Μια Ιδιαίτερη Οικογένεια

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 25/4/2019

Ό,τι ετυμηγορία και αν βγάλει κανείς στο πέρας της προβολής για το «Μια Ιδιαίτερη Οικογένεια», ένα γεγονός δεν μπορεί να αμφισβητηθεί: η Barbara Lennie είναι μια ερμηνεύτρια που ήρθε για να μείνει. Συγκριτικά με το «Μυστικό της Πέτρα» που απετέλεσε έναν πρόσφατο σημαντικό κινηματογραφικό της ρόλο, αν κι εντάσσεται σε μια ιστορία με μικρότερο δραματουργικό βεληνεκές, εδώ της παραδίδεται ένας πιο σύνθετος και αβανταδόρικος ρόλος και συνεπώς μεγαλύτερο πεδίο ώστε να ξεδιπλώσει τις σπουδαίες δυνατότητές της. Επιδεικνύοντας έναν τρομερό αυτοέλεγχο ως προς τη μετάβαση συναισθημάτων, ξέροντας ακριβώς με πόση ένταση και με πόση υπόνοια θα δουλέψει, πάντα με έναν ευρωπαϊκό αέρα αποφεύγοντας με ευκολία την υπερβολή, κατορθώνει να φτιάξει ένα ολοκληρωμένο πορτραίτο, πλούσιο και άξιο θαυμασμού.

Πέραν από αυτό το πολύ δυνατό χαρτί, πρόκειται για ένα σύνολο που είναι αξιόλογο έτσι κι αλλιώς για πληθώρα λόγων. Το σενάριο, παρόλο που προσφέρεται για θεματική εστίαση και μια πιο γενικευμένη οπτική, επιλέγει να γίνει ψυχογράφημα παράλληλα με την ανάπτυξη της προβληματικής του κι ευτυχεί και με το παραπάνω από άποψη πρωταγωνίστριας που θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτόν τον κεντρικό στόχο. Η γραφή ωστόσο ξεχωρίζει και για το ήθος της πέραν τον τρόπο προσεγγίσεως του αντικειμένου: δεν κατακρίνει με κακοήθεια σε καμιά στιγμή τις ενέργειες των βασικών χαρακτήρων ακόμη κι όταν αυτές υπερβαίνουν κάποια όρια, αντιθέτως, αφουγκράζεται με περισσή κατανόηση και αναλύει με ευκρίνεια τα κίνητρα που τους οδηγούν να δράσουν έτσι.

Αλλά και σκηνοθετικά υπάρχουν εδώ κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες πινελιές. Ο τρόπος με τον οποίο ο Diego Lerman παίζει με το σασπένς που προκύπτει μέσα από συγκεκριμένες καταστάσεις και το εντείνει μέσω του στακάτου μοντάζ και της έμφασης στον ήχο φανερώνει έναν κινηματογραφιστή που γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει. Το δε ταπεινό λουκ των εικόνων είναι παραπλανητικό ώστε να ξαφνιάσουν ακόμη περισσότερο τα μαεστρικά μονοπλάνα που έρχονται από το πουθενά για να απογειώσουν το αποτέλεσμα τεχνικά. Όλα αυτά τα προτερήματα δεν συνεπάγονται ωστόσο ανυπαρξία αδυναμιών, ενίοτε σοβαρών. Μια κρίσιμη εξ αυτών είναι η τάση του φιλμ μερικές φορές να ενδίδει στον πειρασμό της εκμαίευσης μιας αγωνίας μέσα από τις περιγραφόμενες συνθήκες, μιας και στη μέση βρίσκεται ένα βρέφος, ειδικά όσο πλησιάζει το φινάλε, εις βάρος μιας βαθύτερης κοινωνικοπολιτικής και ψυχολογικής ανάλυσης της όλης κατάστασης που ελαφρώς περιορίζεται στην έκταση που θα μπορούσε να φτάσει για χάρη μιας πιο αθρόας προσφοράς συναισθηματικών εντάσεων η οποία θα μπορούσε να γίνει εύκολα παρεξηγήσιμη αν δεν υπήρχε ένα γνήσιο ενδιαφέρον για το δίπολο των δύο κεντρικών ηρωίδων, βιολογικής και θετής μητέρας.

Ίσως να βοηθούσε παραπάνω το σενάριο αν υπήρχε μια πιο σφαιρική ματιά στο να φανεί περισσότερο ολοκληρωμένο και λεπτομερές, με μια πιο διεξοδική ενδοσκόπηση στην πλευρά της μάνας που δίνει το παιδί της για υιοθεσία (που έχει σαν αρχέγονο σχήμα μεγάλο δραματουργικό ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς) που παραμερίζεται κάπως για να γίνει η εστίαση στη Lennie. Από αυτήν την οπτική γωνία, μια μεγαλύτερη χρονική διάρκεια, αν κι ενδεχομένως να έβλαπτε την ποιότητα του ρυθμού, σίγουρα θα είχε επωφελή αποτελέσματα ως προς μια εμβάθυνση στα πρόσωπα που πλαισιώνουν την πλοκή. Ωστόσο, ακόμη και λαμβάνοντας αυτές τις ενστάσεις υπόψιν, πρόκειται για ένα αρκούντως δυνατό δράμα που αντιμετωπίζει σε γενικές γραμμές με τον δέοντα σεβασμό το πολύπλοκο και δύσκολο θέμα του κοιτάζοντας πολλές εκ των υπαρκτών παραμέτρων του και φροντίζοντας να κλείσει με μια κατάλληλη νότα, τονίζοντας την αμφιθυμία της στιγμής που επιλέγεται ως φινάλε. Πρόκειται για μια δημιουργία που αγγίζει ευαίσθητες χορδές χωρίς να αφήνει την εντύπωση πως ζορίζεται για να το πετύχει αυτό ενώ ταυτόχρονα με την ουμανιστική ματιά της εισάγει και μια διακριτικά καλλιτεχνίζουσα οπτική που τη διαφοροποιεί αισθητικά από τον μέσο όρο. Για μια ακόμη φορά η Αργεντινή έχει να επιδείξει ένα φιλμικό παράδειγμα που δικαιολογεί τα βλέμματα που έχουν στραφεί επάνω της όσον αφορά την κινηματογραφική της παραγωγή.

Βαθμολογία: