Ο Κορσικανός

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 30/4/2019

Γιατί ενώ το θέμα, το οποίο έχει εξερευνηθεί από ελάχιστα ως καθόλου στον κινηματογράφο γενικότερα, προσφερόταν για ένα πραγματικά δυνατό αποτέλεσμα και με δεδομένες κάποιες υπαρκτές αναλαμπές έμπνευσης που δίνουν μια γεύση ως προς τη δυναμική του όλου εγχειρήματος, τελικά ο «Κορσικανός» μοιάζει να μην απογειώνεται ποτέ; Για μια σειρά διάφορων λόγων, με σημαντικότερο όλων ίσως το ότι ενώ πολλά από τα γεγονότα που αποτυπώνονται στην κάμερα είναι φύσει βίαια και συνταρακτικά, ο Thierry de Peretti λίγες φορές κατορθώνει να μεταδώσει το στρες και την ένταση που πηγάζουν από αυτές στο χαρτί του σεναρίου, με συνέπεια το σύνολο να φαντάζει απρόσμενα επίπεδο σε συναισθηματικό επίπεδο.

Και είναι κρίμα, γιατί τουλάχιστον σε ένα μέρος του το φιλμ φαίνεται να πηγαίνει πέρα από την επιδερμίδα όσον αφορά την ανάλυση των θεματικών του, που εκτείνονται και μακρύτερα από το πεδίο των αποσχιστών της Κορσικής και αγγίζουν γενικότερα πλαίσια όπως τον φαύλο κύκλο της εκδίκησης, τη διαπλοκή, τον άτυπο κώδικα τιμής του οργανωμένου εγκλήματος και την αντίρροπη σχέση μεταξύ εξουσίας και ιδεαλισμού. Αν όλα αυτά φέρνουν στο μυαλό το «Νονό» μόνο τυχαίο δεν είναι, καθώς ο σκηνοθέτης και συνσεναριογράφος αποτίει σε ουκ ολίγες σκηνές φόρο τιμής στο κλασικό αριστούργημα του Coppola, ακόμη κι αν τα μεγέθη είναι σαφέστατα μικρότερα και ο τρόπος κινηματογράφησης χαρακτηριστικά γαλλικός. Αν μη τι άλλο πρόκειται για μια ταινία με φιλοδοξίες και ακόμη και αν η στόχευσή της πηγαίνει μακρύτερα από εκεί που τελικά μπορεί να φτάσει, σίγουρα δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι δεν προσπαθεί για την υπέρβαση σε αρκετά σημεία.

Σίγουρα χρειαζόταν κι ένας πιο ενδιαφέρων πρωταγωνιστής από το γνωστό κουρασμένο σχήμα του άβγαλτου νέου που ξεκινάει ελπιδοφόρα και σταδιακά διαφθείρεται όλο και περισσότερο από ένα περιβάλλον που του ασκεί κακή επιρροή. Αν και όσο εξελίσσεται η πλοκή αποκτά κι άλλες πτυχές πέραν αυτού του γενικού χαρακτηρισμού κι ευτυχώς αναπτύσσεται ξεκάθαρα ως ένας αντιήρωας κι όχι απλώς σαν ένας παραστρατημένος παραλίγο ήρωας όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτά τα βήματα δεν ολοκληρώνονται σε έναν βαθμό επαρκώς σχηματισμένο ώστε ο χαρακτήρας αυτός να καταστεί αρκούντως μαγνητικός για τον θεατή. Η σκηνοθετική γραφή ήθελε επίσης μια πιο καλλιτεχνίζουσα και λιγότερο στεγνή προσέγγιση από αυτήν που τελικά ακολουθείται ακόμη και με το ρεαλιστικό πλαίσιο που υπάρχει μιας και το γκανγκστερικό δράμα στις μεγάλες του στιγμές διέπεται σχεδόν πάντα από μια αίσθηση μπαρόκ και υπερβολής. Οπωσδήποτε δεν είναι αδιάφορη η δουλειά που γίνεται πίσω από την κάμερα, ειδικά κάποια απρόσμενα στατικά μονοπλάνα θεατρικής λογικής που αναδεικνύουν τη φυσικότητα των ηθοποιών εκπλήσσουν με τη διακριτική δεξιότητά τους, η προαναφερθείσα όμως απουσία μεγαλείου κρατάει την ιστορία κάπως καθηλωμένη, δεν υπάρχει αποθέωση.

Οι σκηνές γυρισμένες σε βίντεο και αναλογία 4:3, αν και βρίσκονται αιτιολογημένα μέσα στο σύνολο με σκοπό να προσθέσουν κι άλλο νατουραλισμό, αποπροσανατολίζουν ελαφρώς και θα μπορούσαν να αξιολογηθούν ως όχι απολύτως απαραίτητες. Εκεί που έχει γίνει πολύ προσεκτική δουλειά είναι στο κάστινγκ: οι περισσότεροι εκ των δευτεραγωνιστών πείθουν σχεδόν αβίαστα για την ιδιότητά τους εντός του σύμπαντος του φιλμ ως κοινωνοί του υποκόσμου, και με σιωπηλή αποτελεσματικότητα χτίζουν έναν περίγυρο χαρακτήρων εξαιρετικά αληθοφανή. Το ότι κάποιοι τομείς είναι ομολογουμένως προσεγμένοι δεν ακυρώνει το ότι είναι παρούσες κρίσιμες αδυναμίες που αποδυναμώνουν ένα υλικό που θα μπορούσε να φτάσει με μια κατάλληλη διαχείριση τα ύψη του «Ένας Προφήτης» του Audiard (του οποίου η επιρροή είναι επίσης εμφανής εδώ, ειδικά στις σκηνές στη φυλακή). Κατά τη διάρκεια όλου του ξετυλίγματος του κουβαριού της πλοκής ο «Κορσικανός» σίγουρα κρατάει το ενδιαφέρον λόγω και της εγγενούς γοητείας που ασκεί το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνεται, δεν αξιοποιεί όμως στο έπακρο τον καμβά που του προσφέρεται ενώ είναι ολοφάνερο πως θέλει να αγγίξει κάτι παραπάνω από αυτό που επιτυγχάνει να πλησιάσει.

Βαθμολογία: