Army of Thieves

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 1/11/2021

Ο Σεμπάστιαν είναι ένας μοναχικός, συμπαθητικός τύπος που εργάζεται ως ταμίας σε μια τράπεζα στο Πότσνταμ, στο γερμανικό κρατίδιο του Βρανδεμβούργου. Η ζωή του κυλάει ανιαρά, δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά, και το μόνο πράγμα που του δίνει μια κάποια ευχαρίστηση είναι η ασχολία του από παιδί με την παραβίαση χρηματοκιβωτίων. Διατηρεί μάλιστα και το δικό του κανάλι στο YouTube, με σχετικά βίντεο, το οποίο και προφανώς πάει άπατο, μέχρι τη στιγμή που μία και μοναδική προβολή ενός βίντεο θα αλλάξει για πάντα τη ζωή του. Χάρη σε αυτό το βίντεο, επιλέγεται από μια ομάδα κλεφτών, που στόχο έχουν την παραβίαση των τεσσάρων θρυλικών χρηματοκιβωτίων του κατασκευαστή Χανς Βάγκνερ. Ο Σεμπάστιαν, παρά τις ενστάσεις του, δεν μπορεί να αντισταθεί στο εγχείρημα, καθώς για τον ίδιο ήταν όνειρο ζωής το να καταφέρει να βρει και να παραβιάσει τα συγκεκριμένα χρηματοκιβώτια. Η αποστολή λοιπόν ξεκινά με τα τρία πρώτα χρηματοκιβώτια που βρίσκονται στην Ευρώπη, με απώτερο σκοπό της ομάδας να καταφέρουν μελλοντικά να φθάσουν στη Νεβάδα των ΗΠΑ, όπου ο ιάπωνας μεγαλοεπιχειρηματίας Μπλάι Τανάκα φυλάσσει το τέταρτο και πιο δύσκολο να ανοιχθεί χρηματοκιβώτιο. Σημειωτέον ότι στη Νεβάδα έχει μόλις ξεσπάσει επιδημία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι, αλλά αυτό είναι πλοκή από μια άλλη ταινία, που δεν επηρεάζει άμεσα τα όσα συμβαίνουν εδώ, πέρα από κάποια όνειρα του πρωταγωνιστή μας που μάλλον τον προετοιμάζουν για το μέλλον του.

Ο Σεμπάστιαν δεν είναι άλλος από τον Λούντβιχ Ντίτερ του Army of The Dead, που είδαμε λίγο καιρό πριν στο Netflix. Ο Ματίας Σβάιγκχεφερ επιστρέφει στον ρόλο, και ο Ζακ Σνάιντερ τον χρίζει σκηνοθέτη αυτής εδώ της ταινίας, που εκτυλίσσεται λίγο καιρό πριν τα γεγονότα του Army of The Dead. Ο Σβάιγκχεφερ δεν είναι πρωτάρης στη σκηνοθεσία καθώς έχει κάνει δουλειές στη Γερμανία. Εδώ βέβαια έχει να χειριστεί ένα σχετικά μεγάλο μπάτζετ και μια παραγωγή που θα προβληθεί παγκοσμίως, οπότε το βάρος είναι μεγαλύτερο. Παρόλα αυτά φαίνεται ότι άντεξε την πίεση και παρέδωσε μια αρκετά διασκεδαστική ταινία, που για καλή του τύχη δεν χρειάστηκε να έχει κάποια άμεση σχέση με την ταινία του Σνάιντερ. Υπάρχει σαφώς η ένωση της ιστορίας στο φινάλε, αλλά το Army of Thieves είναι μια καθαρή ταινία “ληστείας”, με όλα τα απαραίτητα συστατικά, χωρίς να ασχολείται με το θέμα των ζόμπι που αρχίζουν να εξαπλώνονται στην άλλη γωνιά της Γης.

Μια ταινία ληστείας, εκτός από τον μεγάλο στόχο που πρέπει να έχουν οι πρωταγωνιστές (αυτός εδώ είναι τα χρηματοκιβώτια του Βάγκνερ), πρέπει να έχει έξυπνα σχέδια κλοπής και απόδρασης, και φυσικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Όλα αυτά λοιπόν υπάρχουν σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό. Τα χρηματοκιβώτια του Χανς Βάγκνερ και η σχέση τους με τον Κύκλο των Δαχτυλιδιών, του άλλου Βάγκνερ, δίνουν και μια πιο μεταφυσική χροιά στην ιστορία, δείχνοντας έτσι την αξία που έχουν για τον Ντίτερ, κι ανεβάζοντας ένα σκαλάκι παραπάνω την τελική ικανοποίηση θεατών και πρωταγωνιστών, έστω κι αν υπάρχει κάπου η αίσθηση ότι εντέλει φαίνεται να ανοίγουν αρκετά εύκολα…

Ο σχεδιασμός των κλοπών και οι τρόποι απόδρασης έχουν ενδιαφέρον, και παρότι δεν βρίσκεις κάτι ιδιαιτέρως πρωτότυπο ή έξυπνο, δεν μπορώ να πω ότι δεν λειτουργούν αποτελεσματικά. Σε ποτίζουν με τα απαραίτητα σφηνάκια αγωνίας.

Οι χαρακτήρες είναι στάνταρ γραμμένοι, αλλά κι αυτό το τοποθετείς στο πλαίσιο του “τόσο ώστε να μην ενοχλεί”. Υπάρχει το όμορφο, έξυπνο και δύσκολο κορίτσι, που στην ουσία συντονίζει την ομάδα και ακούει στο όνομα Γκουέντολιν. Υπάρχει ο ωραίος, γυμνασμένος τύπος, που ακούει στο ψευδώνυμο Μπραντ Κέιτζ, ως λάτρης του αμερικανικού κινηματογράφου, και τον οποίο από την αρχή βλέπουμε καχύποπτα. Έχουμε και τον άσο στα ηλεκτρονικά συστήματα, που εδώ έχει θηλυκή και αρκετά σέξι μορφή, και τέλος έχουμε τον οδηγό, απαραίτητο για τη μεταφορά της ομάδας. Αυτή η ομάδα τα πάει σχετικά καλά έστω και με το προβλεπόμενο γράψιμο των χαρακτήρων τους. Μεγάλη ένσταση αποτελεί ο γραφικός πράκτορας της Ιντερπόλ, Ντελακρουά, ο οποίος έχει προσωπικά με την Γκουέντολιν και τον Μπραντ και επιθυμεί διακαώς να τους συλλάβει. Το θέμα εδώ είναι βγαίνει υπερβολικά κωμικός ο χαρακτήρας, στα όρια τού να θυμίζει τον επιθεωρητή Ντρέιφους από τις ταινίες του Ροζ Πάνθηρα.

Συνολικά η ταινία πάντως είναι μια χαρά και ομολογώ ότι τη διασκέδασα περισσότερο από το Army of The Dead, παρότι δηλωμένος θαυμαστή του Ζακ Σνάιντερ. Θα μπορούσε να είναι μικρότερης διάρκειας και έτσι να κυλάει ο χρόνος εντελώς αβίαστα. Έχει στιγμές μετά την πρώτη μία ώρα που θα μπορούσαν να λείπουν, αλλά το θέμα δεν είναι τι θα μπορούσε να έχει γίνει και τι όχι. Το θέμα είναι αυτό που τελικά βλέπουμε στην οθόνη μας, κι αυτό είναι αρκετά καλό, αρκετά διασκεδαστικό. Το βλέπεις, περνάς καλά και πας παρακάτω.

Βαθμολογία: