όπως ακριβώς έγινε και με το «Άνθρωπος από Ατσάλι». Υποψιάζομαι επίσης ότι πολλοί από εκείνους που θα πλημμυρίσουν τις αίθουσες το σαββατοκύριακο, θα πουν ότι απολαύσαν πραγματικά το έργο. Η γνώμη τους όμως θα απορρέει από τη μεθυστική αναμονή και τη μακροχρόνια αγάπη προς τους ήρωες, παρά από την ταινία αυτή καθαυτή. Κι αυτό γιατί αυτή η υπερπαραγωγή είναι τόσο πεισματικά κακή.

Η «Αυγή της Δικαιοσύνης» ξεκινά με τέσσερα διαφορετικά ανοίγματα. Στο ένα βλέπουμε για μία ακόμα φορά τη δολοφονία των γονιών του Bruce Wayne. Την έχουμε δει ήδη από τον Tim Burton και τον Christopher Nolan, αλλά γιατί ο Snyder να χάσει την ευκαιρία να μας την πει ακόμα μια φορά; Στο επόμενο, βλέπουμε έξυπνα το τέλος του «Άνθρωπος από Ατσάλι», αυτή τη φορά με επίκεντρο τον Bruce Wayne καθώς τρέχει δίπλα στους ουρανοξύστες που καταρρέουν προκειμένου να σώσει τους υπαλλήλους του. Μετά κάνουμε άλμα 18 μήνες αργότερα σε μια τοποθεσία στην έρημο, όπου ο Superman σώζει τη Lois Lane. Ύστερα πάμε σε ένα απομακρυσμένο νησί όπου αποκαλύπτεται ένα επιθυμητό αντικείμενο, για να καταλήξουμε στην ευρύτερη περιοχή της Metropolis και της Gotham, δύο εμβληματικές πόλεις που βρίσκονται γεωγραφικά απέναντι η μια από την άλλη (!).

Ολόκληρη η ταινία συνεχίζει σε αυτό το χαοτικό τροπάρι. Σκηνές δεν δένουν η μια με την άλλη, αρνούμενες να δημιουργήσουν μια λογική ιστορία. Οι εναλλαγές από τη Gotham στη Metropolis και τούμπαλιν είναι ενοχλητικές, με το δυσδιάκριτο της σκηνογραφίας να δυσχεραίνει κι άλλο την κατάσταση. Υπάρχουν ονειρικές σκηνές χωρίς προειδοποίηση ή λογική. Και το χειρότερο, η ουσιαστική πλοκή είναι ένας αχταρμάς, με τους ήρωες να πράττουν πράγματα και να κάνουν ενέργειες που ναι μεν εξυπηρετούν την πλοκή, αλλά δεν έχουν κανένα νόημα για τους ίδιους τους χαρακτήρες. Πρώτος και χειρότερος ο Lex Luthor, ο οποίος -για όνομα του θεού- για ακόμα μία φορά είναι παντελώς κακογραμμένος. Ποτέ δεν γίνεται σαφές ποια είναι τα κίνητρα του Luthor πέρα από το ότι θέλει ο Superman να φύγει από αυτόν τον κόσμο. Η δε Lois Lane, δεν είχε που δεν είχε ρόλο, εδώ είναι λες και οι δημιουργοί της ταινίας χρειάζονταν ένα αντικείμενο ή ένα συγκεκριμένο άτομο σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία και, μην μπορώντας να καταλήξουν σε μια πιστευτή εξήγηση, σκέφτηκαν ας βάλουμε την Amy Adams.

Σε όλα τα παραπάνω δεν βοηθάει και το γεγονός ότι ο Snyder θέλει να χωρέσει και καμιά δεκαριά παραπάνω πράγματα στη δράση. Αν νομίζατε ότι η παραβολή με τον Ιησού στο «Άνθρωπος από Ατσάλι» ήταν υπερβολική, δεν έχετε δει τίποτα ακόμα. Το «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» είναι γεμάτο με θρησκευτικές αλληγορίες. Για χιλιοστή φορά υπάρχει η δευτερεύουσα πλοκή που θέλει το κοινό και το κράτος να διερωτάται αν ο υπερήρωας είναι ευνοϊκός για το ευρύ κοινό ή διαθέτει τυραννική εξουσία. Ο Batman μετατρέπεται από ταγμένος τιμωρός σε μοναχικό λύκο με πολλά άλυτα ψυχολογικά τα οποία δεν μας νοιάζουν. Και το πιο επώδυνο από όλα, το φιλμ μοιάζει σαν ένα διαφημιστικό για το «Justice League». Δεν θα αποκαλύψω πώς και ποια από τα υπόλοιπα μέλη παρουσιάζονται, οι εμφανίσεις τους όμως γίνονται με τον πιο κακόγουστο τρόπο.

Για μια ταινία που ο τίτλος της είναι Batman εναντίον Superman, τίποτα δεν συμβαίνει πέρα από τα βασικά, και αυτά άσχημα καμωμένα. Αν πας για τη μάχη, θα απογοητευτείς, Αν πας για τον κακό, θα απογοητευτείς, Αν πας για τα εφέ, αν και λιγότερο, θα απογοητευτείς. Με τέτοιες ταινίες να βγαίνουν πια σωρηδόν, θα πρέπει μία να ξεφύγει από τον μέσο όρο και να κάνει κάτι διαφορετικό για να ξεχωρίσει. Ο «Σκοτεινός Ιππότης» ήταν αρκετά φιλοσοφικός για να σου τραβήξει το ενδιαφέρον. Το «Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα» ήταν ένα καλογραμμένο κατασκοπικό θρίλερ με έξυπνες ανατροπές, το «Spider-Man 2» του Raimi έχει μια βαθύτερη συναισθηματική εστίαση που σπάνια βλέπουμε σε τέτοιους είδους ταινίες. Το «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» στερείται τις στιγμές της κατάπληξης που κάνουν αυτές τις ταινίες ανεβαστικές και ψυχαγωγικές, καταλήγοντας να είναι πέρα για πέρα ασεβές στο κοινό που εδώ και δεκαετίες περίμενε να δει αυτήν την επική αναμέτρηση στη μεγάλη οθόνη.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 22/12/2016

Αν και η Warner εξαπέλυσε αυτό τον βαρύγδουπο τίτλο ως μεγάλη αντεπίθεση επί της Marvel, στην ουσία τίποτα σχεδόν δεν της πήγε καλά. Εντάξει, η ταινία είναι ενδιαφέρουσα και πώς δεν θα ήταν, όταν μιλάμε για ένα πανάκριβο blockbuster, με ψηφιακά εφέ που αναπλάθουν εξαιρετικές σκηνές δράσης (με εξαίρεση της άτσαλα κατασκευή της βασικής μονομαχίας των δύο ηρώων). Το μυστικό της γενικής αποτυχίας κρύβεται στην τεράστια διάρκεια. Σε αυτήν, οι παραγωγοί θέλουν να χωρέσουν λίγα, και να εντυπωσιάσουν πολύ, στριμώχνοντας κακήν-κακώς όλους τους μελλοντικούς τους υπερήρωες. Αυτό δεν γίνεται μονάχα άτσαλα, αλλά και παράγει βαρετές σκηνές, ασύνδετο μοντάζ κι εξέλιξη πλοκής, ενώ εντέλει δεν δικαιολογείται ορθά το πώς οι δύο κραταιοί υπερήρωες βρίσκονται σε κόντρα μεταξύ τους (σε δουλειά να βρισκόμαστε…). Αυτός ο αέρας του προσχηματικού αποπνέεται διαμέσου του φιλμ, με το σενάριο να παλινδρομεί δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα. Ευτυχώς που εμφανίζεται η Wonder Woman κάποια στιγμή, και ομορφαίνει λίγο το θέμα…

Βαθμολογία: