Συντάκτης: Σπύρος Δούκας

Ο Πάνος Κούτρας έχει συμβάλλει με τον τρόπο του στην ανανέωση του ελληνικού σινεμά, όντας από τους αληθινά ενδιαφέροντες εκπροσώπους του queer κινηματογράφου. Εδώ η φιλοδοξία του τον οδηγεί σε μια σειρά από ατοπήματα που συνιστούν εντέλει μια εν πολλοίς αποτυχημένη προσπάθεια, παρά τις διαφαίνουσες καλές προθέσεις.

Το Dodo είναι ένα είδος πτηνού που έχει εξαφανιστεί εδώ και αιώνες, και μυστηριωδώς (εννοώντας ψηφιακά) εμφανίζεται στην πολυτελή κατοικία μιας ξεπεσμένης αθηναϊκής οικογένειας που πνίγεται στα χρέη, λίγες ώρες πριν τον γάμο της κόρης τους με έναν πλούσιο γαμπρό. Η ψηφιακή «μη αληθινότητα» του ντόντο χρησιμοποιείται επιτηδευμένα ως καταλύτης μιας αλληγορίας που αφορά τη συλλογική συνείδηση, τις κρυφές, ενδόμυχες σκέψεις και καταπιεσμένα συναισθήματα που φέρουν οι σκοτεινές πλευρές ενός ensemble πολύχρωμων χαρακτήρων (μόνο κάποιοι εκ των οποίων έχουν ουσιαστικό ενδιαφέρον, ενώ άλλοι είναι διακοσμητικοί), καταλήγοντας κλιμακωτά σε ένα χαοτικό ξέσπασμα-παραλήρημα. Οι ιδέες του σεναρίου είναι αρκετές και καλοπροαίρετες, όχι όμως σφιχτοδεμένες, ενώ θεματικό επίκεντρο μοιάζει να είναι το διαφορετικό, και μια απόπειρα βαθύτερης διερεύνησης γύρω από τη μη αποδοχή του, πάντα υπό ένα κωμικό και αισιόδοξο πρίσμα.

Χρειάζεται όμως ο χειρισμός ενός Almodovar για να χρησιμοποιήσεις την κιτς αισθητική ως αυθεντική καλλιτεχνική ταυτότητα, χωρίς να ξεφύγεις στην καρικατούρα, και ο Κούτρας δυστυχώς δεν είναι Almodovar. Οι ερμηνείες στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι τηλεοπτικού επιπέδου (η Σμαράγδα Καρύδη έχει παραδόξως κάποιες αρκετά καλές στιγμές), ενώ οι διάλογοι είναι εμφανώς πλασματικοί και πέφτουν επανειλημμένα στην παγίδα της επεξηγηματικής ανάλυσης των «βαθύτερων επιπέδων». Ως καθαρή κωμωδία ίσως το έργο να λειτουργούσε καλύτερα, αλλά τα δραματικά ξεσπάσματα, με αποκορύφωμα αυτό του Νίκου Γκέλια, είναι κατά κανόνα από αμήχανα έως γραφικά.

Σαν πρόσχημα, το “Dodo” είναι σαφώς ενδιαφέρον, ενώ μια διαφορετική σκηνοθετική προσέγγιση πιθανότατα θα ωφελούσε το εγχείρημα.