Ο Δικός της Πόλεμος
- A Private War
- 2018
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Αραβικά
- Βιογραφία, Δραματική, Ιστορική, Πολεμικό Δράμα
- 13 Δεκεμβρίου 2018
Η Μαρί Κόλβιν είναι μία από τις πιο αναγνωρισμένες πολεμικές ανταποκρίτριες της εποχής μας. Το επαναστατικό και ατρόμητο πνεύμα της την τοποθετεί πάντα στην πρώτη γραμμή της μάχης με σκοπό να δώσει φωνή στους αδύναμους, θυσιάζοντας την προσωπική της ζωή. Η αποστολή της να δείξει με κάθε κόστος την πραγματική φρίκη του πολέμου μαζί με τον διάσημο φωτογράφο Πολ Κονρόι τούς οδηγεί στην πιο επικίνδυνη αποστολή της ζωής τους, στην πολιορκούμενη πόλη Χομς της Συρίας.
Σκηνοθεσία:
Matthew Heineman
Κύριοι Ρόλοι:
Rosamund Pike … Marie Colvin
Jamie Dornan … Paul Conroy
Stanley Tucci … Tony Shaw
Tom Hollander … Sean Ryan
Corey Johnson … Norm Coburn
Faye Marsay … Kate Richardson
Nikki Amuka-Bird … Rita Williams
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Arash Amel
Παραγωγή: Matthew George, Matthew Heineman, Basil Iwanyk, Marissa McMahon, Charlize Theron
Μουσική: H. Scott Salinas
Φωτογραφία: Robert Richardson
Μοντάζ: Nick Fenton
Σκηνικά: Sophie Becher
Κοστούμια: Michael O’Connor
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: A Private War
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Δικός της Πόλεμος
Σεναριακή Πηγή
- Άρθρο: Marie Colvin’s Private War της Marie Brenner.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Rosamund Pike) σε δράμα, και τραγουδιού (Requiem for a Private War).
Παραλειπόμενα
- Πρώτη ταινία μυθοπλασίας για τον πετυχημένο ντοκιμαντερίστα Matthew Heineman.
- Ο Jamie Dornan ήρθε ως αντικαταστάτης του Taron Egerton, ο οποίος και αποχώρησε.
- Τα γυρίσματα της Συρίας έγιναν στην Ιορδανία.
- Παρότι είχε ένα κόστος των 18,9 εκατομμυρίων δολαρίων, το φιλμ εισέπραξε μόλις 3,9.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η Annie Lennox έγραψε και ερμηνεύει για την ταινία το Requiem for a Private War.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/6/2019
Από τις ταινίες που οι Αμερικανοί λατρεύουν να βγάζουν, μία ακόμα απόδειξη ότι η Δύση δεν κλείνει τα μάτια στον παγκόσμιο πόνο, αλλά… χάνει το μάτι της για αυτά! Μιλάμε όμως για ένα σινεμά που ενώ μοιάζει στρατευμένο στην αλήθεια, αυτή την αλήθεια την οικειοποιείται για χάρη της ανάδειξης μιας εικόνας που οι ισχυροί ήδη γνωρίζουν, και στην προκειμένη είναι η ηρωποίηση της εικονοποίησης σκηνών φρίκης στα μάτια ενός κοινού, που το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να συγκινηθεί σαν να βλέπει μια ταινία (πληρώνοντας μαζί και το αντίτιμο στο κανάλι, μέσω της ακροαματικότητας-μερίδας διαφημίσεων). Όλη αυτή η λογική τής αν μη τι άλλο καλογυρισμένης αυτής δραματικής περιπέτειας, παραπέμπει σε μια ηθοπλαστική ερμηνεία που η Δύση σερβίρει επί έναν αιώνα τώρα, και τίποτα δεν μπήκε στον κόπο να αλλάξει. Απλά προσφέρει άλλοθι για να μη νιώθουμε και εμείς οι «πελάτες» κακόβολα…
Ναι, πολύ καλή η Ρόζαμουντ Πάικ, καλή και η παρέλαση φρίκης πολέμου, αλλά δεν ξέρω στην προκειμένη το πόσο βάρος πρέπει να δώσουμε σε αυτών τη σημασία με τέτοιο πολιτικό προκείμενο και πεπαλαιωμένης κοπής σενάριο.
Βαθμολογία: