Συντάκτης: Σοφία Λυκούδη

Παρακολουθώντας κατ’ επανάληψη τούτο το αξεπέραστο κομψοτέχνημα του εγχώριου κινηματογράφου, ο θεατής πρόθυμα εμβαπτίζεται στο σαγηνευτικό, αλλά κι εύθυμα περιπαικτικό ηθογραφικό συναξάρι των εποχών του Δήμου Αβδελιώδη.

Ο αφηγηματικός ρους αναβρύζει από την αδόκητη ορφάνια της τοπικής αγροφυλακής στο κατεργάρικο χωριό Θολοποτάμι της Χίου, κατόπιν του υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες θανάτου του τελευταίου εν υπηρεσία αγροφύλακα, κι εν συνεχεία εκβάλλει στην αλληλουχιακή συστάδα ιστοριών τις οποίες φορτώνονται υπό μάλης οι επίδοξοι, μα πάντοτε βραχυπρόθεσμοι αντικαταστάτες του εκλιπόντα προκατόχου. Εντούτοις, η έλευση του εκάστοτε νεοφερμένου αγροφύλακα φαντάζει τόσο πρόσκαιρη όσο και η αναπότρεπτα αποδημητική φύση των εποχών. Εξάλλου, καθένας τους ενδύεται τις ιδιοσυγκρασιακές αποχρώσεις της εποχής που εκπροσωπεί, σαν το επάγγελμα να συνάπτει κάποιο άτυπο συμβόλαιο συμβάδισης με τις άγνωρες ή καθεστηκυίες διαθέσεις της γης. Ο πρώτος εμφορείται από τη ράθυμη οκνηρία του θέρους, ο δεύτερος εκπέμπει το σαρωτικό μένος των φθινοπωρινών φαινομένων που εξαρχής αναλάμβαναν την απόξεση των θερινών υπολειμμάτων, ο τρίτος εκδηλώνει τη λιμασμένη “πείνα” του χειμώνα που εγείρει τα ακόρεστα πάθη, ενώ ο τέταρτος επιδίδεται στην παιγνιώδη ερωτογενή χορογραφία, την ίδια που προϋπαντεί και τη γλυκιά εαρινή υπερένταση της ανθοφορίας.

Η ταινία του Αβδελιώδη μάς συμπαρασύρει τόσο αβίαστα αφενός στη διάβαση των τεσσάρων εποχών κι αφετέρου στη δίνη αλλούτερων πάλαι ποτέ απολησμονημένων εποχών που έχουν ανεπιστρεπτί παρέλθει, τότε που οι άνθρωποι διαφεντεύονταν ακόμη από τις υπερφυσικές βούλες της μυστηριακής φύσης προτού απομαγευτεί, τότε που τα στοιχειά παραμόνευαν μέσα στο δισάκι των λαϊκών διηγήσεων των επαρχιακών ανθρώπων, μα κι ανάμεσά τους, τότε που οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να συναθροίζονται κάτω από την πλατύγυρη σκιά των δέντρων για να ασπαστούν τους μύθους της προέλευσης των τζιτζικιών.

Το έργο αυτό δεν μπορεί παρά να σε ξεπροβοδίσει με την επίγευση ενός ατόφιου παιδικού βλέμματος που περιδινίζεται κι ελίσσεται σε ένα κατάφυτο λιβάδι από κοκκινωπές τουλίπες, εκεί όπου εκκρεμεί η σύναξη της ατίθασης κλιμάκωσης της εαρινής μουσικής του Vivaldi με την ορμητική καταδίωξη του έρωτα.