Σκουπίδια

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Trash

Ελληνικός Τίτλος: Σκουπίδια

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: Trash του Andy Mulligan.

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Bafta ξενόγλωσσης ταινίας.

Παραλειπόμενα

• Πρώτη ταινία για τον Stephen Daldry που δεν φτάνει στα Όσκαρ. Μέχρι εδώ, ήταν πάντα είτε ως καλύτερος σκηνοθέτης, είτε η ταινία στην ανώτερη κατηγορία.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 30/10/2014

Σε μια πόλη της Βραζιλίας, τρία παιδιά του δρόμου βρίσκουν ένα πορτοφόλι μέσα στα σκουπίδια. Αυτό θα τους φέρει σε σύγκρουση με την διεφθαρμένη τοπική αστυνομία και θα προσπαθήσουν να αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη σε μια υπόθεση ενός άντρα που έχει άδικα φυλακιστεί.

Ο Stephen Daldry δοκιμάζει να αφηγηθεί μια ιστορία για τη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα της Βραζιλίας, στα χνάρια του Fernando Meirelles και της «Πόλης του Θεού». Παρά τη φιλότιμη προσπάθειά του, όμως, δεν φαίνεται να το πετυχαίνει με ιδιαίτερη επιτυχία. Από τη μία, σίγουρα μετράει υπέρ του ο έντονος ρεαλισμός, εφόσον σκηνοθετικά καταφέρνει να εισέλθει εύστοχα στον κόσμο που περιγράφει. Από την άλλη, το σενάριο του Richard Curtis (διασκευή από το βιβλίο του Andy Mulligan) δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται να ξεφύγει από το αρχικό επιφανειακό επίπεδο της ιστορίας και να προβεί σε περαιτέρω κοινωνικό σχολιασμό.

Ο Daldry επικαλείται συχνά το συναίσθημα, ανεβάζοντας δραματικά τους τόνους σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά η ταινία διατηρεί ένα κλίμα ανάλαφρο καθόλη τη διάρκεια, πράγμα στο οποίο συμβάλλει ο έντονος χρωματισμός της και η αδιάκοπη χρήση της μουσικής. Τα στοιχεία αυτά δεν δένουν κατάλληλα με τη θεματολογία της, από τη στιγμή που θέλει να λειτουργήσει ως καταγγελία για την αντίστοιχη κοινωνική πραγματικότητα. Ο τίτλος «Σκουπίδια» φαντάζει σαρκαστικός. Θα μπορούσε να αναφέρεται στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι κεντρικοί ήρωες, αλλά η συσχέτιση του υπερκαταναλωτισμού με την απαξίωση του ανθρώπου θα σταματούσε εκεί.

Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ένα feel-good έργο, σαν ένα «Slumdog Millionaire» για τη Βραζιλία, άρτιο τεχνικά, με εξαιρετική φωτογραφία και δυνατούς πρωταγωνιστές. Οι ερμηνείες των τριών παιδιών, πέρα από την ενέργεια που αναδύουν, φαίνεται πως είναι το αποτέλεσμα ενός σκηνοθέτη με εμπειρία στη συνεργασία με παιδιά. Παρόλα αυτά, δεν αναπτύσσονται δυναμικά οι χαρακτήρες τους, με αποτέλεσμα ο θεατής να μην ξεφεύγει ποτέ από το επίπεδο του απλού παρατηρητή.

Βαθμολογία: