Ραντεβού στον Αέρα
- Up in the Air
- 2009
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Δραμεντί
- 04 Φεβρουαρίου 2010
Ένας γκουρού σύμβουλος «επαγγελματικής μετάβασης», μ’ άλλα λόγια ένας ειδήμων στις απολύσεις στέλεχος, ο Ράιαν, προσπαθεί μανιωδώς να συγκεντρώσει πάνω από ένα εκατομμύριο μίλια πτήσεων, καθώς αυτό συνιστά τ’ ανομολόγητο πάθος του! Άλλωστε, η ζωή του, λόγω επαγγέλματος, είναι σύμφυτη με συνεχείς μετακινήσεις, ξενοδοχεία, αεροδρόμια κι ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα, ενώ όλα του τα υπάρχοντα χωράνε σε μία και μόνη τροχήλατη βαλίτσα, οπότε η συγκέντρωση μιλίων είναι ένα παιχνίδι που γεμίζει την άδεια συναισθηματικά ζωή του, που παρουσιάζει επικίνδυνα πτωτικές τάσεις, καθώς δεν έχει κάτι σταθερό στη ζωή του. Όταν συναντά μια όμορφη γυναίκα που ταξιδεύει εξίσου πολύ με εκείνον, οι ισορροπίες της ζωής του ανατρέπονται, καθώς αρχίζει να αρέσκεται στη σταθερότητα και την έννοια του ανήκειν κάπου, ενώ, συμπτωματικά, ακόμα και το επαγγελματικό του μέλλον μοιάζει επισφαλές.
Σκηνοθεσία:
Jason Reitman
Κύριοι Ρόλοι:
George Clooney … Ryan Bingham
Anna Kendrick … Natalie Keener
Vera Farmiga … Alex Goran
Jason Bateman … Craig Gregory
Amy Morton … Kara Bingham
Melanie Lynskey … Julie Bingham
Danny McBride … Jim Miller
Zach Galifianakis … Steve
J.K. Simmons … Bob
Sam Elliott … Maynard Finch
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jason Reitman, Sheldon Turner
Παραγωγή: Jeffrey Clifford, Daniel Dubiecki, Ivan Reitman, Jason Reitman
Μουσική: Rolfe Kent
Φωτογραφία: Eric Steelberg
Μοντάζ: Dana E. Glauberman
Σκηνικά: Steve Saklad
Κοστούμια: Danny Glicker
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Up in the Air
- Ελληνικός Τίτλος: Ραντεβού στον Αέρα
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Up in the Air του Walter Kirn.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερη ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (George Clooney), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Vera Farmiga και Anna Kendrick) και διασκευασμένου σεναρίου.
- Χρυσή Σφαίρα σεναρίου. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα), σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (George Clooney) σε δράμα, και δεύτερο γυναικείο ρόλο (Vera Farmiga και Anna Kendrick).
- Βραβείο Bafta σεναρίου. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, πρώτο αντρικό ρόλο (George Clooney), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Vera Farmiga και Anna Kendrick) και μοντάζ.
Παραλειπόμενα
- Η υπεύθυνη κάστινγκ Joni Tackette έβαλε την εξής αγγελία στο Σαιντ Λούις, αναζητώντας κομπάρσους: Ζητούνται α) άνθρωποι με εμπειρία σε αεροπορικά ταξίδια και αεροδρόμια. Εκδότες εισιτηρίων, υπεύθυνοι πτήσεων, σεκιούριτι αεροδρομίων κτλ. β) Άνθρωποι με εμπειρία στον ξενοδοχειακό τομέα, ειδικά στην υποδοχή. γ) Άνθρωποι που ερμηνεύουν ταξιδιώτες, ειδικά διεθνής καταγωγής και δ) Άντρες και γυναίκες που ερμηνεύουν επιχειρηματίες. 4.600 άνθρωποι έκαναν αίτηση για συμμετοχή κι ενώ η Tacklette προτίμησε τους άνεργους.
- Ο σκηνοθέτης είχε κατά νου τον Steve Martin, αν ο Clooney δεν αποδέχονταν τον ρόλο.
- Ο Jason Reitman είχε αρχίσει να γράφει το σενάριο από το 2002, και με αυτό προτίθετο να ξεκινήσει τη σκηνοθετική του καριέρα. Κι ενώ τα χρόνια πέρναγαν, αναγκάστηκαν να κάνει αλλαγές, οι οποίες αφορούσαν την αλλαγή της παγκόσμιας οικονομίας προς το χειρότερο.
- Ellen Page και Emily Blunt ήταν υποψήφιες για τον ρόλο της Νάταλι.
- Οι δύο σεναριογράφοι, Jason Reitman και Sheldon Turner, δεν συνεργάστηκαν, ούτε καν γνωρίστηκαν ποτέ. Ο Turner έγραψε μια διασκευή του βιβλίου και την πούλησε στην DreamWorks το 2003. Ο Reitman ανακάλυψε κι αυτός άμεσα το βιβλίο, και είπε στον διάσημο πατέρα του, τον Ivan Reitman, να αγοράσει τα δικαιώματα για ταινία. Παρότι δίχως να το γνωρίζει το τελικό σενάριο είχε έμμεσα στοιχεία κι από αυτό του Turner, αρχικά ο Reitman διεκδίκησε να υπάρχει μονάχα το δικό του όνομα στους τίτλους. Η ένωση όμως σεναριογράφων είχε άλλη άποψη.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Υπάρχουν δύο νέα τραγούδια, αλλά κανένα από αυτά δεν πήρε έγκριση για να διαγωνιστεί στα Όσκαρ. Το μεν Help Yourself (Sad Brad Smith) είχε μέσα του στοιχεία από παλιότερα κομμάτια του καλλιτέχνη, ενώ το Up in the Air (Kevin Renick) ήταν γραμμένο πριν ο συνθέτης γνωρίσει καν τον Reitman.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 28/1/2010
Ακούγεται παράδοξο, αλλά ενώ οι τρεις ταινίες του Reitman έχουν θριαμβεύσει στις ΗΠΑ για τα σενάρια τους, εγώ εκεί είναι που τους βρίσκω προβλήματα. Καταρχάς, ο καναδός δημιουργός έχει αγγίξει με πληρότητα αυτό που ονομάζω ανεξάρτητο-mainstream. Δηλαδή, ταινίες με ανεξάρτητο αέρα, που προωθούνται όμως σαν να ήταν μπλοκ-μπάστερ και παίζουν με άνεση σε όλα τα «καθωσπρέπει» βραβεία. Αν σας απογοητεύσει το Ραντεβού στον Αέρα, όπως κι εμένα, δεν θα είναι επειδή δεν είναι καλή ταινία, αλλά επειδή τα κάνει όλα καλά ως ενός σημείου. Υπάρχει ένας αόρατος πήχης, που μονάχα οι ερμηνείες του τον ξεπερνούν…
Ενώ υπάρχει άψογη ανάλυση χαρακτήρων κι ενώ ο Reitman κρατάει με δύναμη την αφήγηση του χωρίς να πλατειάζει (καλύτερα κι από το Juno), οι δύο θεματικές που αναπτύσσονται δεν μπορούν να συνδεθούν και δεν μπορούν να απογειωθούν, έστω αυτόνομα, ποτέ, παρά το φιλότιμο φινάλε. Ως αισθηματική δραμεντί δεν παρέχει το «παραμύθι» που θα της πρόσδιδε κύρος απέναντι στα συναισθήματα του θεατή. Ως καταγγελία απέναντι σε ένα θέμα καυτό της εποχής μας (τις συχνές απολύσεις) δεν γίνεται ποτέ αληθινά αιχμηρό, ενώ ο σκηνοθέτης δεν τολμά να του δώσει σατιρική χροιά. Αυτός που γνωρίζει τον θρίαμβο είναι ο Cary Grant των καιρών μας, George Clooney, που μπορεί να σου τραβήξει ερμηνεία με το τίποτα. Κάποιους θα τους αγγίξει περισσότερο (ιδίωμα των δραμεντί), αλλά η δυναμική της παρουσία στα φετινά βραβεία επιβεβαιώνει περισσότερο τη μέτρια φετινή σοδειά των ΗΠΑ, παρά τη μεγάλη αξία της συγκεκριμένης ταινίας.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 29/1/2010
Έχουμε μια εταιρία, ένα «μαγαζί» που πουλάει μια υπηρεσία. Αναλαμβάνει να απολύει υπαλλήλους άλλων εταιριών. Ο Νο1 υπάλληλος Ryan Bingham αλωνίζει αεροπορικώς όλη την Αμερική, χειριζόμενος με άνεση ψυχοθεραπευτή, τις «συνεντεύξεις μετάβασης». Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Walter Kirn για να ξέρω πώς χειρίζεται αυτό το στοιχείο αλλά στο σενάριο των Jason Reitman και Sheldon Turner καταλαμβάνει το ένα τρίτο ή τέταρτο του φιλμικού χρόνου. Είναι ένα στοιχείο βαρύ. Ασήκωτο. Υποχρεώνει ανελέητα την ταινία να είναι ένα βαθύ δράμα και όσον αφορά τον ήρωα και σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο. Ο ρόλος του ήρωα, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, είναι αντίστοιχος με αυτόν του επιστάτη σε λατομεία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, εκεί που δούλευε κι ο Σπάρτακος. Να δίνει μια σπρωξιά στο γκρεμό στους ξοφλημένους από την δουλειά σκλάβους. Απλά η βαρβαρότητα του καπιταλισμού είναι εκλεπτυσμένη. Μιλάς μια politically correct γλώσσα, πετράς φιλοσοφίες τύπου «δείτε το ως ευκαιρία για μια νέα αρχή» και επιδίδεις ένα ντοσιέ με λογιστικές οδηγίες και συμβουλές. Με τέτοιο σεναριακό πυρήνα, η ταινία δεν έχει την πολυτέλεια να είναι κάτι λιγότερο από έστω μια πικρή σάτιρα. Όμως αυτό που εν τέλει εισπράτουμε είναι ένα ανάλαφρο ψυχολογικό δράμα περί υπαρξιακού αδιεξόδου όχι λόγω της φύσης της δουλειάς αλλά λόγω του ότι ο ήρωας φοβάται να δεσμευτεί συναισθηματικά και πληγώνεται (ο καημένος) όταν τη μόνη φορά που ανοίγεται σε μια γυναίκα, βιώνει την ματαίωση του ονείρου που πάντα φοβόταν. Κάπου ανάμεσα σε μια «σοβαρή» ρομαντική κομεντί και μια σάτιρα των Coen, η ταινία παραπαίει χωρίς να ξέρει που πάει, με μόνη σανίδα σωτηρίας το ειδικό βάρος της ερμηνείας του Clooney – παρ`όλα αυτά κερδίζοντας και το βραβείο σεναρίου στις Χρυσές σφαίρες γιατί, όπως φαίνεται, τους φάνηκε «πρωτότυπο», «φρέσκο», με εμπνευσμένες ατάκες κ.λπ….
Ο αρειμάνιος καπνιστής, ιδιαίτερα πούρων, δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτό που εισπράττουν τα καθαρά πνευμόνια του άκαπνου επισκέπτη που θα έρθει σπίτι του. Ομοίως οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης, ζώντας κι αναπνέοντας μέσα στον hardcore καπιταλισμό (ακόμη κι αν έχουν κάποιες ενστάσεις) δεν αντιλαμβάνονται πόσο εξοργιστικά απαράδεκτο είναι να βάλεις ένα τέτοιο επάγγελμα στον ήρωά σου, όχι για να εξετάσεις την δραματική διάσταση αυτής καθ εαυτής της κατάστασης που προκύπτει από το επάγγελμα αλλά απλά για να το χρησιμοποιήσεις ως εύρημα, ως γαρνιτούρα που «θα διανθίσει δραματουργικά» μια ιστορία εθελούσιας μοναξιάς που την κάνει ακόμη πιο έντονη μια σύντομη ερωτική σχέση. Αφαιρέστε το επάγγελμα και θα δείτε τι μένει. Μια ταινία για Ben Affleck και Jennifer Aniston. Αν πάλι υποθέσουμε ότι όλα αυτά έγιναν με επίγνωση των σεναριογράφων και ότι υποδηλώνουν ένα ρεαλισμό –πρόκληση, ότι η «κατάσταση των πραγμάτων» μιλά από μόνη της, θα λέγαμε ότι απλά απέτυχαν να πείσουν. Κι όσο για τα βραβεία… ένα πολυπαραγοντικό mindgame είναι κι αυτό. Στο διάβα του χρόνου μοιάζει με κορδέλες από ένα παλιό πανηγύρι. Όπως και αυτή εδώ η κριτική φυσικά.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 8/2/2010
Δεν ξέρω αν είναι οι γκρίζοι κρόταφοι, το χαμόγελο, το βλέμμα ή το υποκριτικό ταλέντο… Δυστυχώς, όμως, ξέρω ότι ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη, ακόμα κι όταν το όνομα του είναι George Clooney…
Ας αρχίσω από τ’ ότι το Up in the Air είναι μια ταινία που θα απογοητεύσει όσους πάνε στις σκοτεινές αίθουσες με την προσδοκία να δουν ένα αριστούργημα ή μια ταινία άξια να πρωταγωνιστήσει στη βραδιά των Όσκαρ. Έστω μια ταινία που θα θυμούνται για καιρό. Τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί, όχι γιατί το Ραντεβού στον Αέρα είναι κακή ταινία, αλλά γιατί δεν καταφέρνει να διαφοροποιηθεί από πολλές προκατόχους της. Εντάξει, η σκηνοθεσία προσπαθεί να προσεγγίσει το ανεξάρτητο, οι ήρωες δεν είναι οι εξ ορισμού χαζορομαντικοί κι ερωτοχτυπημένοι όπως «απαιτεί» η δραματική κομεντί. Είναι αυτά αρκετά για να κάνουν την ταινία να ξεχωρίσει; Η απέναντι όχθη του Ατλαντικού θα μου επιτρέψει να διαφωνήσω και να τη θεωρήσω άλλη μία ταινία μέσα στις πολλές. Σκεφτείτε μόνο να μην πρωταγωνιστούσε ο Clooney…
Για όσους από εσάς, βέβαια, θέλετε να περάστε ένα ευχάριστο δίωρο μακριά από βλέψεις για αριστουργήματα και ταινιάρες, μπορώ να εγγυηθώ ότι η ταινία θα σας αφήσει χαμογελαστούς και ευδιάθετους.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
