Air: Κυνηγώντας ένα Θρύλο

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 4/4/2023

Δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τον τρόπο με τον οποίο ο Ben Affleck διατηρεί ψηλά το πρεστίζ ενός Χόλιγουντ που εμφανίζεται όλο και πιο σποραδικά στον κινηματογράφο. Η εξαιρετική σκηνοθετική του πορεία, αρχής γενομένης το 2007 με το “Χωρίς Ίχνη”, συνδυάζεται εδώ με την ξεχωριστή του συνεργασία με τον Matt Damon για να αφηγηθεί μια κλασική ιστορία αμερικανικού ονείρου που όσο κι αν σαν υπόθεση δεν γεμίζει το μάτι, την αφηγείται με ψυχή και τέχνη.

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα με τα οποία αναμετριέται εδώ ο Affleck και δεν βγαίνει νικητής. Σε ό,τι αφορά το σενάριο του πρωτοεμφανιζόμενου Alex Convery, η βασισμένη-σε-αληθινά-γεγονότα ιστορία κινείται σαν μια ομαδική βιογραφία, αναδεικνύοντας τα πάντα χωρίς να εστιάζει υπερβολικά σε τίποτα, εμποτισμένη με ισόποσες δόσεις αβίαστου δράματος και υπερβολικά πετυχημένου χιούμορ. Ειδικά αυτό το τελευταίο θεωρώ πως θα είναι το κλειδί της δημοφιλίας, αφού κανείς δεν θα μπορέσει να αντιπαθήσει το “Air”.

Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός υπηρετώντας τη δημιουργία σασπένς σε μια ιστορία όχι ιδιαίτερα φιλική για τη μεγάλη οθόνη. Δεν είναι από τις ιστορίες που δεν γνωρίζεις τι συνέβη και περιμένεις την τελική έκβαση. Οι περισσότεροι έχουμε ακουστά τα Air Jordan και τη σχέση της Nike με το NBA, και φαντάζει άθλος να κάνεις τον θεατή να ενδιαφερθεί για μια ταινία που παρουσιάζει πώς η Nike προσέγγισε τον Michael Jordan για τη διαφήμιση των προϊόντων της. Δεν πρόκειται για μια αθλητική ταινία, στην πραγματικότητα δεν αφορά καν το μπάσκετ αλλά τη δημιουργία μιας καμπάνιας μάρκετινγκ. Κι όμως το “Air” είναι έξοχα συναρπαστικό, ακόμα και όταν η οθόνη γεμίζει από ημερομηνίες, ονόματα και ιδιότητες.

Στο επίκεντρο βρίσκεται ο Σάνι Βακάρο, ένας άντρας πρόθυμος να ακολουθήσει το ένστικτό του και είτε να φτάσει στην κορυφή είτε να γκρεμιστεί για πάντα με μια ριξιά -όπως πολύ όμορφα υποδηλώνει η σκηνή στο καζίνο στην αρχική σεκάνς. Ο Matt Damon αποτελεί μια στιβαρή πρωταγωνιστική παρουσία, καλοδεχούμενη μετά από τους πολυάριθμους περιπετειώδεις ρόλους του. Το καστ συμπληρώνουν μια σειρά από πολύχρωμους χαρακτήρες, με τον Affleck να κρατά για τον εαυτό του τον πιο ιδιοσυγκρασιακά αλλόκοτο θυμίζοντας πόσο ικανός είναι να ερμηνεύει πατώντας σε λεπτές ισορροπίες. Οι Bateman, Maher και Messina λάμπουν με το πλούσιο υλικό που τους παρέχει το σενάριο και η Viola Davis είναι φανταστική ξεγλιστρώντας εδώ από τη σκληρή γυναικεία περσόνα των τελευταίων ετών, ερμηνεύοντας μια γυναίκα με διακριτικό αλλά άσβεστο δυναμισμό.

Αξιοσημείωτο ρόλο παίζει ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται η ανασύσταση της εποχής, σε μια περίοδο που η πλειοψηφία των ταινιών βασίζεται στην απλή νοσταλγία. Το 1984 αντικατοπτρίζεται σε κάθε καρέ με μια προσεγμένη σκηνική αισθητική, και παρότι ο Affleck φαίνεται να την παρουσιάζει με μεγάλη αγάπη -πρόκειται άλλωστε για την εποχή της παιδικής του ηλικίας- είναι υπερβολικά ικανός στη σκηνοθεσία για να την ξεπουλήσει. Η κάμερά του δεν ξεφεύγει από το κλασικό ακαδημαϊκό στιλ, αλλά διανθίζεται στα κατάλληλα σημεία με μια «guerrilla» αισθητική που της προσδίδει στιλ και άποψη. Εμπνευσμένος είναι ο τρόπος με τον οποίο η ταινία χειρίζεται τον Michael Jordan, κρατώντας το πρόσωπό του σταθερά εκτός κάδρου σα έναν άλλο MacGuffin.

Μια φαινομενικά αδιάφορη ιστορία μετατρέπεται χάρη στην εμπνευσμένη οπτική του Affleck σε ένα συναρπαστικό σινεμά βιογραφίας χτισμένο σε πανανθρώπινες απόπειρες και ρίσκα της ζωής. Σύγχρονο στην προσέγγιση της πολιτισμικής εποχής του 1980, που υποδηλώνει μέσω της αφήγησης παρά μεταχειρίζεται σαν φανερή πηγή νοήματος, το “Air” είναι ένα ποιοτικό σινεμά φιλόξενο για κάθε θεατή και κυρίως απολαυστικό.

Βαθμολογία: