Το Καλοκαίρι της Ζωής μας
- Avis de Mistral
- My Summer in Provence
- 2014
- Γαλλία 🇫🇷
- Γαλλικά, Αγγλικά
- Δραμεντί, Οικογενειακή
- 24 Ιουλίου 2014
- 15 Οκτωβρίου 2014
Η Λέα, ο Αντριέν κι ο μικρός τους αδερφός Τεό, ο οποίος έχει γεννηθεί κουφός, θα κάνουν φέτος διακοπές στην Προβηγκία μαζί με τον παππού τους, έναν ελαιοπαραγωγό που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ στο παρελθόν, λόγω μιας οικογενειακής παρεξήγησης. Το συγκεκριμένο πλάνο διακοπών δεν είναι και το αγαπημένο τους. Επιπλέον, η ανακοίνωση του πατέρα τους ότι θα φύγει από το σπίτι, μία μέρα πριν ξεκινήσουν οι διακοπές, κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. Μέσα στις πρώτες 24 ώρες, έχει ήδη ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα σε παππού και εγγόνια, τα οποία θεωρούν ότι ο αδικαιολόγητα νευρικός παππούς τους έχει εμμονή με τον έλεγχο. Το θυελλώδες παρελθόν του Πολ έρχεται στην επιφάνεια, επαναφέροντας ένα σκηνικό δεκαετίας του 1970, με φόντο τις βουνοκορφές των Άλπεων.
Σκηνοθεσία:
Rose Bosch
Κύριοι Ρόλοι:
Jean Reno … Paul
Anna Galiena … Irene
Chloe Jouannet … Lea
Hugo Dessioux … Adrien
Lukas Pelissier … Theo
Tom Leeb … Tiago
Aure Atika … Magali
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Rose Bosch
Παραγωγή: Alain Goldman
Μουσική: Ludovic Bruni
Φωτογραφία: Stephane Le Parc
Μοντάζ: Samuel Danesi
Σκηνικά: Pierre Queffelean
Κοστούμια: Mimi Lempicka
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Avis de Mistral
Ελληνικός Τίτλος: Το Καλοκαίρι της Ζωής μας
Διεθνής Τίτλος: My Summer in Provence
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Our Summer in Provence [ΗΠΑ]
Παραλειπόμενα
- Ο Lukas Pelisser (Τεό) είναι και στην πραγματικότητα κωφός.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 24/7/2014
Αν σας φτάνει ένα πανέμορφο «ταξίδι» στην Προβηγκία, αυτή είναι η ταινία σας. Πράγματι, όχι μόνο το τοπίο είναι αποστομωτικά γλυκό για το μάτι, αλλά καταλήγει να είναι και το μόνο υποψήφιο για βραβείο ερμηνείας. Η Rose Bosch συνεχίζει να είναι άψυχη, όπως και στην προηγούμενη της ταινία, «Τη Νύχτα που Χάθηκαν τα Αστέρια», με το επιπρόσθετο πρόβλημα ότι εδώ δεν έχει ένα ιστορικό πλαίσιο να διηγηθεί, αλλά χρειάζεται ένα σενάριο που να κυλάει. Και φυσικά, μια και η ίδια το έγραψε, η ευθύνη είναι όλη δική της για ένα φιλμ που δεν τραβάει ποτέ την προσοχή, εκτός κι αν δείτε την ταινία ως καρτ-ποστάλ…
Τα παιδιά είναι μια χαρά, αλλά όχι στη βαθμίδα της ιδιαίτερης εμφάνισης, ενώ ο Jean Reno δυσκολεύεται ακόμα μία φορά σε στατικό/γεμάτο ρόλο. Το στόρι κινείται στα πλαίσια μιας κλασικής δραμεντί, με το χιούμορ να εναλλάσσεται του δράματος. Μια δραμεντί, παρά ταύτα, που ούτε σε κάνει να γελάσεις (ίσως σου εκμαιεύσει ένα χαμόγελο), ούτε σε συγκινεί. Κι ο βασικός λόγος είναι ότι όλα είναι χιλιοειπωμένα, σαν ένα κολάζ από έτοιμες εικόνες και φράσεις με γενικό τίτλο «κοινοτυπία». Δεν γίνεται το μεγάλο λάθος που θα σε έκανε να αποστραφείς της θέασης, η σκηνοθέτιδα ελέγχεται για τις ικανότητες της αλλά όχι για τις προθέσεις της, μα είμαστε πάρα πολύ μακριά από τη μέση τρυφερή ταινία με παιδιά που μας έχει συνηθίσει ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
