Η πενταμελής οικογένεια του Κέρτις και της Μέρεντιθ επιλέγεται για να δοκιμάσει μια νέα επαναστατική συσκευή τεχνητής νοημοσύνης που ονομάζεται ΑΙΑ. Όταν όμως αυτό αρχίσει να μαθαίνει τις συνήθειες τους και να ανταποκρίνεται σε οτιδήποτε χρειάζονται σε σχέση με την τεχνολογία, το ΑΙΑ αποκτά δική του σκέψη και προσπαθεί να ελέγξει και να προστατεύει την οικογένεια με κάθε κόστος. 

Σκηνοθεσία:

Chris Weitz

Κύριοι Ρόλοι:

John Cho … Curtis

Katherine Waterston … Meredith

Keith Carradine … Marcus

Havana Rose Liu … Melody/AIA (φωνή)

Lukita Maxwell … Iris

Ashley Romans … Sam

David Dastmalchian … Lightning

Isaac Bae … Cal

Riki Lindhome … Maud

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Chris Weitz

Παραγωγή: Jason Blum, Andrew Miano, Chris Weitz

Μουσική: Alex Weston

Φωτογραφία: Javier Aguirresarobe

Μοντάζ: Timothy Alverson, Priscilla Nedd-Friendly

Σκηνικά: David Brisbin

Κοστούμια: Molly Grundman

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: AfrAId
  • Ελληνικός Τίτλος: Φοβάμαι
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Afraid
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: ΦοβάμΑΙ

Παραλειπόμενα

  • Επιστροφή για τον Chris Weitz στη σκηνοθεσία μετά από 6 χρόνια, χωρίς να έχει αφήσει τη δεύτερη κύρια ιδιότητα του, το σενάριο. Είναι όμως και μόλις η τρίτη φορά που σε ένα φιλμ υπογράφει σκηνοθεσία και σενάριο μαζί (με την προηγούμενη να είναι πίσω στο 2007), κι ενώ μετράει στη φιλμογραφία του 15 ταινίες.
  • Ο σχεδιασμός ξεκίνησε με τίτλο They Listen.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Πρώτη ταινία του Weitz που δεν βρίσκεται στη σύνθεση ο Alexandre Desplat.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 25/9/2024

Το σχόλιο που εναγωνίως θέλει να συνοδεύσει μια ταινία τρόμου που δεν βγήκε να σε τρομάξει με jump-scares αλλά με το μήνυμα της (επιτέλους, να και μία), είναι άκρως θεμιτό, και δεν ακυρώνεται από όσους θα διαφωνήσουν με αυτό. Έχουμε ταυτόχρονα μια sci-fi που πατάει γερά στο παρόν μας, και είναι άδικο να την ακυρώσει κάποιος εκθέτοντας διαφορετικές απόψεις περί του πού οδηγούμαστε. Όλα καλά λοιπόν; Όχι…

Άμα πει κάποιος ότι το περίμενε από τον δημιουργό της Χρυσής Πυξίδας να τα κάνει κυριολεκτικά μπάχαλο έχοντας στα χέρια του ένα τόσο δυνατό προμήνυμα, φοβάμαι ότι θα έπρεπε να τον πιστέψετε. Ακόμα και οι επίδοξοι καταστροφείς της ανθρωπότητας που ελλοχεύουν να βάλλουν σε κίνδυνο την ανθρώπινη ύπαρξη για να γεμίσουν απλά και εφήμερα τα ταμεία τους, λογικά θα σκούπισαν με ανακούφιση το μέτωπο τους βλέποντας μια χαμένη ευκαιρία να αποκαλυφθεί η εγκληματική τους αδιαφορία για το ανθρώπινο είδος. Ας τα βάλουμε όμως όλα αυτά σε μια πιο κινηματογραφική σειρά…

Επιμέρους θα αρπάξεις κάμποσα πράγματα που ξεκολλάνε την ταινία του Chris Weitz από το μηδέν. Είναι προεκτάσεις αυτών που έλεγε πριν από δεκαετίες ο Isaac Asimov περί της εξέλιξης της τεχνολογίας, αλλά και ένα κλικ εφιαλτικότερο επειδή αναφέρεται σε κομμάτια της που είναι μισό βήμα από τις πόρτες των σπιτιών μας, μην πούμε ότι έχει ήδη εισβάλει και σας τρομάξουμε. Το να κολλάμε τα μάτια μας σε οθόνες και να πιστεύουμε ότι αυτό είναι φυσική εξέλιξη ή «δεν με νοιάζει τι λες, εγώ αυτό γουστάρω» είναι κάτι που η φύση το επιτρέπει, αλλά οι κανόνες που κάνουν λειτουργική μια ανθρώπινη κοινωνία ή προσωπικότητα γνωρίζουν καλά ότι είναι συχνότατα άπιαστο όνειρο το να κρατηθούν οι ισορροπίες που θα το κάνουν αυτό όχι μόνο ακίνδυνο, αλλά ακόμα και χρήσιμο. Όπως και η ταινία παρατηρεί, βρισκόμαστε στο ανώτερο ύψος μια τραμπάλας, αγνοώντας ότι ακολουθάει η πτώση. Η εκδοχή περί αυτής της πτώσης που παρέχεται εδώ δεν είναι διόλου άστοχη, έστω κι αν άμεσα αφορά εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που μπορούν να έχουν άμεση πρόσβαση σε κάτι τέτοιο.

Το μήνυμα λοιπόν υπάρχει, είναι εύστοχο, φωνάζει. Έλα όμως που όσο κυλάει το φιλμ αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι είτε κατά τη συγγραφή του σεναρίου, είτε κατά τα γυρίσματα, είτε -το πιο πιθανό- στη μονταζιέρα κάτι πήγε πολύ στραβά. Ειδικά προς το κλείσιμο του το φιλμ αποκτά μια μπλέντερ λογική που ανακατεύει σκηνές, νοήματα και ανατροπές, προκαλώντας μια απώθηση σε αυτόν που παρακολουθεί, Εάν είσαι τυχερός, έχεις κρατήσει ξερά-κοφτά το γενικό μήνυμα, και αγνοείς τον σύνδεσμο του με αυτό το κάτι που θέλει να ξεχωρίσει και ως ταινία. Τουλάχιστον, η έναρξη -και μέχρι ενός σημείου- πηγαίνει ομαλά, κι έτσι έχεις τις ευκαιρίες σου να απομυζήσεις αυτό το θετικό που προς τα τελευταία πλάνα είναι σαν να προσπαθεί να παίξει κρυφτό με εσένα.

Θα πρότεινα να μην το αποφύγετε, ακόμα και που θριλερικά είναι μια τρανταχτή αποτυχία. Κι αυτό επειδή δεν δίνεται καθόλου εύκολα ανοιχτό βήμα σε εκείνες τις φωνές που κοιτούν με στραβό μάτι το μέλλον μας, και ίσως αρκετές από αυτές να λένε πράγματα που πατάνε σε αποδεκτή λογική και επιβάλλεται να εισακουστούν όσο πιο δυνατά γίνεται. Με την ομολογουμένα ανεξέλεγκτη άνοδο της συνωσιολογίας, το δημόσιο βήμα έχει βάλει ένα «στοπ» που δεν αφήνει ούτε τους εμπειρογνώμονες-ορθολογιστές να δοκιμάσουν να περάσουν από το φίλτρο του «αφήστε τον να μιλήσει», και δεν θα μας βγει σε καλό αυτό. Κι αυτό επειδή το ότι το κατεστημένο -που τους εξοστρακίζει- κάνει μακάβρια λάθη ή «λάθη», φοβάμαι ότι έχει αποδειχτεί με τραγικές συνέπειες…

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα

Γκαλερι φωτογραφιων

17 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *