
Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων
- Alice in Wonderland
- 2010
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Ζωντανή & Κιν. Σχέδιο, Οικογενειακή, Περιπέτεια, Φαντασίας
- 04 Μαρτίου 2010
Η 19χρονη πια Αλίκη ακολουθεί τον Άσπρο Λαγό και επιστρέφει στη Χώρα των Θαυμάτων για πρώτη φορά μετά τα παιδικά της χρόνια, αν και δε θυμάται τίποτα από τις προηγούμενες περιπέτειές της. Εκεί θα συναντήσει μια σειρά από πολύχρωμους χαρακτήρες, όπως οι Τσιριμπίμ και Τσιριμπόμ, η Γάτα του Τσεσάιρ, ο Αβεσσαλώμ, ο Μαρτιάτικος Λαγός, ο Μπαγιάντ, ο Μουσκαρδίνος και φυσικά ο Τρελο-Καπελάς. Πότε μικραίνοντας και πότε μεγαλώνοντας, η Αλίκη θα ξεκινήσει ένα φανταστικό ταξίδι για να βρει το πραγματικό της πεπρωμένο και να βάλει τέλος στην τυραννία της Κόκκινης Βασίλισσας.
Σκηνοθεσία:
Κύριοι Ρόλοι:
Mia Wasikowska … Alice Kingsleigh
Johnny Depp … Tarrant Hightopp/ο Τρελός-Καπελάς
Anne Hathaway … Mirana/η λευκή βασίλισσα
Helena Bonham Carter … Iracebeth/η κόκκινη βασίλισσα
Michael Sheen … Nivens McTwisp (φωνή)
Alan Rickman … Absolem (φωνή)
Stephen Fry … ο γάτος του Τσεσάιρ (φωνή)
Crispin Glover … Ilosovic Stayne/βαλές κούπα
Timothy Spall … Bayard Hamar (φωνή)
Paul Whitehouse … Thackery Earwicket/ο μαρτιάτικος λαγός (φωνή)
Christopher Lee … Jabberwocky (φωνή)
Matt Lucas … Tweedledee/Tweedledum
Michael Gough … Uilleam (φωνή)
Barbara Windsor … Mallymkun (φωνή)
Marton Csokas … Charles Kingsleigh
Frances de la Tour … θεία Imogene
Eleanor Tomlinson … Fiona Chattaway
Tim Pigott-Smith … λόρδος Ascot
Geraldine James … λαίδη Ascot
Lindsay Duncan … Helen Kingsleigh
Imelda Staunton … τα λουλούδια (φωνή)
Jim Carter … ο δήμιος (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Linda Woolverton
Παραγωγή: Joe Roth, Jennifer Todd, Suzanne Todd, Richard D. Zanuck
Μουσική: Danny Elfman
Φωτογραφία: Dariusz Wolski
Μοντάζ: Chris Lebenzon
Σκηνικά: Robert Stromberg
Κοστούμια: Colleen Atwood
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Alice in Wonderland
- Ελληνικός Τίτλος: Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (1951)
- Η Αλίκη Μέσα από τον Καθρέφτη (2016)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστορήματα: Alice’s Adventures in Wonderland και Through the Looking-Glass του Lewis Carroll.
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο Όσκαρ σκηνικών και κοστουμιών. Υποψήφιο για ειδικά εφέ.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου αντρικού ρόλου (Johnny Depp) στην ίδια κατηγορία και μουσικής.
- Βραβείο Bafta κοστουμιών και μακιγιάζ/κομμώσεων. Υποψήφιο για μουσική, σκηνικά και ειδικά εφέ.
Παραλειπόμενα
- Ο σχεδιασμός ξεκίνησε από το 2006 για μια μεγάλη ταινία φαντασίας, με τη Linda Woolverton να προτείνει μια μεγαλύτερη σε ηλικία εκδοχή της Αλίκης που θα επιστρέφει στη Χώρα των Θαυμάτων. Ο Joe Roth επέλεξε να πάει την ιδέα κατευθείαν στη Walt Disney Pictures, που έδωσε άμεσα το πράσινο φως και στη Woolverton την ανάθεση του σεναρίου. Το πρώτο σενάριο ήταν έτοιμο το 2007 με τίτλο Alice, και ο Tim Burton συμφώνησε να το αναλάβει. Σύμφωνα με μεγαλοστέλεχος της Disney, ο Burton ήταν η πρώτη αλλά και μόνη επιλογή για τη σκηνοθεσία. Μέσα στον ίδιο χρόνο έγινε γνωστό πως θα ήταν μια μίξη από ζωντανή εικόνα και motion-capture κινουμένου σχεδίου χαρακτήρες.
- Η έβδομη συνεργασία του Johnny Depp με τον Tim Burton και η έκτη της Helena Bonham Carter με τον ίδιο σκηνοθέτη.
- Πολλές σταρ έκαναν τα πάντα για να πάρουν το ρόλο της Αλίκης. Ανάμεσα σε αυτές, η Lindsay Lohan, η Amanda Seyfried, η Dakota Blue Richards, η Jennifer Lawrence, η Cara Delevingne και η Jessica Brown Findlay. Νικήτρια βγήκε μια νεαρή ηθοποιός από την Αυστραλία, η Mia Wasikowska, με έφεση στο μπαλέτο. Δεν είναι το ντεμπούτο της, αλλά από εδώ απέκτησε άμεσα τη δημοσιότητα.
- Η Bonham Carter αποκάλυψε ότι όταν την κάλεσε στο γραφείο της ο τότε δεσμός της, Tim Burton, περίμενε ότι θα της έκανε πρόταση γάμου. Αντί αυτού της πρότεινε τον συγκεκριμένο ρόλο, και αυτή είπε το “ναι”.
- Σε πρώιμο στάδιο, η Disney είχε προτείνει στην Anne Hathaway τον ρόλο της Αλίκης, αλλά ήταν η ηθοποιός που απάντησε πως προτιμούσε αυτόν της Λευκής Βασίλισσας.
- Στις 6 και 7 Αυγούστου του 2008, έγινε κάστινγκ για 250 κομπάρσους στο Πλίμουθ. Απαραίτητες συστάσεις το βικτοριανό look και να μην έχουν ορατά τατουάζ, πίρσινγκ ή βαμμένα μαλλιά.
- Το φιλμ γυρίστηκε με συμβατικές κάμερες και μετατράπηκε ακολούθως σε 3D. Αυτό έγινε τόσο για λόγους οικονομίας, όσο και γιατί οι 3D κάμερες ήταν δύσκολες στον χειρισμό τους. Από την άλλη όμως ο James Cameron, που γύριζε τότε το Avatar, κριτίκαρε αυτή την απόφαση, δηλώνοντας ότι “δεν έχει νόημα να γυρίζεις σε 2D και να το μετατρέπεις σε 3D”.
- Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
- Κόστισε μεν 200 εκατομμύρια δολάρια, αλλά οι εισπράξεις έφτασαν στα 1 δις και 25 εκ. δολάρια. Κατατάχτηκε δεύτερο στη χρονιά του, αλλά κυρίως εκκίνησε τη μόδα των ζωντανών διασκευών από παραμύθια και κινούμενα σχέδια, ειδικά από τα Walt Disney Studios, ακόμα κι αν δεν ήταν το πρώτο του είδους.
- Και στα ελληνικά (από το 2023), με τις φωνές των: Τερέζα Καζιτόρη (Αλίκη), Χρήστος Θάνος (Καπελάς/Κάρολος Κίνγκσλι), Σοφία Τσάκα (Κόκκινη Βασίλισσα/Έλεν Κίνγκσλι), Άριελ Κωνσταντινίδη (Λευκή Βασίλισσα/Φέιθ Χάθαγουεϊ), Νίκος Νίκας (Αβεσσαλώμ/Ντόντο/Δρακοτρομάρας), Τηλέμαχος Κρεβάικας (Γάτος Τσέσαϊρ/Μπάγιαρντ/λόρδος Άσκοτ), Θάνος Λέκκας (Στέιν/Άμις), Πέτρος Σπυρόπουλος (το άσπρο κουνέλι), Σπύρος Μπιμπίλας (μαρτιάτικος λαγός), Δημήτρης Δημόπουλος (Τουίντλντι/Τουίντλνταμ/Λόουελ/άντρας με μεγάλη κοιλιά), Ευγενία Λιάκου (6χρονη Αλίκη), Χρυσούλα Παπαδοπούλου (Φιόνα Χάθαγουεϊ/Μαργαρίτα Κίνγκσλι/γυναίκα με μεγάλη μύτη), Βίνα Παπαδοπούλου (Μουσκαρδίνα/θεία Ιμογένη), Λένα Μαραβέα (λαίδη Άσκοτ/γυναίκα με μεγάλη μύτη/λουλούδια). Σκηνοθετική επιμέλεια/Μετάφραση: Σοφία Τσάκα.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Πέρα από την αυθεντική μουσική, κυκλοφόρησε και ένα άλμπουμ με τίτλο Almost Alice. Αυτό έχει μονάχα έμμεση σχέση με την ταινία, μια και τα τραγούδια που το αποτελούν είναι απλά εμπνευσμένα από αυτήν ή γενικά από την Αλίκη. Ξεχώρισαν, αλλά και κυκλοφόρησαν σαν σινγκλ, το Alice με την Avril Lavigne (το μοναδικό που ακούγεται και στην ταινία, στους τίτλους τέλους), και το Tea Party με την Kerli. Το άλμπουμ αυτό κατατάχτηκε στην πέμπτη θέση του αμερικανικού Billboard.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/2/2010
Δεν ξέρω, αλλά τον Tim Burton θα πρέπει να τον «βαλσαμώσουν» όταν φύγει από τα εγκόσμια, σαν τον Disney, προς τιμή της φαντασίας μας. Ο μεγαλύτερος σύγχρονος παραμυθάς επιλέγει ακόμα ένα θέμα που μοιάζει να γράφτηκε ειδικά για αυτόν, και ούτε λίγο ούτε πολύ καταπλήσσει. Μην το ψάχνετε, δεν είναι στην καλύτερη του φόρμα ο Tim, αλλά μην ακούτε κανέναν, συμπεριλαμβανομένου κι εμένα. Ακόμα και που παίρνουμε αυτό ακριβώς που περιμέναμε, είναι αρκετό για να σε γεμίσει με δύο ώρες ονείρου ή, στην προκειμένη, να σε βάλουν εκ νέου στο κρεβάτι με τη γιαγιά να σου αφηγείται το παραμύθι…
Ο Burton, με το καλημέρα, επιβάλει έναν υπνωτιστικό ρυθμό που πετυχαίνει να απορροφά τους κραδασμούς της δράσης και να σε βάζει σε μια κατάσταση νιρβάνας. Πολύ έξυπνα, δεν περιορίζεται στο βιβλίο του Lewis Carroll, αλλά το πηγαίνει ένα σεναριακό βήμα παραπέρα, διατηρώντας όλους τους θαυμαστούς χαρακτήρες του όπως τους φανταζόμασταν και τους θέλαμε. Εδώ, όμως, έχουμε και το «φάντασμα στη μηχανή». Από ένα σημείο κι έπειτα, έρχονται οι σεναριακές ευκολίες, που ενώ στην αρχή τις δέχεσαι καλοπροαίρετα, προς το φινάλε γίνονται κανόνας. Ήδη όμως έχεις αρπάξει τόση μαγεία από την εικόνα, που η γενική εντύπωση χαλάει στο ελάχιστο. Σίγουρα θα το ήθελα πιο «σπιρτόζικο», αλλά κι αυτό φτάνει για να ενώσει με επιτυχία το παιδικό με το ενήλικο κοινό, με κοινό παρανομαστή το παραμύθι. Ένα όμορφο παραμύθι που αγαλλιάζει τα άγχη μας…
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 6/4/2010
Πάντοτε όταν βλέπω μια ταινία του Tim Burton, αναρωτιέμαι γιατί όλες αυτές οι ταινίες που θέλουν να απευθύνονται σε όλη την οικογένεια είναι τόσο ίδιες κι εντέλει πληκτικές. Θα μου πείτε, αν ήταν όλες στο στυλ του Tim Burton, o Burton δεν θα ήταν αυτός που είναι. Ναι, έχετε δίκιο… Δεν ξέρω αν είστε φαν του σκηνοθέτη, αν έχετε βαρεθεί το στυλ με το πέρασμα του χρόνου, δεν μπορώ όμως να πιστέψω ότι προσπερνάτε τις ταινίες του σφυρίζοντας αδιάφορα. Εδώ λοιπόν θα κάνει ακριβώς αυτό που γνωρίζει τόσα χρόνια, δεν αλλάζει στυλ, δεν αλλάζει πρωταγωνιστές, για την ακρίβεια δεν αλλάζει τίποτα… μια ομάδα που κερδίζει γιατί να την αλλάξεις όμως;
Για άλλη μια φορά, μας μεταφέρει σε έναν κόσμο γεμάτο χρώμα, φαντασία και ιδιαιτέρους ήρωες. Η μαγεία και η ουσία του κινηματογράφου είναι η εικόνα, κι ο Tim Burton το έχει εμπεδώσει για τα καλά πλέον, με αποτέλεσμα να μας χαρίζει εικόνες που μικροί και μεγάλοι δεν θα ξεχάσουμε εύκολα. Ο σκηνοθέτης εδώ, όπως και σε κάθε ταινία του, θέλει να απευθυνθεί σε όλες τις ηλικίες. Αυτό που λείπει προκειμένου να γοητεύσει πλήρως το ενήλικο κοινό του είναι ορισμένοι συμβολισμοί, ένα νόημα απώτερο που να απευθύνεται στο πνεύμα κι όχι μονάχα στα μάτια μας. Η τέχνη δεν διακρίνεται σε ενήλικη και παιδική, κι ο ρόλος της είναι να μας προβληματίζει…
Συμπερασματικά, νομίζω πως μπροστά στο ταξίδι που χαρίζει ο Burton στη φαντασία μας, του συγχωρούμε με μεγάλη ευκολία την όποια έλλειψη ιδιαίτερης ουσίας και φεύγουμε από τη σκοτεινή αίθουσα σχεδόν μαγεμένοι. Α, κι όσες φορές κι αν αποφασίσει ακόμη να το κάνει, δεν θα βαρεθώ ποτέ να βλέπω τον Johnny Depp να παίζει τον τρελό…
Βαθμολογία: