
Δεκαετία 1970-80. Βρισκόμαστε στο Μάνασετ του Λονγκ Άιλαντ, όπου εκεί μεγαλώνει ο Τζ. Ρ., του οποίου ο πατέρας εξαφανίστηκε από τη ζωή του όταν ακόμα δεν είχε μάθει να μιλάει. Όταν πλέον τα σπάει και με τη μητέρα του, βρίσκεται να ζει στο ερειπωμένο σπίτι του παππού του. Μαζί τους όμως είναι και ο θείος Τσάρλι, ένας χαρισματικός μπάρμαν, όπως και μια παρέα από πλούσιων αποχρώσεων θαμώνες στο μπαρ του, όπου θα του μάθουν τα πάντα για τη ζωή.
Σκηνοθεσία:
George Clooney
Κύριοι Ρόλοι:
Tye Sheridan … J.R. Moehringer
Ben Affleck … Charlie Moehringer
Lily Rabe … Dorothy Moehringer
Christopher Lloyd … Grandpa Moehringer
Max Martini … Papa ‘The Voice’ Moehringer/Johnny Michaels
Sondra James … Grandma Moehringer
Daniel Ranieri … J.R. Moehringer (νεαρός)
Michael Braun … Bobo
Matthew Delamater … Joey D
Max Casella … ‘Chief’
Rhenzy Feliz … Wesley
Briana Middleton … Sidney
Ron Livingston … J.R. Moehringer (μελλοντικός)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: William Monahan
Παραγωγή: George Clooney, Grant Heslov, Ted Hope
Μουσική: Dara Taylor
Φωτογραφία: Martin Ruhe
Μοντάζ: Tanya M. Swerling
Σκηνικά: Kalina Ivanov
Κοστούμια: Jenny Eagan
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Tender Bar
- Ελληνικός Τίτλος: Το Μπαρ της Τρυφερότητας
Σεναριακή Πηγή
- Απομνημονεύματα: The Tender Bar του J.R. Moehringer.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα δεύτερου αντρικού ρόλου (Ben Affleck).
Παραλειπόμενα
- Η παραγωγή είχε μπει μπρος από το 2013, με τη Sony Pictures και την Chernin Entertainment να έχουν επιλέξει τον Ted Melfi ως σκηνοθέτη και σεναριογράφο. Όταν ο τελευταίος αποχώρησε, το σχέδιο κλείστηκε στο συρτάρι, με τα Amazon Studios να παίρνουν τα δικαιώματα το 2020.
- Επανένωση της τριάδας George Clooney, Grant Heslov και Ben Affleck μετά το οσκαρικό Επιχείρηση: Argo (2012).
- Τα Amazon Studios επέλεξαν η ταινία να βγει πρώτα στις αίθουσες, και γρήγορα ακολούθως στο Prime Video.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 31/1/2022
Ο George Clooney ως δημιουργός είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο δεν θα βρεις να διαφωνήσεις πάνω σε αυτά που έχει να σου πει. Πέρα όμως από το Καληνύχτα και Καλή Τύχη, που η ιδεολογία του έδεσε με το συγκεκριμένο υλικό, πρόκειται για έναν σκηνοθέτη με όρια που δύσκολα ξεπερνάει. Ποτέ δεν ξεπέφτει στη μετριότητα, αλλά και δεν έχει εκείνο το μαγικό που κάνει έναν άνθρωπο πίσω από την κάμερα να λάμπει.
Οι μεγαλύτερες αδυναμίες του Clooney εντοπίζονται στην περίπτωση αυτή με το καλημέρα. Ο άτσαλος ρυθμός που επιβάλλεται στα στιγμιότυπα των 1970 κρίνεται καθοριστικός, ακόμα κι αν το φιλμ έρχεται κάπου στα ίσια του όταν πλέον μπαίνουμε στα 1980. Παράδοξο γεγονός κιόλας, μια και συνηθίζεται ένας μικρός σε ηλικία κεντρικός χαρακτήρας να κλέβει ευκολότερα τις εντυπώσεις, ειδικά όταν έχουμε κάτι που παραπέμπει σε τρυφερότητα και νοσταλγία. Και αν αυτό παρακάτω ρυθμίζεται εν μέρει, παραμένει ασυντόνιστη η παρουσία των δεύτερων χαρακτήρων, που ενώ όλοι έχουν να συνεισφέρουν σε κάτι που δεν χρειάζονταν να ειπωθεί τόσο ερμητικά από πρώτο πρόσωπο, έρχονται και χάνονται δίχως να αφήνουν εκείνο το στίγμα στο οποίο επενδύουν οι ηθοποιοί με τις ερμηνείες τους.
Εκεί που αφήνει θετικό πρόσημο ο Clooney είναι στη φυσικότητα και την ψυχραιμία που εκλαμβάνει την ιστορία του. Δεν επιδιώκει αβανταδόρικες ερμηνείες, αλλά ενσωματώνει το καστ του σε μια συλλογική απλότητα που παράγει ρεαλισμό (βοηθώντας εντέλει και τους ηθοποιούς του). Χωρίς να ποντάρει πάνω σε σκηνές που να τραβιόνται έτσι ώστε να μένουν στη μνήμη (αν και έχει τις ευκαιρίες), έχει κερδίσει τον θεατή από ένα σημείο κι έπειτα, ρίχνοντας μεν τις προσδοκίες του για ακόμα μια πολύ δυνατή δραμεντί τύπου «αμερικάνα», αλλά ανεβάζοντας δε τη δυνατότητα να αισθανθείς τους χαρακτήρες και να ταξιδέψεις μαζί τους σε ένα ταξίδι που είναι στα κυβικά των πλέον καθημερινών ανθρώπων.
Το ότι ο Ben Affleck έχει γίνει αληθινά γερός ηθοποιός από τη στιγμή που στράφηκε στη σκηνοθεσία ήταν γνωστό, αλλά προσωπικά είδα τον Max Martini να κερδίζει την παράσταση, με μια «ψύχραιμη παράνοια», ακόμα κι αν ο ρόλος του είναι «περαστικός». Από εκεί και πέρα, κανείς από το καστ δεν υστερεί, σε μια ταινία που ποντάρει με ασφάλεια σε αυτό τον τομέα, που εντέλει ίσως και είναι κι ο πλέον αξιομνημόνευτος ακόμα κι αν δεν σας αγγίξει ποτέ το στόρι.
Ενδιαφέρουσα ταινία, αλλά όχι ποιοτικά όπως θα έπρεπε: ένα απόφθεγμα που κατατρέχει τον Clooney επί χρόνια. Επειδή όμως από πίσω υπάρχει και το συγγραφικό ταλέντο του J.R. Moehringer, ακούγονται κάποιες φράσεις που προσδίδουν σε αυτό το «ενδιαφέρουσα» μια άλλη σημασία, και κάνουν τα επί του συνόλου κινηματογραφικά προβλήματα αμελητέα μπροστά στη δύναμη της στιγμής-λέξης. Ως προς αυτό, προτείνεται η θέαση, και με ασφάλεια από μεριάς μας.
Βαθμολογία: