Το 24ωρο μιας Ξανθιάς

Κριτικός: Νάνσυ Μιχαηλίδου

Έκδοση Κειμένου: 9/7/2014

Η φράση «Walk of Shame» αναφέρεται σε μια κατάσταση κατά την οποία ένα άτομο που νιώθει ντροπή, θα πρέπει να περπατήσει σε ένα μη οικείο περιβάλλον, μέχρι να φθάσει σε ένα ασφαλές μέρος. Στην αμερικανική αργκό, η φράση αυτή χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει την επιστροφή στο σπίτι, μετά από ένα one-night-stand, κι αυτή είναι περίπου η κατάσταση που βιώνει η πρωταγωνίστρια του «24ώρου μιας Ξανθιάς». Μόνο που η δική της επιστροφή είναι αρκετά επεισοδιακή και κομματάκι χρονοβόρα…

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Στίβεν Μπριλ έπλασε μια ηρωίδα που δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας και προκειμένου να βιώσει το τρελό 24ωρο της ιστορίας, έπρεπε να επιστρατεύσει ένα σωρό σεναριακές δικαιολογίες για να την κάνει παρεξηγήσιμη. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ακόμα και το περίφημο κίτρινο μίνι φόρεμα που φοράει στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, δεν είναι δικό της, γιατί δεν υπάρχουν προκλητικά ρούχα στην γκαρνταρόμπα της… Είναι δανεικό και της επέβαλαν οι φίλες της να το φορέσει για να της ανεβάσουν τη διάθεση. Έτσι, λοιπόν, η Μέγκαν Μάιλς, μια ευφυής, γοητευτική, πανέμορφη γυναίκα με χιούμορ, που ένα σημαντικό ραντεβού τη χωρίζει από την επαγγελματική καταξίωση, μετά από κάποιες τυχαίες καταστάσεις, βρίσκεται βραδιάτικα στο κέντρο του Λος Άντζελες χωρίς κινητό, ταυτότητα, αυτοκίνητο, αλλά και χρήματα, ενώ έχουν μείνει μονάχα 8 ώρες από το κρίσιμο ραντεβού. Ο σκηνοθέτης παίζει πολύ με την έννοια της παρεξήγησης, η οποία όμως επικεντρώνεται γύρω από το εξής στερεότυπο: πώς μια αξιόλογη κι εντυπωσιακή γυναίκα μπορεί να παρεξηγηθεί από τους πάντες, αν κυκλοφορήσει βράδυ στους δρόμους του Λος Άντζελες με προκλητική αμφίεση. Κι ενώ η ηρωίδα προσπαθεί να πείσει τους τυχαίους ανθρώπους που θα συναντήσει, να μην την κρίνουν από την εμφάνισή της, οι προθέσεις του δημιουργού επί του θέματος δεν είναι ξεκάθαρες, καθώς φροντίζει μέσα από τις συνεχείς επαναλήψεις των προσβολών και των παρεξηγήσεων να μας πείσει ότι δεν του αρέσουν τα σεξιστικά ανέκδοτα, αλλά … «ακούστε ακόμη ένα επιτυχημένο». Η αλήθεια είναι ότι μερικά είναι όντως επιτυχημένα, αλλά όχι αρκετά για να στηρίξουν την ταινία. Αυτό είναι κάτι που αναλαμβάνει η πρωταγωνίστρια Ελίζαμπεθ Μπανκς, η οποία καταφέρνει με το σκέρτσο και το ταλέντο της να κουβαλήσει όλη την ταινία στις πλάτες της, ή αν θέλετε στις γόβες της, και να περισώσει ό,τι σώζεται από αυτή τη σεξιστική φάρσα. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες που την πλαισιώνουν είναι απλώς διεκπεραιωτικοί, ενώ πολλοί από αυτούς αποτελούν ένα ακόμη μέσο για να ξεμπροστιάσει ο δημιουργός και πάλι την εμμονή του στα στερεότυπα, που πέρα από τις γυναίκες φαίνεται να εξαπλώνεται και στους Εβραίους, τους Αφροαμερικανούς, τους ταξιτζήδες κ.ο.κ. Σε αντίθεση με το περιεχόμενο του σεναρίου, από ροή φαίνεται να τα πηγαίνει πολύ καλά, καθώς η ιστορία κυλάει ξέφρενα κρατώντας το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος.

Σε γενικές γραμμές, μια κωμωδία καταστάσεων που καταφέρνει μεν να αποτυπώσει ένα τρελό 24ωρο, έχοντας για όπλο την εκρηκτική παρουσία της Ελίζαμπεθ Μπανκς, που όμως η επαναλαμβανόμενη χρήση προσβολών και παρεξηγήσεων, την καθιστούν τόσο ντροπιαστική όσο και τον τίτλο της.

Βαθμολογία: