Ένας Ήσυχος Άνθρωπος

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 25/11/2021

Ο Μάκης είναι ένας οινοπαραγωγός που ζει με την κόρη του σε ένα ακριτικό νησί κοντά στα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας. Κατάχρεος, χήρος και εν γένει δυστυχής, πασχίζει να αποτρέψει τη μετεγκατάσταση της κόρης του στην πρωτεύουσα και να παραδώσει μια μεγάλη παραγγελία σε έναν τοπικό επιχειρηματία ελπίζοντας να ξεχρεώσει. Για κακή του τύχη, όμως, ένας καταζητούμενος εγκληματίας καταφθάνει στο νησί και τον κρατά όμηρο εντός του σπιτιού του.

Ο Τάσος Γερακίνης στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του επιχειρεί να ακροβατήσει ανάμεσα σε διαφορετικά genres. Το σκοτεινό δράμα ενός ανθρώπου που έχει ξεμείνει από ψυχικά αποθέματα φωλιάζει μέσα στο σώμα ενός ψυχολογικού θρίλερ εγκλεισμού και οικιακής εισβολής. Ωστόσο, οι νόρμες του δεύτερου παρεισφρέουν προτού νιώσουμε μια ουσιώδη σύνδεση με τον χαρακτήρα και έτσι περισσότερο απορρυθμίζουν εν τη γενέσει του το δράμα παρά το εμπλουτίζουν με ουσιώδη τρόπο.

Ο έλληνας δημιουργός αντιστέκεται στη σαγήνη της καρτποσταλικής κινηματογράφησης του νησιού που αποτελεί το πεδίο της δράσης (τα γυρίσματα έλαβαν χώρα στη Σκύρο), χωρίς όμως να διαμορφώνει εναργώς μια τοπική μικροκοινωνία που αποπνέει την αίσθηση της κοινότητας. Πάντως, χάρη στην εσωτερική ερμηνεία του Τάκη Σακελλαρίου, η πορεία του χαρακτήρα εξακολουθεί να γεννά το ενδιαφέρον ακόμα και όταν τίθεται εντός ενός home-invasion πλαισίου που δεν την ευνοεί. Ο Μάκης είναι ένας άνθρωπος γεμάτος αδιέξοδα που σωρεύει τη μια λάθος επιλογή μετά την άλλη. Η κάμερα του Γερακίνη ακολουθεί από κοντά όσο ο χαρακτήρας βλέπει τα πράγματα να εκφεύγουν από τον έλεγχό του και ανιχνεύει όλη τη νεοελληνική ματαίωση που με φυσικότητα ανακύπτει από τη συμπεριφορά του.

Δίπλα όμως στην ατυχή εργαλειοποίηση της εισβολής ως καθρέφτισμα της κλειστοφοβικής ψυχικής συνθήκης που βιώνει ο κεντρικός χαρακτήρας, η σοβαρότερη αστοχία προκύπτει στη μονοδιάστατη απεικόνιση του χαρακτήρα της κόρης του πρωταγωνιστή, η οποία μοιάζει να μην εντάσσεται ποτέ στη δραματουργία του φιλμ με κανέναν πιθανό τρόπο. Τούτο συμβάλλει και στην όλη αίσθηση της ανακολουθίας που παρατηρούμε στο συνολικό κλίμα της ταινίας, η οποία ατονεί εκεί που θα έπρεπε να εγείρει το ενδιαφέρον (στα της εισβολής) και ανθεί εκεί που οι εντάσεις είναι σαφώς πιο ήπιες (στα ζητήματα που αφορούν τα αδιέξοδα του Μάκη).

Συνολικά, πάντως, ο Γερακίνης επιδεικνύει καλή αίσθηση κινηματογραφικού ρυθμού και ψήγματα μιας σοβαρής προσέγγισης στον κεντρικό του ήρωα, ενώ αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα και τον εγκλωβισμό που ακολουθεί τη βία που εισβάλλει στην ψυχή και τη θέτει σε αβάσταχτη ομηρία. Παρά τις ανισορροπίες που εμφανίζει όταν καλείται να διαχειριστεί τις συμβάσεις του είδους του ψυχολογικού θρίλερ, δημιουργεί μια ταινία που έχει ενδιαφέροντα σημεία να προσέξει κανείς. Δυσλειτουργική μεν, όχι όμως και συνολικά ατελέσφορη.

Βαθμολογία: