Δεν Ακούμε τα Τραγούδια (2019)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Νίκος και η Νόρα προσκαλούν στο σπίτι τους τον Άγγελο για να περάσει τη νύχτα μαζί τους, έναντι αμοιβής. Η βραδιά περιλαμβάνει έναν πίνακα του Ντιμπιφέ, κιμονό και γουέστερν, ένα καμένο κοτόπουλο, τον Έλβις και την Ντίτριχ. Κάποτε ο Νίκος και η Νόρα ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά, και, όπως όλα τα ζευγάρια που ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά, τώρα ζουν σχεδόν ευτυχισμένοι.

Σκηνοθεσία:

Τάκης Παπαναστασίου

Κύριοι Ρόλοι:

Νάνσυ Σιδέρη … Νόρα

Πάνος Παπαδόπουλος … Νίκος

Μιχαήλ Ταμπακάκης … Άγγελος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Τάκης Παπαναστασίου, Πάνος Παπαδόπουλος

Παραγωγή: Ασημίνα Ντρέκη, Τάκης Παπαναστασίου

Μουσική: Αλέξανδρος Βούλγαρης

Φωτογραφία: Αντώνης Κουνέλλας

Μοντάζ: Τζένη Καζάν

Σκηνικά: Ελένη Βαρδαβά

Κοστούμια: Ελένη Βαρδαβά

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Δεν Ακούμε τα Τραγούδια
Διεθνής Τίτλος: We No Longer Hear the Songs

Παραλειπόμενα

Πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθεσία για τον γεννημένο στη Λαμία, Τάκη Παπαναστασίου.
Ντεμπούτο στο σινεμά και για την πρωταγωνίστρια Νάνσυ Σιδέρη.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 5/10/2021

Αν κάτι διαφοροποιεί το σύγχρονο θεατρικό έργο από το σύγχρονο κινηματογραφικό σενάριο, αυτό είναι η τόλμη στα εκφραστικά μέσα που διακρίνει το θέατρο και του επιτρέπει να κινείται σε ανεξερεύνητα αφηγηματικά μονοπάτια. Αντίθετα, ο κινηματογράφος μοιάζει να προσπαθεί να εξελίξει την κλασική δομή και φόρμα του σεναρίου επενδύοντας πάνω σε διορθωτικές κινήσεις των κατεστημένων. Είναι λοιπόν σαφές πως πρόκειται για δύο διαφορετικές γλώσσες, που προκειμένου να συμπλεύσουν απαιτείται περισσή μαεστρία και βαθιά γνώση και των δύο.

Εδώ, ο Τάκης Παπαναστασίου έχει για υλικό ένα σενάριο που θα μπορούσε να αποτελεί ένα ικανοποιητικό δείγμα σύγχρονης θεατρικής γραφής. Ένα δείγμα που θα έμοιαζε μεν να αναμασά τις πιντερικές του αναφορές, αλλά θα κατάφερνε να ερεθίσει το θεατρικό του κοινό. Όταν όμως η αχαλίνωτη θεατρικότητα του μεταφέρεται στο πανί, αυτό που προκύπτει είναι μια πελώρια λεξιλαγνεία που αφαιρεί πόντους από την ίδια την εικόνα, αλλά και μια παγερή ατμόσφαιρα που προσιδιάζει μόνο στο πολύ σύγχρονο θέατρο.

Ένα ζευγάρι, λοιπόν, προσκαλεί έναν άγνωστο σε ένα ερωτικό τρίο και η ταινία γρήγορα εγκαταλείπει τον ρεαλισμό για να κυλιστεί σε ένα σύμπαν ανεκπλήρωτων επιθυμιών, απωθημένων και σουρεαλιστικών εντάσεων. Ενώ ταυτόχρονα καλλιεργείται μια ασπρόμαυρη άχρονη ατμόσφαιρα που μοιάζει τελικά -άπιστη στην κινηματογραφική της ιδιότητα- με μαγνητοσκοπημένη παράσταση. Η δε θεατρικότητα είναι έκδηλη ακόμα και στις ερμηνείες, οι οποίες μοιάζουν συχνά υπέρ του δέοντος «παιγμένες» χάνοντας την όποια επιθυμητή φυσικότητα.

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα στιβαρό μεν, θεατρικό δε κείμενο που έχει ξεκάθαρες αρετές όσο κι ελαττώματα. Και για μια σκηνοθεσία που έμοιασε ανώριμη να διαχειριστεί το ίδιο της το σεναριακό υλικό ώστε να το μετατρέψει σε καλό σινεμά.

Βαθμολογία: